Είδαμε το «Κόντρα στην ελευθερία» | Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου

Αν έπρεπε κάπως να αποδοθεί μια ρίζα στον πολιτισμό, αυτή θα τη βρίσκαμε στην Ευρώπη. Η γηραιά ήπειρος, κατά το Σολέρ, γέννησε σπουδαίες προσωπικότητες των γραμμάτων και των τεχνών, αλλά και τις μεγάλες ιδέες. Κάποιοι αιώνες βέβαια παρεμβλήθηκαν με αποτέλεσμα να μετασχηματιστεί το προφίλ του αλλοτινού λίκνου της δημοκρατίας και του πολιτισμού.

Οι ξένοι σήμερα ζουν στα hot spots, οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι μέσα από τις οθόνες των «έξυπνων» κινητών τους. Η αγάπη σήμερα πνίγει, πονάει, σκοτώνει. Κι ο θάνατος μοιάζει ως κάτι δεδομένο. Οι άνθρωποι σήμερα επιλέγουν τη σιωπή στη ζωή και τη σκέψη. Η Ευρώπη του σήμερα μοιάζει πιο σκοτεινή και παράλογη από ποτέ. Κι εκεί στηρίζεται και το «Κόντρα στην ελευθερία»- στον παραλογισμό που ζούμε.

Ο σκηνοθέτης της παράστασης μας συστήνει με τον καλύτερο τρόπο ένα νέο έργο, που φλερτάρει εντόνως με το σουρ-ρεαλισμό. Οι ηθοποιοί που επιλέγει συνιστούν μια δυνατή ερμηνευτικά ομάδα. Η Κάτια Γέρου είναι μοναδική τόσο στα δραματικά όσο και στα κωμικά της ξεσπάσματα. Μαστόρισσα του συναισθήματος ξέρει να το κατευθύνει πηγαία, δίνοντας μια φρεσκάδα στην ερμηνεία του κάθε ρόλου στα μονόπρακτα που εμφανίζεται. Σε παρόμοιο υποκριτικό άξονα κινήθηκε κι η Σύρμω Κεκέ, η οποία αποδεικνύει για ακόμη μια φορά τον υποκριτικό της χαμαιλεοντισμό. Οι άνδρες του θιάσου είναι απολαυστικοί ανεξαιρέτως στις κωμικές σκηνές. Ίσως να ξεχωρίζει λίγο παραπάνω ο Γιώργος Παπανδρέου στην τελευταία σκηνή, όπου υποδύεται ένα πτώμα με μια συγκινητική τρυφερότητα.

«Αν δεν βγάζεις αρκετά λεφτά στη ζωή, είσαι ηλίθιος». Κόντρα λοιπόν, στον καπιταλιστικό μηχανισμό που επιτάσσει την αδιάκοπη λειτουργικότητα του ατόμου, το θέατρο μπορεί να λειτουργήσει ως ανάσα ελευθερίας. Κι αυτό επετεύχθη στα 90 λεπτά παράστασης.

Ευελπιστούμε να ξαναδούμε από Σεπτέμβρη την παράσταση σε κάποια σκηνή.