O Αστακός ή τι είναι αυτό που το λένε αγάπη...

Ο αστακός είναι ένα ζώο που ζει πάνω από 100 χρόνια.
Ένα ζώο που κινδυνεύει να μαγειρευτεί ζωντανό.
Είναι γαλαζοαίματο.
Κι είναι, επίσης, το ζώο που θέλει να μεταμορφωθεί ο Κόλιν Φάρελ αν τελικά δεν καταφέρει μέσα σε 45 μέρες να βρει το ταίρι του...
Ο τρόπος εύρεσης ταιριού ή αλλιώς επιλογής συντρόφου οφείλει να γίνει σε ένα «ιδιαίτερο» ξενοδοχείο με εξίσου «ιδιαίτερες πρακτικές». Κι αφού ο πρωταγωνιστής μας από τη μια δεν συμφωνεί με αυτές κι από την άλλη η προσπάθειά του να ζευγαρώσει εντός προθεσμίας δεν τελεσφορεί, θα καταφύγει στο δάσος, το οποίο όμως κρύβει κι αυτό τα δικά του, επικίνδυνα μυστικά. Εκεί ζουν οι «αντάρτες» μοναχικοί, με τους δικούς τους κανόνες και θέτοντας τα δικά τους όρια, προκειμένου να επιβιώσουν. Κι εκεί, τελικά, ο πρωταγωνισμής μας ερωτεύεται.

Η πρώτη αγγλόφωνη ταινία του Λάνθιμου, είναι μία ιστορία αγάπης στην πραγματικότητα. Ο ίδιος, όταν ρωτήθηκε για την ιδέα που τη γέννησε δήλωσε πως προέκυψε από μία συζήτηση σχετικά με την ανάγκη των ανθρώπων να είναι, πάντα, μέσα σε μία σχέση. Σχετικά με το φόβο της μοναξιάς ή της αποτυχίας, μιας και συχνά έτσι αισθάνονται οι μοναχικοί. Σχετικά με το πώς αντιμετωπίζονται αυτοί που δεν τα καταφέρνουν στη σχέση και με το ως που μπορούν να φτάσουν για να τη διεκδικήσουν.

Με έναν κάπως αργό ρυθμό που ανά τακτά διαστήματα διακόπτουν σκηνές έντασης, ξεδιπλώνεται ένας έρωτας. Μια αγάπη που πρέπει να επιβιώσει σε ακραίες συνθήκες. Που πρέπει να φωλιάσει και να βρει κώδικες επικοινωνίας, να βρει κοινά, διαφορές, να σταθεί απέναντι «στην κοινωνία», να θυμώσει, να αδικηθεί.

Το έργο είναι ο ορισμός της αλληγορίας. Μην περιμένετε να εκπλαγείτε από την πλοκή ή τις ερμηνείες. Ο Λάνθιμος έχει δείξει έναν δικό του τρόπο γραφής, ήδη από τον Κυνόδοντα. Εδώ λειαίνει λίγο το ύφος του και το έργο μοιάζει πιο mainstream, ωστόσο η ιδέα παραμένει ακραία. Καταπιάνεται με πολλά θέματα και στηλιτεύει τα πάντα: υποκριτικές σχέσεις, μοναξιά, στερεότυπα, επιβαλλόμενα πρότυπα της κοινωνίας, καταπίεση, καπιταλισμό, αγάπη. 
Πολλά θέματα, δεμένα όμως αρμονικά μεταξύ τους. Μια ιστορία σουρεαλιστική, σατυρική, καυστική.
Η κριτική του σαφής και ωμή. Η σκληρότητα δεν συγκρίνεται με αυτήν του Κυνόδοντα, όμως σίγουρα δίνει περισσότερη τροφή για προβληματισμό. Ίσως τελικά ο άνθρωπος να είναι ον απόλυτα εγωιστικό, ίσως πάλι και όχι. 

Ο διάλογος που ανοίγει ο «Αστακός», για την ανάγκη (ή την αίσθηση της ανάγκης) του ανθρώπου για ερωτικές σχέσεις, τελειώνει αινιγματικά, αφήνοντάς μας να αποφασίσουμε μόνοι μας, είτε αισιόδοξα, είτε όχι.
Κι αν η ελευθερία της επιλογής δεν είναι πάντα ανώδυνη, τουλάχιστον ντύνεται με το αιώνια υπέροχο τραγούδι, που μέσα στην απορία του, μοιάζει να χαϊδεύει τους προβληματισμούς μας...

(«Τι Είναι Αυτό που το Λένε Αγάπη» του Τάκη Μωράκη, με τη φωνή της Σοφία Λόρεν, από το Παιδί και το Δελφίνι)

Παραγωγή: Ιρλανδία - Βρετανία - Ελλάδα - Γαλλία - Ολλανδία Σκηνοθεσία: Γιώργος Λάνθιμος
Πρωταγωνιστούν: Κόλιν Φέρελ, Ρέιτσελ Βάις, Ολίβια Κόλμαν, Ασλεϊ Γιένσεν

-----------------------------------------------

Η σύνταξη του άρθρου έγινε από κοινού από τον Αντώνη Μπάτζιο και την Μαρία Καρδασιλάρη.