Ludovico Einaudi

Όλες οι προβλέψεις έδιναν καταιγίδα στο κέντρο της Αθήνας την ώρα έναρξης της συναυλίας. Και κατά μία έννοια, οι προβλέψεις έπεσαν μέσα. Γιατί ήταν μια καταιγίδα ήχων και ρυθμών, ηχοχρωμάτων και μελωδιών, αυτό που ζήσαμε όσοι βρεθήκαμε στη συναυλία του πιανίστα και συνθέτη Ludovico Einaudi στο Θέατρο Ηρώδου Αττικού, στο πλαίσιο της "Ιn a Time Lapse" περιοδείας του.

Αγαπητός σε ένα διαρκώς αυξανόμενο κοινό στη χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες, ο Εinaudi μαζί με έξι θαυμάσιους μουσικούς ήταν εκεί και "έπαιξαν μουσική". Τόσο απλά αλλά και τόσο όμορφα. Γιατί η μουσική του Εinaudi είναι περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, ένα μαγικό παιχνίδι με τους ήχους. Βασικά και πρωτογενή τα υλικά του: οι απλές μουσικές γραμμές, η σταθερή αξία τεσσάρων συγχορδιών, η ουσία της επανάληψης. Με την επιδέξια χρήση τεχνικών όπως οι διαφορετικές τονικότητες, οι έντονοι μουσικοί χρωματισμοί και τα σταθερά ρυθμικά σχήματα o συνθέτης, ήδη στο δημιουργικό κομμάτι ,έχει κερδίσει την πρώτη παρτίδα με το μυαλό των ακροατών του αφού οι μελωδίες του είναι κατανοητές και προσιτές. Χωρίς να αρκείται σε αυτό, ο Einaudi ως χαρισματικός ενορχηστρωτής και εκτελεστής πια, μπορεί και δίνει άλλη διάσταση στην έννοια των ήχων εξαντλώντας κάθε δυναμική τους σε χρώμα, βάρος, βάθος. Αναρωτιέμαι πραγματικά *πώς* το κάνει. Η πληθωρική εκφραστικότητά του δεδομένη, αλλά νομίζω πως το κυριότερο είναι ο ειλικρινής σεβασμός του σε κάθε ένα ξεχωριστό ήχο, σε καθεμιά νότα. Αντιμετωπίζοντας τα σαν πολύτιμα στοιχεία, έτσι τα παραδίδει στο ακροατήριό του ελπίζοντας να τα μεταχειριστεί κι αυτό αναλόγως. Και το πετυχαίνει. Επειδή απλά, δεν-γίνεται-αλλιώς. Είναι τόσο κομψός κι αληθινός ο τρόπος του, είναι τόσο στοχευμένος στην καρδιά και το συναίσθημα του κοινού του που εκείνο δεν έχει άλλη επιλογή από την πλήρη παράδοση. Το παιχνίδι έχει κερδηθεί! Έτσι ακριβώς κέρδισε ο καλλιτέχνης και το "σωστό" χειροκρότημα του κόσμου στη συναυλία, που ενώ στα πρώτα κομμάτια με αυθόρμητο ενθουσιασμό επέμενε να χειροκροτεί στην πρώτη παύση που έμοιαζε με "τέλος" στη συνέχεια ένιωσε και κατάλαβε την αξία να αφουγκράζεται το τέλος από το σβήσιμο του ήχου και την αίσθηση που αφήνει αυτό.

Ο χώρος από μόνος του επιβλητικός με την εξαιρετική ακουστική του. Τα σύννεφα πάνω από τα κεφάλια μας, ιδανικό σκηνικό, άλλαζαν σχήματα, κατευθύνσεις και διαθέσεις. Όπως και οι μουσικές. Με αιφνιδίασε πολύ ευχάριστα το setlist. Εξαιρετικές οι solo λυρικές στιγμές του πιανίστα καθώς και τα γοητευτικά ντουέτα του με το τσέλο. Εξίσου εντυπωσιακές όμως και οι εκτελέσεις με την πλήρη ορχήστρα. Δυνατές συνθέσεις που τα διάφορα έγχορδα (ακούσαμε *και* μπουζούκι), τα κρουστά (αλήθεια, τι απίστευτο ντέφι ήταν αυτό!), τα ηλεκτρονικά στοιχεία, οι πειραματικοί ήχοι, οι λούπες και τα ψηφιακά εφέ σε αρμονική ισορροπία, μας πέρασαν από μουσικά μονοπάτια ροκ και ψυχεδελικά μέχρι ατμοσφαιρικά και έθνικ. Ήταν μια αξέχαστη μουσική εμπειρία.