Μια μέρα σαν...

Ένας άντρας και μια γυναίκα καθισμένοι σ' έναν καναπέ ενός διαμερίσματος κάπου στην Αθήνα.Η παράσταση ξεκινά με τους δύο ήρωες να μιλούν στο κινητό,ενώ παράλληλα σερφάρουν στον υπολογιστή τους, με την κουβέντα τους να καταλήγει σε διαπληκτισμό. Κι έπειτα στρέφεται ο ένας στον άλλο με σαχλά αστεία κι άλλα ανούσια σχόλια. Για μαγειρική, για πολιτική, για οικονομική κρίση μα και για θέματα αφόδευσης. Απλές καθημερινές εικόνες που παρεμβάλλονται από στιγμές (σουρεαλιστικής) υστερίας και άνευ σοβαρής αιτιολογίας βίας. Αποκορύφωμα το παραλήρημα της Κιτσοπούλου περί δικής της ανωτερότητας έναντι των θεατών (και πιθανώς της ανθρωπότητας).

Ένα σύγχρονο έργο που καυτηριάζει το μικροαστισμό που κατατρύχει το μέσο Έλληνα. Παράλληλα όμως θίγεται ίσως και το σοβαρότερο πρόβλημα της σύγχρονης ζωής, η μοναξιά. Σε μια προσπάθεια να ξεφύγουμε από το κενό, που βρίσκεται στο επίκεντρο της ύπαρξής μας, κυρίως για να μην αντικρίσουμε το θλιβερό μας είδωλο, αναλωνόμαστε σε ανούσιες ασχολίες. Αυτό μας υπενθυμίζει η Κιτσοπούλου-συγγραφέας. Βαθιά πολιτικό κείμενο, χωρίς να είναι γραμμένο πολιτικά.

Μια επίκαιρη ιλαροτραγωδία που μιλά για το τίποτα κι όμως την παρακολουθείς με αμείωτο ενδιαφέρον.