Είδαμε το Μήδειας Υλικό στο BIOS | Προδοσία και Επανάσταση στην ίδια πρόταση

Το «Μήδειας Υλικό» αποτελεί ένα ανοιχτό υλικό το οποίο ο Χάινερ Μύλλερ καλεί τους συντελεστές να το χρησιμοποιήσουν. Αποτελείται από τρία διαφορετικά είδη κειμένου για την ακρίβεια. Τη Ρημαγμένη όχθη, το Μήδειας υλικό και το Τοπίο με αργοναύτες.

Πρόκειται για μια μεταγραφή του λόγου του Ευριπίδη η οποία πατάει σε πάρα πολλά σημεία της αρχαίας τραγωδίας, λειτουργώντας όμως, υπό τη σκηνοθετική άποψη της Άντζελας Μπρούσκου, ως μανιφέστο των εξεγερμένων και αδικημένων γυναικών.

Γράφω το κείμενο τη μέρα που ακόμα μια γυναικοκτονία, μια σφαγή γυναίκας, συνέβη στη χώρα μας. Δεν ξέρω αν πλέον τα έργα, η τέχνη μπορούν να λειτουργούν ως «σύμβολα εξέγερσης ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης, αποικιοκρατικής εξουσίας και πατριαρχίας» όπως καταγράφει ορθά το δελτίο τύπου.

Η τέχνη των αρχαίων κάλυπτε και τα πλέον αποκρουστικά εγκλήματα, τα έφερνε επί σκηνής. Το ίδιο καταφέρνει και η «μεταγραφή» της Μπρούσκου με την Παρθενόπη Μπουζούρη και τον Άντριαν Φρίλινγκ. Η προδοσία, ο πόλεμος, οι εραστές, η εκδίκηση, ο φόνος, το ατελείωτο και απύθμενο «εγώ» των ανθρώπων που οδηγεί στα πιο στυγερά εγκλήματα ξεδιπλώνονται μέσα σε 70 λεπτά στη σκηνή του BIOS.

Το έργο πραγματεύεται τις πολλαπλές ύβρεις που διαπράττουμε απέναντι στην ζωή. Η Μήδεια του Μύλλερ μας θυμίζει κάθε στιγμή πως εμείς είμαστε αυτοί που τελικά σκοτώνουμε τα παιδιά μας. Δεν διαφέρει σε κάτι από τα τέρατα που σκοτώνουν γυναίκες γιατί δεν θέλουν να τους «ανήκουν».

Η Άντζελα Μπρούσκου, με μια αβυσσαλέα φωνή, μας εντάσσει στο έργο με τη «Ρημαγμένη Ακτή»,το πρώτο μέρος του λόγου του Μύλλερ. Στη συνέχεια, αποχωρεί αφήνοντας τους δύο ηθοποιούς στη σκηνή.

Δύο οθόνες δείχνουν φλόγες, καμένα αυτοκίνητα και ασπρόμαυρα τοπία, ένα πόδι μιας γυναίκας που φεύγει, ένα πλοίο σε κάποια Κολχίδα. Επί σκηνής, ένα πρόσκαιρο ζευγάρι θα οδηγηθεί γρήγορα από το χορό, στον βιασμό(;).

Στη συνέχεια μπαίνουμε στο κυρίως έργο. Η Παρθενόπη Μπουζούρη, όπως της είπα και προσωπικά, και τον τηλεφωνικό κατάλογο να της δώσεις θα παίξει εκπληκτικά. Κλεισμένη μέσα σε ένα διάφανο κλουβί ξεσπαθώνει κατά του Ιάσονα και συσχετίζει τον φόνο του αδερφού της, με τον φόνο των παιδιών της και της επόμενης συζύγου του Ιάσονα, Γλαύκης.

«Πόρνη και σκύλα», με μια βαλίτσα στο χέρι. Ξερνάει αίμα, δαιμονίζεται με ένα μοναδικό τρόπο και ξεγυμνώνει πιο πολύ την ψυχή της παρά το σώμα της, την ώρα που γδύνεται και ντύνεται στη σκηνή, ενσαρκώνοντας τους ρόλους των γυναικών.

Την ακολουθεί, στον δικό του μονόλογο, ο Άντριαν Φρίλινγκ, ο οποίος στα γερμανικά (παίζουν υπέρτιτλοι) είναι ανατριχιαστικός. Η πατερίτσα του, ως άλλος τραυματίας πολέμου, μετατρέπεται από στήριγμα σε όπλο, ενώ ακούγονται ήχοι αεροπλάνων. Μέσα σε λίγα λεπτά περιγράφει ένα τοπίο θανάτου, δυστοπικό και ακραίο με το σώμα του να γίνεται βορά.

Αν η τέχνη μπορεί να φέρει μια κάποια επανάσταση, ας την αφήσουμε, για την ώρα, στις γυναίκες.

Ταυτότητα Παράστασης

Συγγραφέας: Χάινερ Μύλλερ
Σκηνοθεσία: Άντζελα Μπρούσκου
Πρωταγωνιστούν: Παρθενόπη Μπουζούρη, Άντριαν Φρίλινγκ, συμμετοχή: Άντζελα Μπρούσκου
Άλλοι συντελεστές: Μετάφραση: Ελένη Βαροπούλου Πρότυπη μουσική σύνθεση: Αλέξανδρος Μήτρος Φωτιστικός σχεδιασμός: Στέβη Κουτσοθανάση Video / Σκηνικά / Κοστούμια: Άντζελα Μπρούσκου Κατασκευή σκηνικού: Φλωρεντία Χατζή Φωτογραφίες: Νικολέττα Γιαννοπούλου

Όλες οι πληροφορίες για την παράσταση βρίσκονται εδώ.

Φωτογραφίες: Ελπίδα Μουμουλίδου