Λυτρωτικοί οι Dirtmusic στο Temple

Πρέπει να ήταν κάπου στο 2013, εποχές πριν το Spotify και των personalized λιστών από τα απανταχού streaming services, που πιτσιρικάς έβρισκα νέες μουσικές περνώντας από το ένα κανάλι του YouTube στο άλλο κάνοντας τις ανάλογες στάσεις. Μια από αυτές τις στάσεις έχει χαραχτεί στην μνήμη μου καθώς κράτησε πολύ παραπάνω καιρό, σε ένα κανάλι με το ιδιαίτερο όνομα Takis Menexes. Εκεί «γνώρισα» μεταξύ πολλών τους Lilium, Ray Corver Trio, Scott H. Biram και Hugo Race & the True Spirit, όπου και από τους τελευταίους ξεκίνησε ένα νέο, λίγο πιο συγκεκριμένο ταξίδι. Μέσω του Race, ήταν θέμα χρόνου να βρω τους Dirtmusic, τους οποίους πρώτη φορά άκουσα μέσα από το μελαγχολικό The Other Side. Προχωρώντας από album σε album, δέθηκα με τον ήχο τους, εμπνεύστηκα από αυτόν, και ένα χρονο μετά εκστασιάστηκα όταν διάβασα κάπου οτι ο Hugo Race θα έρχονταν στην Ελλάδα. Ναι, το 2014 έπαιξε ως “Hugo Race & Fatalists” στο Drugstore στα Εξάρχεια, στο οποίο φυσικά και πήγα για να ακούσω live έναν άνθρωπο που είχε κερδίσει μια θέση στην καρδιά μου, έχοντας όμως ένα μικρό παράπονο. Δεν θα έπαιζε με τους True Spirit και δεν θα έπαιζε με τους Dirtmusic.

4 χρόνια και διάφορα άλμπουμ μετά, ήρθε η στιγμή της δικαίωσης, οι Dirtmusic live στο Temple! Με μια κόπια του τελευταίου LP τους Bu Bir Ruya στην τσάντα και ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά έφτασα στο Temple, στου οποίου την σκηνή βρίσκονταν οι Alcalica. Το ντουέτο των Leon Danezos και Julie Loi έπαιξε ένα 45λεπτο πολιπολιτισμικής dance μπλέκοντας broken beats και μεσογειακή/ανατολίτικη μουσική, καθιστώντας τους ιδανικό opening act για την βραδιά των Dirtmusic.

Οι Dirtmusic έχουν βασικούς οδηγούς τους Hugo Race και Chris Eckman, αλλάζοντας line up και (μερικώς) το ύφος τους από album σε album. Ξεκίνησαν από mining blues και acoustic, συνέχισαν σε συνεργασία με μέλη των Tamikrest σε πιο dark-afro φόρμες και σήμερα έχουν στο πλευρό τους τον Murat Ertel (Baba Zula) με το ηλεκτρικό σάζι του και τις anatolian-psych επηρροές του καθώς και τον Milan Cimfe στα τύμπανα/pad/samples. Το Temple, γεμάτο κόσμο, πήρε φωτιά με το που ανέβηκαν στο παλκο οι 4 μουσικοί. Προτού ξεκινήσουν, υποσχέθηκαν χορό, και κράτησαν την υπόσχεσή τους με το παραπάνω. Κουρδισμένοι, δεμένοι και γεμάτοι ενέργεια έπαιξαν κατά βάση τον τελευταίο τους δίσκο, φέρνοντας όμως μαζί τους και μερικές μουσικές αποσκευές από τα παλιά (Black Gravity, Fitzcaraldo, Troubles). Στο live δεν υπήρξε ποτέ κοιλιά, όλοι οι μουσικοί φανήκαν καθαρά έχοντας ο καθένας τις ξεχωριστές στιγμές του, με τους χορούς και το story-telling του Ertel, τα γεμάτα χαμόγελα drum brakes του Cimfe, την στοϊκότητα του Eckman και τέλος, το μετρημένο rockstarιλίκι του Race, που ακόμα και σήμερα ρέει η βρωμιά των Bad Seeds στις φλέβες του. Μετά από ένα εκρηκτικό set, το οποίο ούτε θυμάμαι και ούτε με νοιάζει πόση ώρα κράτησε, οι Dirtmusic βγήκαν όχι για ένα, αλλά για 2 encore, κλείνοντας με ένα μακρύ, φρενήρες jam του Bi De Sen Söyle και ευχαριστώντας το αθηναϊκό κοινό με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Για μένα ήταν σίγουρα λυτρωτικό, το εφηβικό όνειρο για ένα συγκρότημα το οποίο πίστευα πως δεν θα έβλεπα ποτέ έγινε πραγματικότητα μέσα από ένα διθυραμβικό live το οποίο έκλεισε με όλους τους μουσικούς να κατεβαίνουν στον χώρο του Temple για να χαιρετήσουν το κοινό και να υπογράψουν δίσκους. Και έμεινε αρκετός κόσμος μετά το show λέγοντας ο ένας στον άλλον πόσο ζεστό performance ήταν.

ΥΓ. Θα ήθελα πολύ να ήξερα πως μοιάζει αυτός ο κος Τάκης Μενεξές ώστε να πήγαινα και να του έσφιγγα γερά το γέρι.