Είδαμε το Πορνό στο Φεστιβάλ Αθηνών

Το Πορνό είναι το καταφύγιο του καθενός. Η πλευρά της προσωπικότητας του που αποφεύγει. Η μουσική της παράστασης είναι δυναμική·

το ίδιο και ο χορός των σωμάτων· η αφήγηση τους είναι δυσκολότερο να αποκωδικοποιηθεί καθώς δεν υπάρχει η ασφάλεια που προσφέρει ο Λόγος. Το «Πορνό» αφηγείται τη μεταβαλλόμενη φύση της σχέσης ενός ζευγαριού. Στο φόντο αντικατοπτρίζονται, μεγεθυμένες, οι σκιές αυτής της εξελικτικής διαδικασίας, μέσα από ένα φευγαλέο παιχνίδι του φωτός και του σκότους. Το μάτι δεν εστιάζει στα γυμνά σώματα των ηθοποιών, αλλά τα συνθέτει με την εικόνα του αντικατοπτρισμού τους.

Το έργο μπορεί να ειδωθεί και ως αφετηρία για να δει ο άνθρωπος την αλήθεια του - δίχως μάσκα - ως φυσική ύπαρξη. Να δει το δικό του σκοτεινό κομμάτι. Να δει την αλήθεια του άλλου όπως πραγματικά είναι δίχως την μεταμφίεση του κοινωνικού του ρόλου. Η χρήση μάσκας και κουστουμιών σε ένα μεγάλο μέρος του έργου υποστηρίζει τεχνικά την ανάδειξη της αντίθεσης μεταξύ της κοινωνικής εικόνας του ανθρώπου και της φυσικής του αλήθειας.

Καταλήγοντας, θέλω να επισημάνω ότι, αυτό που διαφοροποιεί την παράσταση είναι ότι απενοχοποιεί το γυμνό σώμα του ανθρώπου – καθώς δεν το χρησιμοποιεί για να προκαλέσει - ως μέσο μετάδοσης κάποιων μηνυμάτων στον θεατρικό χώρο· προσφέροντας, παράλληλα, έναν ιερό χώρο για ότι είναι απαγορευμένο και μυστικό και έναν τόπο αποδόμησης των απαγορεύσεων που επιβάλλουν οι όποιες κοινωνικές πρακτικές.