Έτρεξες Μαραθώνιο;

Μαραθώνιος = 42,195χλμ; Πόσο λάθος!

 

- Έτρεξες Μαραθώνιο;

- Ολόκληρο;

- Αυτόν με σαραντακάτι χιλιόμετρα;

 

Κλασικές ερωτήσεις στις οποίες όλοι οι δρομείς έχουμε υποβληθεί. Από μέσα μας ή ευθέως οι περισσότεροι απαντούμε: «Ο Μαραθώνιος δεν είναι άλλο από 42,195 χλμ. Δεν υπάρχει Μαραθώνιος 10 χιλιομέτρων Είναι σαν λες βάλε μου 40 λίτρα νερό που να ζυγίζουν 10 κιλά. Δε βγαίνει, μάνα μου.»

Είναι όμως ο Μαραθώνιος 42,195 χλμ; Τυπικά ναι. Ουσιαστικά όχι. Κι όσοι έχουν τρέξει θα ξέρουν. Δυο μέρες πριν τον πρώτο μου Μαραθώνιο, το Νοέμβριο του 2013, ανέτρεξα στο ημερολόγιο προπονήσεων και μέτρησα τα χιλιόμετρα που είχα τρέξει για να προετοιμαστώ. Ήταν λίγο λιγότερα από 1000 χλμ. Ναι, χίλια χιλιόμετρα τρεξίματος σε μερικούς μήνες. Μέσα σε αυτό το διάστημα συνέβησαν πολλά.

Πρώτα, η απόφαση να τρέξω την κλασική διαδρομή. Τι άκουσα όταν το ανακοίνωσα:

- Γιατί να το κάνεις αυτό;

- Δε θα τον βγάλεις με τόσα κιλά (σημείωση: 82κιλά με 1.85 ύψος), πρέπει να στεγνώσεις

- Την κλασική βρήκες για τον πρώτο σου Μαραθώνιο; Είναι η πιο δύσκολη

Μιλάμε για υποστήριξη, όχι αστεία.

Μετά τις πρώτες προπονήσεις άρχισαν οι τραυματισμοί. Συναισθήματα; Σαν τον χωρισμό: αδυναμία να το πιστέψω, θυμός, απογοήτευση, αποδοχή, reset. Ατελείωτες ώρες στο κρεβάτι του φυσιοθεραπευτή. Ατελείωτες και οι ερωτήσεις από τη μεριά μου "τι έχω, πότε θα επανέλθω, τι να προσέξω, πόσες φορές θα έρθω, πάμε για μια μπύρα μετά" και άλλες πολλές.

Στο διάστημα που δεν ήμουν τραυματισμένος έπρεπε να προσέχω τα πάντα. Το πλήθος των προπονήσεων, τα χιλιόμετρα και την ένταση στην καθεμία, τη διατροφή, το σωστό ύπνο. Σχεδόν ξυπνούσα και κοιμόμουν με τον παλμογράφο. Να προσέχω το ρυθμό της καρδιάς σε ηρεμία, στο ζέσταμα, στη διαλειμματική, στο long run. Να μετράω τις θερμίδες. Ακόμα και το τσάι μετρούσα. Και τα ενεργειακά τζελάκια. Πόσα τζελάκια, Θεέ μου. Αν είμαστε ό,τι τρώμε, εκείνη την περίοδο ήμουν ένα gel 80 κιλών με μεγάλη μύτη. Α! Σωστά, και νερό! Πολύ νερό. Τόσο που να σε βγάλει η προπόνηση των 3,5 ωρών αλλά να μην σταματάς και κάθε λίγο για.. Ε, ξέρετε τώρα.

Να μην αναφέρω βέβαια τα αδέσποτα. Πόσες φορές αναγκάστηκα να σταματήσω μπροστά από μια αγέλη, επειδή ένα καταραμένο από αυτά με είδε σαν ξερο-κόκκαλο και οδήγησε όλην την παρέα κατα πάνω μου. Και να ο κρύος ιδρώτας, και να το.. αυτό.. ξέρετε με το νερό να γίνεται εντονότερο, και να πιο κοντά τα σκυλιά ώσπου να περάσει κάποιος περαστικός, δρομέας ή μη, και ως δια μαγείας να διαλυθούν.

Αλλά αυτό που θυμάμαι πιο έντονα όλους αυτούς τους μήνες ήταν η απομόνωση. Μια συνειδητή απομόνωση, τόσο κατά τη διάρκεια της προπόνησης όσο και τον υπόλοιπο καιρό. Ο δρομέας που προετοιμάζεται για το Μαραθώνιο περνάει πιο πολλές ώρες μόνος κι από ασκητή. Αν τρέχει 20-30 ώρες την εβδομάδα, φανταστείτε τι συζητήσεις μπορεί να καταλήξει να κάνει με τον εαυτό του. Παραδέχομαι ότι μερικές από τις σημαντικότερες αποφάσεις εκείνης της περιόδου της πήρα ενώ έτρεχα. Και φυσικά, μετά που κουράγιο για βόλτα. Βουρ στο κόκκινο κρέας και μετά για ύπνο. Το πόσα "όχι" είχα πει δε λέγεται:

- Θανάση, θα 'ρθεις για καφέ;

- Όχι

- Για σινεμά;

- Όχι

- Για σεξ;

- Όχι.. Ωπ, λάθος, κεκτημένη ταχύτητα

- Ναι, τώρα πάει πέταξε το πουλάκι..

- Καλά, θα πάω για τρέξιμο

Είναι τόσες οι ώρες απομόνωσης που δεν είναι τυχαίο ότι όλοι οι δρομείς μεσαίων και μεγάλων αποστάσεων έχουν από ένα blog στο δίκτυο (ουπς!)

Κι έτσι, μέρα με τη μέρα ήρθαν οι τελευταίες ημέρες πριν τον αγώνα. Θυμάμαι Πέμπτη βράδυ πριν τον αγώνα με έπιασε ένας οξύς πόνος στην πτέρνα. Δεν μπόρεσα να ολοκληρώσω την προπόνηση ενώ κατέληξα σπίτι τρομαγμένος ότι τόση προσπάθεια θα πάει στράφι. Πήρα τηλέφωνο το φυσιοθεραπευτή μου. Το κατάλαβε αμέσως.

- Γέμισε τη μπανιέρα ζεστό νερό και μείνε μέσα για μισή ώρα, μου είπε

- Τι έχω, Τάσο;

- Άγχος, μου απάντησε και κλείσαμε.

Πράγματι, το άγχος μου είχε δημιουργήσει νευρικό πόνο στο χειρότερο σημείο. Μισή ώρα αργότερα ήμουν περδίκι. Και τρεις ημέρες αργότερα, στις 9 το πρωί στάθηκα μαζί με άλλους 8000 συνοδοιπόρους, με σθένος στην εκκίνηση.

«Το γάιδαρο το φάγαμε», σκέφτηκα, «μόνο 42 έμειναν τώρα» :)