Μια Ωδή στα «Τραγούδια της Σωτηρίας»

Στις 28 Αυγούστου 1997 βρισκόμουν στη γωνία Αχαρνών και Στουρνάρη, στην Πλατεία Βάθης-, με σίγμα τελικό παρακαλώ. Υπήρχε στη γωνία ένα καφέ με σάντουιτς κ.λπ. Στην τηλεόραση έπαιζε η είδηση για τον θάνατο της Σωτηρίας Μπέλλου που είχε πεθάνει στις 27, μια μέρα πριν.

Λένε πως, αν θυμάσαι πού βρισκόσουν όταν μαθαίνεις για τον θάνατο κάποιου/ας, αυτό δείχνει πως κάτι «έλεγε» μέσα σου ο άνθρωπος αυτός. Η Σωτηρία Μπέλλου μάλλον κάτι μου «έλεγε», κι ας ήμουν τότε μόλις 19 χρονών.

Στο αριστουργηματικό «Δεν λες κουβέντα» των 6 λεπτών, η Μπέλλου με συγκλόνιζε τόσο, όσο και τα εφέ που χρησιμοποιούσε ο Δήμος Μούτσης -σαν σειρήνες ασθενοφόρων-  και «συνθήματα μεταλλικά των μικροφώνων».

Βρέθηκα στην ΠΛΥΦΑ που αναδεικνύεται όλο και περισσότερο σε ιδιαίτερο χώρο με πολλαπλές δυνατότητες, για τα «Τραγούδια της Σωτηρίας» που ξεκίνησαν τον 3ο κύκλο παραστάσεων από τις 7 Μαρτίου και θα παίζονται κάθε Πέμπτη στις 21:00.

Η Χριστίνα Μαξούρη και τέσσερις εξαιρετικοί λαϊκοί μουσικοί, ο Δημήτρης Κουφογιώργος στο μπουζούκι, ο Ζαχαρίας Γερασκλής επίσης στο μπουζούκι και στη φωνή, ο Βασίλης Προδρόμου στην κιθάρα και τη φωνή (στις 4 & 11/4  θα τον αντικαταστήσει ο Άγης Παπαπαναγιώτου) και ο Δημήτρης Κούστας στο ακορντεόν, όχι απλώς σέβονται τα τραγούδια και τη βαρύτητα της Μπέλλου ως σύμβολο και μουσική κληρονομιά, αλλά τα αποδίδουν καταπληκτικά, τα κάνουν δικά τους, αφήνοντάς τα ταυτόχρονα «ήσυχα» να φανερώσουν τη μαγεία τους.

Σε ένα απλό πάλκο, το ταξίδι στη ζωή και τα τραγούδια της Σωτηρίας Μπέλλου ξεδιπλώνεται. Η πεντάδα ξεκινάει από τον εξωτερικό χώρο, σαν να φέρνει τον επιτάφιο της Μπέλλου στο «ναό» της, στο πάλκο.

Η Μαξούρη θυμίζει όσο χρειάζεται τη Σωτηρία. Ανάμεσα στα πολλά τραγούδια, μας λέει ιστορίες από τη ζωή της Μπέλλου στη Δροσιά Χαλκίδος και στην Αθήνα. Εξιστορεί μια πονεμένη ιστορία με εθισμούς, ειδικά στον τζόγο, την ψυχολογική κατάρρευσή της, την ομοφυλοφιλική πλευρά της, αλλά και τη γνωστή ιστορία με το βιτριόλι. Μαθαίνουμε για την κομμουνιστική της δράση και το ξύλο που έφαγε το 1948 από Χίτες.

Ανακαλύπτουμε λεπτομέρειες για τη σχέση της με τον Τσιτσάνη, τον Μούτση και τον Καζάκο, αλλά και για τις γυναίκες που την αγάπησαν και τη στήριξαν. Μαθαίνουμε, όμως, και για την οικογένειά της που την ξέγραψε σχετικά εύκολα. Άλλες εποχές βέβαια!

Την ίδια ώρα ακούμε «διαμάντια»! Η Χριστίνα Μαξούρη, δωρική, με μία τρομερή δύναμη και πάθος στη φωνή σε κάνει να ανατριχιάζεις. «Συννεφιασμένη Κυριακή», «Νταλίκα», «Άσχημες Πληροφορίες», «Θα με Δικάσει», «Σαν απόκληρος γυρίζω», «Μην κλαις», «Είπα να σβήσω τα παλιά», «Αντιλαλούνε τα βουνά», «Μη μου ξαναφύγεις πια» και πολλά ακόμα τραγούδια από τις συνεργασίες της Μπέλλου με τον Τσιτσάνη, τον Παπαϊωάννου, τον Μούτση, τον Λάγιο, τον Ανδριόπουλο, στον ασύλληπτης ηχητικής ομορφιάς δίσκο «Λαϊκά Προάστια».

Ξέρω, ξέρω. Ξέχασες τον Σαββόπουλο; Όχι δα. Εκεί είναι και ο Νιόνιος. Όταν ξεκίνησαν τα ρυθμικά παπάμ παπαπάμ του «Ζεϊμπέκικου», νόμιζες ότι στην αίθουσα της ΠΛΥΦΑ έπεσε κεραυνός. Η διφωνία της Μαξούρη με τον Βασίλη Προδρόμου ήταν απλά μαγική. Επίσης... οι τροχιές του κοινού συναντήθηκαν με τις βασικές αρχές της Μαξούρη στην, χωρίς μικρόφωνο, ερμηνεία της στο «Θα με Δικάσει» του Δημήτρη Λάγιου, όπως άλλωστε είχε κάνει η ίδια η Μπέλλου στα Europalia στη Γερμανία, όταν έπεσε το ρεύμα στην αίθουσα. 

Οι τέσσερεις μουσικοί έχουν αυτό που ζηλεύω στους μουσικούς. Παίζουν τα πάντα, ειδικά τα μπουζούκια, και νομίζεις ότι κάνουν το πιο απλό πράγμα στον κόσμο. Η κιθάρα, σαν ψάλτης, κρατάει το ίσο, ενώ το ακορντεόν βάζει τις πινελιές, γεμίζοντας τον ήχο. Είναι δεξιοτέχνες και δεμένοι μεταξύ τους και αυτό φαίνεται!

Τίμια, αν αγαπάτε την ελληνική μουσική και ψάχνετε μια παράσταση φτιαγμένη με ευαισθησία και αγάπη, τα «Τραγούδια της Σωτηρίας» είναι για εσάς. Τα 105 λεπτά να μην σας φοβίσουν. Θα θέλετε κι άλλο! 

Όλες οι πληροφορίες για την παράσταση βρίσκονται εδώ.