Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών | Ακούσαμε και λατρέψαμε τον νέο δίσκο του Π.Ε. Δημητριάδη και Των Παιδιών της Παλαιότητας

Φαντάζομαι κάθε φορά θα πρέπει να γυρίζουμε στους Κόρε. Ύδρο; Ίσως, ίσως και όχι. Το παράδοξο σίγουρα έχει να κάνει με την αναγκαιότητα της επικοινωνίας με τον Π.Ε.Δημητριάδη. Και πως γίνεται αυτό; Στην αρχή πάντα μονόδρομα: Εμείς ακούμε και εκείνος δοκιμάζει ιστορίες και μουσικές.   

Δεν φαντάζομαι πως περιμένει κανείς κάτι απίστευτα διαφορετικό. Και είναι αυτό το οικείο το οποίο κάνει το Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών έναν πανέμορφο δίσκο. Η μελωδίες που υπάρχουν μέσα του είναι τόσο θλιμμένα εύθυμες που άλλοτε σε καταβάλουν κι άλλοτε σε κατακλύζουν.

Ο δίσκος ξεκινά με το ίδιο ερώτημα που είχε θέσει ο Αρανίτσης (για να προσπαθήσω να κάνω μια μικρή σύνδεση με το εισαγωγικό σημείωμα) το ’99, «Σε ποιόν ανήκει η Κέρκυρα;» και ενώ φυσικά δεν παίρνουμε καμία απάντηση για αυτό, δανειζόμαστε αρώματα από την Πρωτομαγιά του Σαββόπουλου καταλήγουμε να έχουμε μια πανέμορφη μικρή ιστοριούλα και ίσως την πρώτη ένδειξη ότι οι μελωδίες, σα τη Κέρκυρα, θα πατάνε τόσο στη Δύση όσο και στην Ανατολή.

Η συνέχεια γίνεται ακόμα πιο «εύθυμη», βρίσκουμε τέμπο, ρυθμό και τη σύνδεση που ψάχνουμε (ίσως να είμαι μόνο εγώ) με τους Κόρε. Ύδρο. Το τελευταίο (μας) καλοκαίρι σε μια ποπ πανέμορφη βερσιόν που φυσικά έχει εξελιχθεί και έχει μεταλλαχθεί σε κάτι νέο (Τα απέραντα θέρη μου). Ακολουθεί το «Τα πληγωμένα μηνύματα αναθεωρημένα» με ένα ρυθμό που θα μπορούσε να είχε βγει από τα ελληνικά 90’ς, που μπορεί παράλληλα να είναι το τραγούδι στη «disco» μιας κρουαζιέρας και ταυτόχρονα να κουβαλά μέσα της τον Μικρούτσικο, τον Μαχαιρίτσα, τον Μητροπάνο.

Το τέταρτο (Μια χώρα που άλλαξε όνομα) και πέμπτο κομμάτι (Πυροτεχνήματα στα γενέθλια της - για μένα το καλύτερο κομμάτι του δίσκου) κλείνουν ένα κύκλο εν είδει εισαγωγής. Χωρίς ανάσα. Οι μελωδίες μοιάζουν να πατούν πότε στο ρομαντισμό, πότε στο λαϊκό, πότε στο ποπ και πότε στο ροκ, χωρίς να νοιώθουμε στιγμή ίλιγγο όταν περνάμε από το ένα στο άλλο. Σε  κατακλύζει η μουσική, ο στίχος. Εξαιρετικό.

Ακολουθούν «Το καλύτερο πεθαίνει πρώτο» και τα «Τα αναμνηστικά» και ο δίσκος μας αφήνει να πάρουμε μια ανάσα, παρ’ όλα τα «γκάζια» του τελευταίου. Και ενώ μοιάζουν να υστερούν λίγο σε σχέση με τα πρώτα πέντε λειτουργούν εξαιρετικά στο να μας περάσουν στο δεύτερο (και λίγο διαφορετικό) μέρος του δίσκου και στο φανταστικό «Ο ρόλος της ζωής σου». Μια ονειρική μελωδία που θα ήταν το αποτέλεσμα αν μπλένταρες smiths, Γαλάνη, tindersticks και διάφανα κρίνα.

Το νεοκυματικό «Το τελευταίο Δημοψήφισμα» μας προετοιμάζει για το «η Πιο τρελή Πρωτομαγιά» καταφέρνει να γίνει ένα «λαϊκό», με τον κατά Σαββόπουλο ορισμό, τραγούδι. Σίγουρα ένα από τα διαμαντάκια του δίσκου, καθηλωτικό και συνθετικά πανέξυπνο.

Το δυστοπικό «Η εξαφάνιση του» μοιάζει να μην ταιριάζει καθόλου στη ροή και το «Το Δηλητήριο στις Σελίδες», το κομμάτι που κλείνει το Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών, μοιάζει εντέλει να εντείνει αυτή την αίσθηση. Τα Παιδιά της Παλαιότητας διαλέγουν να κλείσουν το δίσκο με αυτό το ποπ κομμάτι που καταφέρνει στη διάρκεια του να μεταλλαχθεί σε μια κολλητική μελωδία.

Πραγματικά δεν ξέρω, αν όπως λέει ο Π.Ε Δημητριάδης, αυτός είναι ο δίσκος της ζωής του. Ξέρω σίγουρα πως αυτός είναι ένας εξαιρετικός δίσκος και μέσα του μπορείς να βρεις πολλά πανέμορφα κομμάτια.

--------------------------------------

Περισσότερα για τον δίσκο:

Έξι χρόνια μετά τη διάλυση των Κόρε. Ύδρο., ο Π.Ε. Δημητριάδης επιστρέφει με τον τρίτο του δίσκο με τα Παιδιά της Παλαιότητας. Σύμφωνα με τον «πρόλογο από τον συνθέτη» στο ένθετο του άλμπουμ, το «Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών» «δεν είναι ένας (ακόμα) δίσκος μελαγχολικής αναπόλησης μιας εξιδανικευμένης εποχής που δε γυρίζει πίσω, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι, αλλά ένας δίσκος χαράς, με τον κατά Αρανίτση ορισμό της», όπως αυτός αποκαλύπτεται στην πορεία της ακρόασης.

Στα χνάρια του προκατόχου του, "Consortium in Amato", ο δίσκος εφορμάται από ένα βιβλίο, επισκεπτόμενος την ίδια στιγμή δεκάδες άλλα κειμήλια ενός εμφανούς (δημόσιου) ή κρυφού (ιδιωτικού) Πολιτισμού. Το κεντρικό προ-κείμενο εδώ είναι η συλλογή του Ευγένιου Αρανίτση «Σε Ποιον Ανήκει η Κέρκυρα;» και συγκεκριμένα τα δύο πρώτα εκκινούμενα από το δοκίμιο και απολήγοντα σε ισάριθμες φαντασίες κείμενα: το ομώνυμο και «Τα Αρώματα του Πένθους», πάνω σε αποσπάσματα από τα οποία δομούνται οι έξι επιμέρους θεματικές ενότητες του δίσκου.

Συνεχίζοντας στον πρόλογό του, ο Π.Ε. Δημητριάδης ονομάζει το «Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών», «τον δίσκο της Κέρκυρας στη για γέλια και για κλάματα (δι)αχρονία της, μια προσπάθεια να (ξανα)τραγουδηθεί το, κατά Καρούζο, χαρωπό πένθος, που διακρίνει την, κατά Αρανίτση (ξανά και ξανά), μεταιχμιακή, ερμαφρόδιτη μοίρα της, μια...μοιραία μετα-φολκλόρ προσέγγιση στο “Δεν ζει κανείς καλά παρά μόνος” του Σολωμού στο Μαρκορά». Είναι, λέει καταλήγοντας, ο δίσκος της ζωής του.  Σ’ αυτό δε μας πέφτει λόγος. Στα υπόλοιπα, όμως;...

* Το «Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών» κυκλοφορεί σε διπλό LP, CD και Digital album από την Inner Ear.