Ένα μοναδικό βράδυ με το Θάνο Ανεστόπουλο στο Παλλάς

Το Παλλάς είναι ένα πολυτελές θέατρο, με αναπαυτικά καθίσματα και μια μεγάλη σκηνή, της οποίας η αυλαία είναι μια τεράστια μαύρη κουρτίνα. Καθισμένοι αναπαυτικά, αναμέναμε με ανυπομονησία να ξεκινήσει η παράσταση που είχε εμπνευστεί ο Θάνος.

Τα φώτα κλείνουν και πριν ανοίξει η αυλαία, η φωνή του πλημμυρίζει το θέατρο. Η κουρτίνα τραβιέται και μπροστά μας ανοίγεται το σκηνικό: ένας κόκκινος καναπές, με το Θάνο καθισμένο στη μια άκρη, ένα τραπεζάκι ξύλινο με κάποια αναμμένα κεριά και βιβλία πάνω και γύρω από αυτό οι μουσικοί που τον πλασιώνουν, στις θέσεις τους. Ο Θάνος μεταφέρει μια ιστορία του (;) για το πως απέκτησε την πρώτη ποιητική συλλογή της Μαρίας Πολυδούρη στα 14 του και αυτόματα μας εισάγει στο σύμπαν του. 

Πρόζα, τραγούδι, πρόζα, τραγούδι... Τα λόγια της πρόζας του δεν τα διάβαζε από κάπου, τα έφτιαχνε επι τόπου. Κι όμως ήταν σα καλογραμμένο σενάριο. Οι μουσικοί, άψογοι στην εκτέλεση των μελωδιών, συνεννοούνταν με τα μάτια. Όλα κυλούσαν ήρεμα, κατανυκτικά, συγκινητικά... Μας μίλαγε με τη στεντόρια φωνή του, μας τραγούδαγε σα να μην τον έχει αγγίξει ο χρόνος και καμιά ασθένεια, κάποιες στιγμές ξεπρόβαλε και το χιούμορ του. Πολλά θα γραφούν για αυτή τη βραδιά, αλλά τίποτα δε θα μπορέσει να περιγράψει ποτέ επαρκώς το τι βίωσε όποιος βρισκόταν εκεί.

Άγριο μέλι, Ως το τέλος του κόσμου, Μα κάτι άλλο ζητώ, Νύχτα, Μικρές Αλήθειες, Φαρμακωμένη, Έγινε η απώλεια συνήθειά μας, Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι, Τελευταίος Σταθμός ήταν μερικά από τα τραγούδια που επέλεξε να μας χαρίσει. Παράλληλα ανέβαιναν στη σκηνή οι φίλοι του μουσικοί: Γρηγόρης Κλιούμης, Λόλεκ, Κώστας Παρίσης, Τηλέμαχος Μούσας και Νάσια Γκόφα, Μανώλης Αγγελάκης, The Boy, Mani Deum, και με τη σειρά τους έβαζαν το λιθαράκι τους στο ψηφιδωτό αναμνήσεων και συνειρμών που ο Θάνος ξεδίπλωνε. 

Μας τραγούδησε το θάνατο αλλά κέρδιζε η ζωή, ο ρομαντισμός και ο άνθρωπος. Σηκώθηκε όρθιος για να ανοίξει ένα πανό που έγραφε: ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΤΑΓΗ και στο τέλος πάλι για να υποκλιθεί στο κοινό, που όρθιο τον ευχαριστούσε καταχεικροτώντας τον για ώρα, έδωσε κουράγιο και δύναμη, λέγοντας πως θα βρεθούμε ξανά και παροτρύνοντάς μας να μην το βάλουμε κάτω με τίποτα. Κι αποχώρησε από τη σκηνή περπατώντας, προσπερνώντας το αμαξίδιο που του είχαν φέρει οι συνεργάτες του (που όλο το βράδυ τον φρόντιζαν με στοργή). 

Οι δυο συναυλίες στην Τεχνόπολη και το βράδυ της 14ης Μαΐου είναι οι πιο συγκλονιστικές βραδιές της ζωής μου. Αυτό δεν ξέρω αν μπορούν να το κάνουν πολλοί, ούτε καν λίγοι. Ο Θάνος είναι σπάνιος και για αυτό μας έχει σημαδέψει τόσο βαθιά. Με τη στάση του δίνει πολλά μηνύματα προς πολλές κατευθύνσεις, κάνοντάς μας όλους λίγο καλύτερους ανθρώπους εάν ακολουθήσουμε στο ελάχιστο το παράδειγμά του.

«Ζούμε όση ζωή θελήσουμε να ζήσουμε λοιπόν, για αυτό μην το βάζετε κάτω με τίποτα γιατί είμαστε το φως που φοβούνται μην τους κάψει! Δύναμη σε όλους».

Αφιερωμένο στη Σίσσυ μου!