Είδαμε τον «Τρόμο του κροκόδειλου» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου

Βόρεια Ιρλανδία, 1989. Βράδυ με κουφόβραση. Μια γυναίκα επιστρέφει στο πατρικό της επειδή έμαθε ότι πέθανε ο πατέρας της. Εκεί θα συναντήσει μετά από πολλά χρόνια την αδελφή της. Η Φιάνα έγινε μέλος του IRA προκειμένου να γλιτώσει από ένα κακοποιητικό οικογενειακό περιβάλλον. Αντίθετα, η Αλάννα, η άλλη αδελφή, έμεινε πίσω στην πατρική εστία σε μια ένδειξη μετάνοιας. Κι όλα αυτά με αφορμή το θάνατο της μητέρας τους. Όλα αυτά πριν δέκα χρόνια. Στο σήμερα η είδηση ενός άλλου θανάτου θα τις φέρει κοντά.

Το έργο της Ιρλανδέζας δημιουργού πραγματεύεται τη σχέση μας με το τραύμα. Οι δύο ηρωίδες αν και μεγάλωσαν στο ίδιο περιβάλλον με έναν κακοποιητικό πατέρα εν τούτοις διαχειρίστηκαν με διαφορετικό τρόπο τις πληγές τους. Η μεγαλύτερη (Αλάννα) επέλεξε την υποταγή στη μοίρα της ενώ η μικρότερη την ανυπακοή. Κι ίσως ο τρόπος τους να μοιάζει διαφορετικός όμως ο στόχος είναι κοινός, να κάνουν ειρήνη με τις εαυτές τους. Και μπορεί εκ πρώτης η ιστορία να αφορά στην πατριαρχική κοινωνία, η οποία ορίζει ακόμη τη μοίρα του γυναικείου φύλου με όρους αναχρονιστικούς, όμως στον πυρήνα του μιλά για τις σχέσεις των γυναικών και δη των αδελφών. Στην πατριαρχική κοινωνία οι γυναίκες είναι αδύνατο να είναι υποστηρικτικές μεταξύ τους. Άλλωστε η γυναικεία φιλία θεωρείται αδύνατη για πολλούς. Όμως η σχέση των δύο αδελφών του έργου καθώς και η σχέση με τη μητέρα τους είναι μια φωτεινή έκλαμψη στα σκοτάδια που έχουν βιώσει. 

Οι δύο πρωταγωνίστριες έχουν χτίσει μια εκπληκτική μεταξύ τους χημεία. Η Άννα Καλαϊτζίδου στο ρόλο της Φιάννα αποδίδει άμεσα με μέτρο αποδίδει μια νεαρή γυναίκα, η οποία έχει επιλέξει την ανυποακοή ως τρόπο αντίδρασης στο τραύμα που βίωσε εντός του οικογενειακού πλαισίου. Η Αλάννα της Σύρμως Κεκέ αποτελεί μια σπουδή πάνω στον ψυχαναγκασμό - η ηθοποιός έχει καταφέρει να μεταφέρει επί σκηνής με ακρίβεια την ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή. Κι οι δύο ηθοποιοί αποτυπώνουν η καθεμία με τα δικά της εκφραστικά μέσα την σκηνική τους αλήθεια χάρη στην σκηνοθεσία του έμπειρου Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. Πολύ καλός στο ρόλο του πατέρα ο Δημήτρης Γεωργαλάς - αποδίδει εύστοχα τις ποιότητες ενός χειριστικού ατόμου.

Ειδική μνεία στα εκπληκτικά σκηνικά, τα οποία ανταποκρίνονται τόσο στο ρεαλιστικό πλαίσιο με την ψυχαναγκαστικά οργανωμένη πατρική οικία, όσο και στο σουρεαλιστικό. Η κατασκευή με τον Κροκόδειλο του Αλέκου Μπουρελιά όπως και το τέχνασμα με την καρέκλα όπου βρίσκεται καθισμένος ο Δημήτρης Γεωργαλάς ιδέα της Μαγδαληνής Αυγερινού καταδεικνύουν μια φροντισμένη στη λεπτομέρεια της δουλειά. 

Μαύρη κωμωδία με δραματικά στοιχεία το έργο της Μέγκαν Τάιλερ μιλά για όλους εκείνους τους σκελετούς που κρύβουμε στη ντουλάπα μας. Μα και για την αξία των ανθρώπινων σχέσεων, ένα αντίδοτο στην ασχήμια της ζωής. 

Πληροφορίες για την παράσταση θα βρείτε εδώ