Είδαμε τους Πέρσες |ΘΟΚ |Άρης Μπινιάρης

Φίλοι μου να ‘στε καλά και με όλα σας τα βάσανα να χαίρεστε την ηδονή της κάθε μέρας, γιατί τα πλούτη τους νεκρούς, διόλου δεν ωφελούν.

Η τραγωδία «Πέρσαι» του Αισχύλου θεωρείται η αρχαιότερη σωζόμενη τραγωδία και ένα σπουδαίο αντιπολεμικό έργο. Ο Αισχύλος καταπιάνεται με ένα ξεκάθαρα ιστορικό ζήτημα και γράφει ένα έργο για την ήττα του αντιπάλου, μια κραυγή των Περσών για την πανωλεθρία τους στη ναυμαχία της Σαλαμίνας, αλλά επίσης και μια ιστορική καταγραφή αιτιών και αιτιατών για την ήττα. Αυτή η επιλογή του ποιητή, να καταγράψει τα αισθήματα και την κατάσταση των νικημένων αλλά και τους λόγους που οδήγησαν εκεί, προδιαγράφοντας ουσιαστικά την πτώση του Ξέρξη και της αυτοκρατορίας, το κατατάσσει ψηλά στην αρχαία ελληνική δραματουργία. Στην ουσία του το έργο πραγματεύεται την ύβρη και την αλλαζονική στάση του βασιλιά Ξέρξη που οδηγεί στην καταστροφή και ο ποιητής έμμεσα, μέσα από τους ηττημένους, μιλάει στους νικητές Αθηναίους για μετριοπάθεια.

Η πρόταση του Άρη Μπινιάρη είχε πολύ δυνατά και χαρακτηριστικά στοιχεία. Καταρχάς, τις εντυπώσεις και το δυνατό χειροκρότημα κέρδισε ο χορός. Ένας χορός ανδρών δυναμικός, με εξαιρετική κίνησιολογία, ρυθμό, ζωντανή μουσική υπόκρουση και φωνητικές ικανότητες, που απέδιδαν ένα ολοκληρωμένο σύνολο. Οι άνδρες του χορού δεν κατέβηκαν από τη σκηνή, λειτουργούσαν σαν ένα ζωντανό κινούμενο σκηνικό, μέσα στη λιτότητα σκηνικών, επενέβαιναν και παρεμβάλλονταν σε κρίσιμες στιγμές του έργου. 

Αξίζει να αναφερθούν ξεχωριστά και ονομαστικά τα μέλη του χορού: Ηλίας Ανδρέου, Πέτρος Γιωρκάτζης, Γιώργος Ευαγόρου, Λευτέρης Ζαμπετάκης, Νεκτάριος Θεοδώρου, Μάριος Κωνσταντίνου, Παναγιώτης Λάρκου, Δαυίδ Μαλτέζε, Γιάννης Μίνως, Άρης Μπινιάρης, Ονησίφορος Ονησιφόρου, Αντρέας Παπαμιχαλόπουλος, Μάνος Πετράκης, Στέφανος Πίττας, Κωνσταντίνος Σεβδαλής.

Η Κ. Καραμπέτη απέδωσε την Άτοσσα με εμπειρία, ωριμότητα και ιδιαίτερη λεπτότητα -κάποια σημεία υπερβολής στον τόνο της φωνής θα μπορούσαν να απουσιάζουν- όμως η σημαντική ηθοποιός στάθηκε επιβλητική ανάμεσα στον 13μελή χορό και εντυπωσιακή στη σκηνή του στροβιλισμού (όταν βγαίνει στη σκηνή ο νεκρός βασιλιάς Δαρείος για την παραίνεσή του). Λιτός και απέριττος ο Ν. Ψαράς ως Δαρείος, πολύ καλός ο Αντ. Μυριαγκός σαν Ξέρξης. Ένας Ξέρξης που φτάνει ρακένδυτος, ταλαιπωρημένος, φάντασμα του βασιλιά που φανταζόμαστε και κάνει ένα εντυπωσιακό επίλογο στο έργο. 

Στα συν της παράστασης τα κοστούμια της Ελένη Τζιρκαλλή και οι φωτισμοί του Γεώργιου Κουκουμά.

Η πρώτη απόπειρα του Άρη Μπινιάρη στην αρχαία τραγωδία οπωσδήποτε έδωσε σημαντικό δείγμα γραφής για το νέο σκηνοθέτη.