Είδαμε τους Kikagaku Moyo στο Fuzz Club

Ήταν από εκείνα τα βράδια που σίγουρα θα θυμάσαι και θα έχεις να αναφέρεις στις παρέες σου. Είναι τόσα πολλά αυτά που συμβαίνουν επί σκηνής όταν παίζει η μπάντα, που αν καταφέρεις να τα αποτυπώσεις όλα σου μένουν χαραγμένα.

Θα ξεκινήσω με την χαρισματική μουσική ταυτότητα των Ιαπώνων.  Από την σκληρή ψυχεδέλεια, με δυνατά ξεσπάσματα και παραμορφώσεις, είναι ικανοί να σε μεταφέρουν στην απόλυτη dream pop λογική, με τα τόσο ευαίσθητα φωνητικά και το σχεδόν υπόκωφο παίξιμο των οργάνων. Το δέσιμο όλων αυτών δε είναι παραδειγματικό.

Η έναρξη, αφού αποθεώθηκαν από το κοινό, ήταν έντονη. Λίγα δευτερόλεπτα πριν αρχίσουν δεν άκουγες ούτε ψίθυρο στην πλατεία του Fuzz. Oι ίδιοι προσέφεραν σαν καλωσόρισμα τις πρώτες νότες και μετά απο δέκα λεπτά χτισίματος  του μουσικού τους οικοδομήματος, έδωσαν ένα βαρύ ξέσπασμα με τις κιθάρες να συνομιλούν εκκωφαντικά  και τα ντραμς  να θερίζουν. Σκέφτηκα από μέσα μου αν αυτή είναι η αρχή, φαντάζομαι τι θα επακολουθήσει.

Για την υπόλοιπη 1 ώρα και 30 λεπτά η μπάντα δεν σταμάτησε λεπτό, ούτε καν για να κουρδίσει. Μουσικά αυτό που με άφησε άφωνο είναι η τρομερή χημεία τους και η απίστευτη ευρύτητα στην ρυθμολογία τους. Τον τελευταίο καιρό που η ψυχεδέλεια έχει σαρώσει τον μουσικό κόσμο, είναι εύκολο οι μπάντες που παίζουν αυτό το μουσικό είδος να παραπλανηθούν και να μπλέξουν σε μοτίβα ακουσμένα και ήδη δοσμένα, σε σημείο που να νιώθεις ότι δεν ακούς κάτι πρωτότυπο. Αυτό κατάφεραν στο δικό μου μυαλό να αποφύγουν οι Kikagaku Moyo και δικαίως να ενταχθούν στο δικό μου top 5 των γκρουπ που ξεχωρίζουν.

Ευγενικές φυσιογνωμίες, ένα Fuzz γεμάτο και ένα κρύο βράδυ που η μουσική τω Ιαπώνων το έκανε σίγουρα πιο ζεστό και χαλαρό.

*Δυστυχώς επαγγελματικές υποχρεώσεις μας έκαναν να αργοπορήσουμε και να μην είμαστε σε θέση να έχουμε άποψη για τους Holy Monitor.

Ευχαριστούμε πολύ τον Πάνο Δημητρόπουλο για τις φωτογραφίες!