Είδαμε το «Ένα σπίτι φωτεινό σα μέρα» στο Εθνικό Θέατρο

Γιατί η Δημοκρατία της Βαϊμάρης απέτυχε; Τι σημαίνει αριστερά; Μήπως είμαστε όλοι εν δυνάμει φασίστες; Κι ο φόβος; Τι ρόλο παίζει στις επιλογές μας;

Βρισκόμαστε στο Βερολίνο του 1932. Σε ένα διαμέρισμα δύο καλλιτεχνών, της Άγκνες Έγκλινγκ - ηθοποιός στο επάγγελμα - και του Βέαλτνικ Χατζ- σεναριογράφος- βλέπουμε να παρελαύνουν μέλη της μεσαίας τάξης, καλλιτέχνες και μορφωμένοι. Μέσα σε ενάμιση χρόνο, έως τον Ιούλιο του 1933 και μέσα από 24 σκηνές, ξετυλίγεται τόσο το ιστορικό πλαίσιο της εποχής εκείνης όσο και οι χαρακτήρες των ηρώων. Κι ενώ στην αρχή μοιάζουν όλοι εξίσου δημοκρατικοί, μεσούσης της ανόδου του φασισμού, κάποιοι λοξοδρομούν κι άλλοι επιμένουν να μάχονται τη Λερναία Ύδρα του ναζισμού. Κι ίσως οι δεύτεροι να φαίνονται εκ περιγραφής πλέον συμπαθείς, όμως οι πρώτοι μοιάζουν πιο γήινοι. Η πολιτική αστάθεια καλλιεργεί, σχεδόν μεγεθύνει το φόβο τους. Και δυστυχώς δε μπορούν να τα βάλουν με το τέρας αυτό, η εσωτερική πάλη είναι εξαρχής χαμένη.

Ο Κούσνερ έχει γράψει ένα έργο για το σήμερα. Οι φασίστες δεν είναι κάποια τέρατα που ζουν κάπου μακριά από εμάς. Ούτε υπήρξαν πριν δεκαετίες και πλέον δεν υπάρχουν. Φασίστες μπορούμε όλοι να επιλέξουμε να γίνουμε, αρκεί οι συνθήκες να μας εγκλωβίσουν στο φόβο μας. Αρκεί να πάψουμε να παλεύουμε για ένα καλύτερο αύριο. Αρκεί να πιστέψουμε πως καθετί μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ. 

Αναφορικά με τις ερμηνείες η Άγκνες της Αγορίτσας Οικονόμου είναι μια ηρωίδα πολυεπίπεδη – η ηθοποιός κατάφερε να αποδώσει καίρια τις συναισθηματικές εναλλαγές του ρόλου της. Ξεχωρίζουν οι Λαέρτης Μαλκότσης και Μαρία Τσιμά – συγκινητικά υπέροχοι κι οι δύο, χωρίς βέβαια να υπολείπονται οι ερμηνείες των υπόλοιπων (Αθανασιάδου, Παναγόπουλος, Χουσμέν, Σοφιά). Οι Σοφία Σεϊρλή κι ο Θανάσης Ραφτόπουλος υπήρξαν απολαυστικοί ως εξωρεαλιστικοί χαρακτήρες (Die Alte κι ο αφηγητής αντίστοιχα).

Στα συν της παράστασης το εξαιρετικό σκηνικό της Τίνας Τζόκα – λειτουργικό, καλαίσθητο με μια δόση vintage. Στα πλην οι απότομες εναλλαγές σε στιγμές των σκηνών.

Πρόκειται για μια σημαντική πρόταση στην αθηναϊκή θεατρική σκηνή, μακριά από τα κλασσικά έργα. Γιατί η Ιστορία δε γράφεται ερήμην μας.

Όλες οι πληροφορίες για την παράσταση εδώ