Είδαμε το: Monaksxá (a lonely planet) της Ειρήνης Φαναριώτη στο Φεστιβάλ Αθηνών

Τι είναι μοναξιά; Είναι κάτι προσωπικό για τον καθένα ή έχει κοινά χαρακτηριστικά για όλους;

Πόσες φορές έχουμε νιώσει μοναξιά μέσα σε κόσμο; Πόσες φορές έχουμε ευχηθεί να υπήρχε κάποιος να «μας καταλαβαίνει»; Μα τι  είναι τέλος πάντων αυτή η κατανόηση; Τίποτα άλλο παρά ένας συντονισμός των σκέψεων, των συναισθημάτων. Μα όπως όλα τα φυσικά φαινόμενα, για να συμβεί, πρέπει να πληρούνται κάποια κριτήρια.

Η ομάδα Terre de Semis, έχοντας συλλέξει απόψεις ανθρώπων όλων των κοινωνικών τάξεων για τη μοναξιά, παρουσίασε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών κι Επιδαύρου μια παράσταση βασισμένη σ’ ένα ζήτημα, για το οποίο έχουν χυθεί τόνοι μελάνι, έχουν ξοδευτεί ώρες συζητήσεων, έχουν γραφτεί ακόμη και τραγούδια. Γιατί η μοναξιά είναι συνυφασμένη με την ανθρώπινη ύπαρξη.

5 άνθρωποι κάποια παραμονή Πρωτοχρονιάς. Άγνωστοι που προσπαθούν να συνδεθούν. Για να μη νιώθουν μοναξιά. Μέσα από την αφήγηση των άλλων γνωρίζουμε τους ήρωες. Κι ίσως να είναι καλύτερα έτσι, καθώς προσδίδονται οι σωστές διαστάσεις της πραγματικότητας.

Ο θίασος δίνει ρεσιτάλ αφήγησης μέσα από ένα κείμενο με λόγο καθημερινό, μα συνάμα ρομαντικά ποιητικό. Αφοπλιστικά ρεαλιστικός όμως και στα διαλεκτικά κομμάτια, δημιουργώντας έντονα την αίσθηση του οικείου στο θεατή. Αρμονική με το κλίμα πάρτι που επικρατούσε ως σκηνικό η μουσική.

Ένα γλυκόπικρο έργο για το μείζον ζήτημα της σύγχρονης κοινωνίας.

(Η χαρά, λέει κάποιος ήρωας, είναι αληθινή μόνο όταν τη μοιράζεσαι. Όλα είναι ομορφότερα όταν έχεις κάποιον δίπλα σου.)