Είδαμε το «Τσερνόμπιλ» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου

35 χρόνια πριν. Η άγνωστη έως τότε πόλη Πριπιάτ γίνεται εν μία νυκτί το επίκεντρο των ειδήσεων. Ο αντιδραστήρας αρ. 4 του Πυρηνικού Σταθμού Παραγωγής Ενέργειας του Τσερνόμπιλ της Σοβιετικής Ένωσης εξερράγη με αποτέλεσμα την έκλυση τεραστίων ποσών ραδιενέργειας.

26 Απριλίου 1986, η μέρα που άλλαξε την ανθρωπότητα.

Στη διάρκεια της παράστασης ακούμε 16 ιστορίες ανθρώπων που βίωσαν το πυρηνικό δυστύχημα και τις συνέπειές του. Άνθρωποι «ασήμαντοι» για να γραφούν οι ιστορίες τους στα επίσημα βιβλία, σημαντικοί όμως για να γίνουν οι ήρωες του βιβλίου «Τσερνόμπιλ: Ένα χρονικό του μέλλοντος» της Σβετλάνα Αλεξίεβιτς. Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος αποφάσισε να μεταφέρει το βιβλίο αυτό στη θεατρική σκηνή. Πώς να χωρέσουν 100 ιστορίες; Ποιες να κόψεις και ποιες να αφήσεις; Επέλεξε 16 (με τη βοήθεια της Κοραλίας Σωτηριάδου), ικανοποιητικός αριθμός για να δώσει στο θεατή μια εικόνα των ημερών εκείνων.

Στη Βίβλο η γένεση του σύμπαντος κράτησε 7 μόλις μέρες. Στην πραγματική ζωή η καταστροφή της Γης μόλις λίγα λεπτά. Το Σοβιετικό καθεστώς κηρύσσει πόλεμο – οι Σοβιετικοί είναι σε πόλεμο, οι άντρες καλούνται να πολεμήσουν. Ενάντια σε ποιον; Στον αόρατο εχθρό, τη ραδιενέργεια. Με τι όπλα; Ανύπαρκτα. Το καθεστώς καθησυχάζει τους πολίτες – η ραδιενέργεια δεν είναι τόσο επικίνδυνη δα. Τι κι αν πεθαίνουν επί τόπου όσοι βρεθούν στον πυρηνικό αντιδραστήρα; Τι κι αν όσοι δεν πεθάνουν εκεί, θα εμφανίσουν καρκίνο; Τι κι αν οι γυναίκες γεννούν παιδιά με τερατογένεση τα επόμενα χρόνια;

Μια σκηνή – μουσείο θα γίνει ο χώρος αφήγησης των ιστοριών. Το μουσείο της Λευκορωσίας αφιερωμένο στο πυρηνικό αυτό δυστύχημα «εμφανίζεται» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Ήδη στο φουαγιέ αντικρίζει κανείς τις πρώτες προθήκες με αντικείμενα – θραύσματα μνήμης.  Κι ύστερα οι υπόλοιπες προθήκες. Κι ύστερα οι αφηγήσεις – αναμνήσεις. Αλήθεια, μπορούν 100 λεπτά να χωρέσουν αυτή την τραγωδία; Και ποιος είναι ο ρόλος του καθενός μας απέναντι στα μεγάλα γεγονότα; Ποια η ευθύνη μας;

Οι ερμηνείες των ηθοποιών κινήθηκαν σε δύο άξονες – εκείνον της αποστασιοποιημένης αφήγησης κι εκείνον της προσωπικής. Καμιά φορά ο πόνος δεν αντέχεται για να τον αντιμετωπίσεις όσα χρόνια κι αν περάσουν. Αυτό μας υπενθυμίζει η ιστορία της γυναίκας (Πηνελόπη Τσιλίκα) που μπαινόβγαινε στα νοσοκομεία προκειμένου να κάνει την κόρη της να ζήσει, μια κόρη χωρίς ποπό, χωρίς πιπί και χωρίς νεφρό, όπως μας λέει χαριτολογώντας. Ή η ιστορία του άντρα που είδε τον εγγονό του να εμφανίζει καρκίνο λίγο καιρό αφότου κράτησε στα χέρια του το δίκοχο του παππού του από το Τσερνόμπιλ.

Άραγε για τον «πόλεμό» μας με τον κορωνοϊό ποιος θα μιλήσει;

Όλες οι πληροφορίες για την παράσταση είναι εδώ