Είδαμε το Frantz του François Ozon
2016-10-21
Έχουμε δει στο παρελθόν πολλές αντιπολεμικές ταινίες, οι περισσότερες από τις οποίες χειρίστηκαν την αγριότητα του πολέμου σαν παράδειγμα προς αποφυγήν απαθανατίζοντας μέσα από τον φακό της κάμερας την ωμή φρίκη.
Ωστόσο, στην ταινία “Frantz” συνάνταμε μία φρίκη πιο δύσκολη να απαθανατιστεί, αυτή της εσωτερικής καταστροφής των ψυχών, που γίνεται σιωπηλά και χαράζεται στη μνήμη όσο καμία άλλη...
Η διαχείριση της ανθρώπινης απώλειας και η προσπάθεια συμφιλίωσης με την σκληρή πραγματικότητα οδηγεί στην ψευδαίσθηση του δήθεν συμβιβασμού. Ο συμβιβασμός με τον αυτόν που στέρησε τον αγαπημένο κάποιου, η σχέση θύτη και θύματος ταλαντεύεται μεταξύ θυμού και μίσους από την μία και αναζήτησης της λύτρωσης από την άλλη.
Δύο ψυχές με τον ίδιο κοινό πόνο βρέθηκαν μαριονέτες σε ένα κουκλοθέατρο που λέγεται παγκόσμια πολιτική πραγματικότητα.
Ο ηθοποιός με την φοβερή έκφραση, ο Pierre Niney (Yves Saint Laurent, 2014-Ο Συγγραφέας, 2015), κατόρθωσε να ενσαρκώσει με επιτυχία τον ρόλο δίπλα στην πολύ καλή Paula Beer, που κερδίζει ένα μεγάλο μέρος της μνήμης του θεατή.
Να αναφέρουμε την πανέξυπνη εναλλαγή φωτογραφίας σε ασπρόμαυρο για τα πραγματικά γεγονότα σκηνών και τα ελάχιστα έγχρωμα πλάνα που αντιπροσώπευαν τις ουτοπίες των ονείρων.
Η επιλογή του κομματιού (από το εκπληκτικό έργο “Χίλιες και μια νύχτες”, Rimsky Korsakov) από τον François Ozon στις διάφορες σκηνές έδινε μια ατμόσφαιρα επιβλητική μεταξύ φανταστικού και πραγματικού χώρου.
