Είδαμε: "Βρέχει στη Βαρκελώνη" του P. Mirό σε σκηνοθεσία Β. Θεοδωρόπουλου / Μια διακριτική, ωραία στιγμή στο Υπόγειο του Τέχνης

Η Λάλι είναι μια σεξεργάτρια που ζει στην κακόφημη συνοικία Ραβάλ, κοντά στο λιμάνι της Βαρκελώνης, μαζί με τον Κάρλος, τον άνεργο εραστή και προαγωγό της. Τακτικός πελάτης της είναι ο Νταβίντ, ένας ιδιοκτήτης βιβλιοπωλείου, του οποίου η γυναίκα είναι ετοιμοθάνατη. Η Λάλι αναπτύσσει μια ιδιόρρυθμη σχέση με τον Νταβίντ. Εκείνος της δίνει βιβλία να διαβάσει, γνωρίζοντάς της έναν καινούριο κόσμο. Αρχίζει να αναθεωρεί για την ζωή της και επιθυμεί να εγκαταλείψει το εμπόριο του σώματός της. Η αλλαγή αυτή δεν αρέσει καθόλου στον Κάρλος και η προοπτική να χάσει τη Λάλι, τη μοναδική πηγή επιβίωσής του, δεν του φαίνεται καθόλου καλή ιδέα. Όταν η γυναίκα του Νταβίντ πεθαίνει, εκείνος προτείνει στη Λάλι να εργαστεί στο βιβλιοπωλείο του. Η μεγάλη στιγμή έχει έρθει. Ο Νταβίντ συναντά τον Κάρλος και τελικά συναποφασίζουν το αντίτιμο για ...όλες τις υπηρεσίες της Λάλι, εκείνες που υπολόγιζε, αλλά και εκείνες που δεν φανταζόταν. Τελικά κανένας κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος, ούτε καν εκείνος της ελπίδας. Το όνειρο όταν γίνει πραγματικότητα μπορεί να κρύβει μια ακόμα μεγαλύτερη απογοήτευση.

Μια τρυφερή παράσταση είδαμε στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, πλασμένη με ευαισθησία από τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο. Μπορούν τα όνειρα να ξεπεράσουν την ωμή πραγματικότητα; Είναι δυνατόν μια γυναίκα να υψώσει κεφάλι στην πατριαρχική κοινωνία; Υπάρχει καλύτερο αύριο ζώντας σε ένα ζοφερό παρόν; Είναι εύκολο να ξεπεράσεις τις ταμπέλες που έχεις φορτωθεί για μια νέα αρχή; Τι ορίζεται ως επιτυχία και αποτυχία σε μια κοινωνία που έχει θεσπίσει περιθώρια για μέλη της;  Αυτά στις μέσες άκρες θίγει το κείμενο του Ισπανού Pau Mirό Βρέχει στη Βαρκελώνη (2004), που τον καθιέρωσε στον κόσμο του θεάτρου. Ένα έργο όχι τόσο θορυβώδες και σύνθετο, που ενώ είναι ρεαλιστικό, διαθέτει αλμοδοβαρικές πινελιές, κλείνοντας ταυτόχρονα το μάτι στην ποίηση: ένας γλάρος, σαν εκείνον του Τσέχωφ, που σηκώνεται ψηλά και πετάει σε νέους κόσμους, μπορεί να φέρει την άνοιξη στην ζωή της υπερευαίσθητης Λάλι. Τα νοήματα και οι εικόνες δουλεύτηκαν ωραία στα χέρια του Θεοδωρόπουλου, αποκτώντας ίσως και ακόμα μεγαλύτερη πυγμή από την πηγή τους. Η -σαγηνευτική- Δήμητρα Ματσούκα υποδύεται εξαιρετικά τη Λάλι, διαβαίνοντας σε έτερους κόσμους, της σκληρής και αναγκαίας δουλειάς, της προστατευτικής συντρόφου, του ονειροπόλου κοριτσιού. Κινείται με τις απαραίτητες μεταπτώσεις ανάμεσα στον υπόκοσμο, τον “κανονικό” κόσμο και το ρομαντικό παραμύθι. Αρκούντως προσαρμοσμένη και πειστική στο δίπολο βιώνω μια ζωή από ανάγκη και αναζητώ το αληθινό νόημά της. Ικανοποιητικοί και αποτελεσματικοί οι Κώστας Καζανάς (τακτικός πελάτης) και Αντρέας Κοντόπουλος (προαγωγός και σκληροτράχηλος σύντροφος) συμπληρώνουν με ευπείθεια το καστ. Το σκηνικό του Αντώνη Δαγκλίδη μας εισάγει εξαρχής στο πλαίσιο. Ένα κρεβάτι στο κέντρο, το μέσο της επιβίωσης, της ηδονής -απαγορευμένης και μη-, του σχεδιασμού της αλλαγής και εν τέλει της συναλλαγής. Στο φόντο ενα παράθυρο με κουρτίνες, που αποτραβιούνται και φέρνουν το φως στο σκοτεινό δωμάτιο, όταν υπάρχει ενόχληση από έναν γλάρο.Τότε αχνοφέγγει και η ελπίδα σε ένα σπίτι μουχλιασμένο, ξεχαρβαλωμένο υλικά και συναισθηματικά. Η μουσική του Νίκου Κυπουργού συντείνει στην ατμόσφαιρα της υπόγειας, παρακμιακής ζωής.

Σύνολο: Μια ενδιαφέρουσα δουλειά, που αθόρυβα και διακριτικά παρουσιάζει τα ματαιωμένα όνειρα, τις φρούδες ελπίδες, την ιστορία μιας γυναίκας που -μάταια- αναζητούσε τη χαμένη της τιμή.

Ταυτότητα παράστασης:  εδώ

Εισιτήρια: ΕΔΩ