Είδαμε τον Καλιγούλα του Αλμπέρ Καμύ

Ένας αυτοκράτορας τρελός ή μήπως ένας αυτοκράτορας που προσπαθεί για το καλό του λαού του; Ο Καλιγούλας αποτελεί μια ιστορικά ιδιαίτερη φιγούρα, λόγω του έντονου ψυχισμού του. Κι αυτό καταφέρνει ν’ αποτυπώσει ο Γιάννης Στάνκογλου. Με ένταση τόσο στο λόγο όσο και στην κίνηση αποδίδει τις ιδιαιτερότητες του ήρωα, φωτίζοντας παράλληλα και την κρυμμένη ευαίσθητη πλευρά του.

Πλαισιώνεται όμως κι από έναν εξαιρετικό θίασο. Οι πατρίκιοι λειτουργούν ως ένα σώμα, αλλά παράλληλα καταφέρνει ο καθένας να αφήσει το στίγμα του. Ξεχωρίζουν ο Ιερώνυμος Καλετσάνος κι η Θεοδώρα Τζήμου ως Χαιρέας και Σεζονία αντίστοιχα.

Λιτό σκηνικό κι υποτονικοί φωτισμοί μας μυούν στο σκοτεινό σύμπαν των δολοπλοκιών των πατρικίων που περιστοιχίζουν τον αυτοκράτορα. Οι παραμορφωτικοί καθρέπτες του σκηνικού λειτουργούν εμφατικά στη στρεβλή λογική του ήρωα. Με γνώμονα αυτό το σκοτάδι, και τα κουστούμια όσων βρίσκονται γύρω από  τον ήρωα.

Έργο πολιτικό, που στον πυρήνα του διαφεντεύει υπαρξιακά ζητήματα. Οι αναγωγές στη σύγχρονη εποχή είναι αναπότρεπτες. Άλλωστε, η κατάχρηση εξουσίας ταλανίζει και τις σύγχρονες κοινωνίες. Είτε πρόκειται για άρχοντες με σώας τας φρένας είτε για φρενοβλαβείς.

Ο Καλιγούλας είναι ένας άρχοντας, που προσπαθεί για το ακατόρθωτο. Γι’ αυτό και πολύ γρήγορα έρχεται η συντριβή του.

Αν και δύσκολο στο λόγο, το κείμενο του Καμύ συγκαταλέγεται στα διαχρονικά έργα, καθώς ανάγει την ιστορικότητα στο σήμερα.

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ