"Jane" στο Θέατρο Θησείον: Το Θέατρο στα καλύτερά του

Η παράσταση «Jane», που ανεβαίνει στο θέατρο Θησείον έχει «αυτό το κάτι που θέλω» από ένα θεατρικό έργο, ως ολοκληρωμένη εμπειρία.

Πρώτα απ' όλα φιλοξενείται σε έναν χώρο παράξενο, ιδιαίτερο: που με βγάζει από τα τετριμμένα. Δεύτερον, είναι ένα ενδιαφέρον έργο και τρίτον, έχει τις σωστές -για μένα- δόσεις θεατρικότητας και διάρκειας και τελικά, αυτό που αγαπώ να βρίσκω στις παραστάσεις: αρχή, μέση και τέλος. 

Αυτό το τελευταίο το αναζητώ όλο και περισσότερο καθώς βλέπω να λείπει από την καθημερινότητά μας. Κάτι σταθερό και ταυτόχρονα ασταθές και εύπλαστο, κάτι που να μπορώ να βασιστώ, χωρίς να ρουτινιάσω αλλά και να με ιντριγκάρει. Κάτι σαν σχέση δηλαδή.

 Το «Jane» ως έργο τέχνης κατάφερε, με τη δουλειά των ηθοποιών, το φρέσκο, χαριτωμένο κείμενό του, τις μικρές «πινελιές» παραλόγου και χιούμορ, να με κάνει να ξεχαστώ, να αναλογιστώ συγκεκριμένα ζητήματα και να ξανασυστηθώ με την Σαρλότ Μπροντέ.

Η εμβληματική φιγούρα της Σαρλότ Μπροντέ και η ηρωίδα της, η Τζέην Έυρ, αλωνίζουν στη σκηνή. Συνομιλούν ή πιο σωστά μονολογούν προς τους θεατές.

Για να είμαι πιο συγκεκριμένος, η σκηνοθέτις Κατερίνα Μαυρογεώργη στήνει το θαυμαστό «σύμπαν» της Τζέην με απλά, εξαιρετικά λειτουργικά μέσα: έναν προτζέκτορα, ήχητικά εφέ, καπνό, μερικά... σάντουιτς. Μάλιστα, με πολύ έξυπνο τρόπο χρησιμοποιεί ακόμα και τους τοίχους ως σκηνικό και φόντο σε υπέροχα «παιχνίδια» με το φως και τις σκιές, τις τρεις εισόδους της σκηνής, το πατάρι αλλά και για κάποιον πολύ cool λόγο, την rock τραγουδίστρια PJ Harvey!

Επιμένω λίγο ακόμα στη σκηνοθεσία. Το έργο αρχίζει... πριν καν αρχίσει! Στο φουαγιέ. Και μέσα στην αίθουσα όμως, εμείς οι θεατές «αποσυντονιζόμαστε» επίτηδες, καθώς οι ηθοποιοί «παίζουν» μαζί μας. Όλα αυτά για λίγο. Μέχρις ότου όλα πάρουν τον δρόμο τους, με μαγικό τρόπο και «τσαφ»... μας κερδίζουν!

Όλα αυτά τα όμορφα συμβαίνουν χάρη και στη φοβερή τριάδα ηθοποιών. Η Νάνσυ Σιδέρη, ο Δημήτρης Δρόσος και η Βίκυ Κυριακουλάκου μεταμορφώνονται στους διαφορετικούς ρόλους που ενσαρκώνουν, κάτι που γίνεται με απόλυτα κατανοητό τρόπο. 

Η ιστορία της Jane Eyre ξεδιπλώνεται παράλληλα με την ίδια την ιστορία της Σαρλότ Μπροντέ στην υγρή και αρρωστημένη ατμόσφαιρα της βικτωριανής Αγγλίας όπου η φυματίωση σάρωνε τον πληθυσμό. Άλλωστε και οι αδερφές Έμιλυ, Άννα και Σαρλότ Μπροντέ πέθαναν εξαιτίας της, όπως και εκατοντάδες κάτοικοι του Θόρντον, βορειοανατολικά του Μάντσεστερ.

Να πούμε ότι η βικτωριανή εποχή ουσιαστικά καλύπτει έναν αιώνα, από 1820 ως το 1914, ενώ η Βιομηχανική Επανάσταση, που άλλαξε συθέμελα το Ηνωμένο Βασίλειο, τοποθετείται χρονικά από το 1760 μέχρι το 1840. Το αναφέρουμε για να βάλουμε το πλαίσιο για τις ταυτόχρονες περιόδους που έζησαν οι αδερφές  και ο αδερφός Μπροντέ. Εποχές που οι γυναίκες δεν είχαν και πολλές επιλογές, πόσω μάλλον να γράφουν μυθιστορήματα. 

Το κείμενο της Κατερίνας Μαυρογεώργη αναδεικνύει τον κόσμο των αδελφών Μπροντέ. Ταυτόχρονα τραγικός και ιλαρός. Το κείμενο, αποτυπώνει άψογα τη θέληση για φευγιό, για κάτι πέρα από τα αφόρητα δεσμά της κοινωνίας. 

Το έργο λοιπόν, αποδίδει την ανδροκρατούμενη, άρρωστη εποχή των μέσων του 19ου αιώνα. Το αυστηρό, θλιβερό οικοτροφείο όπου οι άδικες «απώλειες» είναι σχεδόν δεδομένες, την ώρα που η Jane -όπως άλλωστε και οι αδελφές Μπροντέ- είναι φωνές ελευθερίας που ευτυχώς πρόλαβαν να αποτυπωθούν στο χαρτί (ήταν και οι τρεις συγγραφείς). 

Η Νάνσυ Σιδέρη στον πρωταγωνιστικό ρόλο πραγματικά γεμίζει την τεράστια σκηνή με την παρουσία της. Αεικίνητη, εκφραστική, με το βικτωριανό μπονέ της, θαρρείς και έχει ξεπηδήσει από το βιβλίο της Σαρλότ Μπροντέ.

Απολαυστικός ο Δημήτρης Δρόσος, με εντυπωσιακό στήσιμο στους ρόλους που ενσαρκώνει, δυναμικός και στιβαρός.

Τέλος, η Βίκυ Κυριακουλάκου αναλαμβάνει και φέρνει εις πέρας όλους τους δεύτερους ρόλους κερδίζοντας το κοινό με τις κινήσεις, τις ατάκες, την πληθωρικότητα και τον τρόπο που «δένει» με την Σιδέρη και τον Δρόσο. Μοναδική ακόμα και όταν κάνει τον σκύλο!

Οι ηθοποιοί που επί 100 λεπτά βρίσκονται επί σκηνής, με ελάχιστη απουσία, είχαν και την πολύτιμη βοήθεια της Μαρίας Φιλίνη στη δραματουργία ενώ η χρήση των ήχων και του φωτισμού ενισχύει το έργο. Κοινώς, με μικρές διορθωτικές κινήσεις, το έργο θεωρώ ότι είναι από τις αποκαλύψεις της «ανοιξιάτικης» περιόδου.

Μια ολοκληρωμένη, απολαυστική θεατρική εμπειρία που συγκινεί, ψυχαγωγεί, προβληματίζει. Αυθεντικό θέατρο! 

Ταυτότητα παράστασης

Θέατρο Θησείον | Τουρναβίτου 7, Θησείο

Κυριακή, Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 | Διαρκεια 100'

Σκηνοθεσία/Κείμενο: Κατερίνα Μαυρογεώργη
Σύμβουλος δραματουργίας: Μαρία Φιλίνη
Φωτογραφίες: Αναστασία Γιαννάκη
Επικοινωνία: Μάρθα Κοσκινά
Παίζουν: Νάνσυ Σιδέρη, Δημήτρης Δρόσος, Βίκυ Κυριακουλάκου

Πληροφορίες για την παράσταση θα βρείτε εδώ.