Είδαμε το «I, Daniel Blake». Να το δείτε κι εσείς!
2016-11-07
Ο αγαπημένος των Κανών, Κεν Λόουτς, αυτός ο αθόρυβος, ταλαντούχος σκηνοθέτης, ξέρει να αρπάζει την απλή καθημερινότητα των ανθρώπων και να επεξεργάζεται με έναν ξεχωριστό και πολύ επίδοξο τρόπο τα συναισθήματα τους, μέσα από τον πόνο και την χαρά.
Το να φύγει με τον Χρυσό Φοίνικα στο φετινό Φεστιβάλ «δεν αποτέλεσε καν είδηση» λοιπόν. Η βράβευση της δημιουργίας του είναι τα ίδια τα πρόσωπα των θεατών καθώς βγαίνουν από τις αίθουσες με δάκρυα συγκίνησης και περισσότερη ανθρωπιά να τους πλημμυρίζει.
Το «I Daniel Blake» είναι μία γροθιά στο μαχαίρι της πραγματικότητας, δίχως κραυγές και βία, που κάνει τον θεατή να επαναστατεί και αυτός σιωπηλά βλέποντας ταυτιζόμενο με τον πρωταγωνιστή.
Ο Daniel Blake είναι ο κάθε Ευρωπαίος πολίτης. Την Ευρώπη την κυβερνάνε οι αριθμοί, οι κούφιοι κανόνες και οι ηλεκτρονικές συναλλαγές με κωδικοποιημένες μεθόδους - όλα αυτά να κινούνται από μαριονέτες, τύπου ρομπότ, που έχουν προγραμματιστεί να βλέπουν τους ανθρώπους ως αναλώσιμα στοιχεία επεξεργασίας.
Ο Daniel Blake είναι ο οποιοσδήποτε παρακολουθεί την κατάρρευση της αξιοπρέπειάς του ως ανθρώπινο ον στον βωμό της εξέλιξης του νοσηρού και άδικου συστήματος κοινωνικής πρόνοιας. Κι όπως και στις ανατολικές κοινωνίες, το μέτρο του πολιτισμού κάθε λαού μετριέται με το πόσο σεβασμό έχει στους ηλικιωμένους ανθρώπους, κάτι που υποτίθεται η Ευρώπη -μετά από την Αναγέννηση και μετά από θυσίες αγώνων για τα δικαιώματα στην κοινωνική πρόνοια- ήταν παράδειγμα προς μίμησης, ωστόσο, βλέπουμε την παρακμή και την κατάρρευσή της.
Ο Κεν Λόουτς μέσα από ένα φαινομενικά απλό σενάριο υποδεικνύει τον δρόμο της λύτρωσης που δεν είναι παρά η αλληλεγγύη των ίδιων ανθρώπων και η πίστη στην αγάπη και τον ανθρωπισμό τους.
Αξίζει να αναφέρουμε το καλύτερο σημείωμα μανιφέστο-ύμνος, κραυγής, διαμαρτυρίας και αδικίας που θα θέλαμε να το έχουμε όλοι συνεχώς στην τσέπη μας.
Η ταινία είναι must-see για όλες τις ηλικίες και για όλα τα γούστα.
