O James Dean του μπαλέτου | Είδαμε τον «Χορευτή»
2016-11-29
Η πορεία των μεγάλων δημιουργών στα διάφορα είδη των τεχνών και των γραμμάτων και η φλόγα του έμφυτου ταλέντου τους που τους μεταμορφώνει σε λαμπερά αστέρια για να δεχθούν τον απανταχού θαυμασμό, πάντα έχει μεγάλο ενδιαφέρον.
Η ιστορία του Ουκρανού Σεργκέι Πολούνιν -του σπουδαιότερου σύγχρονου χορευτή ο οποίος στα 19 του έγινε ο νεαρότερος σολίστας των Βασιλικών Μπαλέτων του Λονδίνου και στα 22 παραιτήθηκε από αυτά- είναι τόσο πρόσφατη και «δίνεται» με τόση αμεσότητα που θα μπορούσε να είναι μια καθημερινή ιστορία της διπλανής μας πόρτα.
Μετανάστευω από την κομητεία που γεννήθηκα στην πιο κοντινή μεγάλη πόλη και μετά λίγο μακρύτερα, αναζητώντας περισσότερες ευκαιρίες. Για να μπορέσω να επιβιώσω υιοθετώ σταθερή οπτική πορεία αποκλειστικά στον στόχο μου, πνίγοντας συναισθήματα και νοσταλγίες. Αδιαφορώ για τη σκληρή μοναξιά μου γιατί τίποτε δεν πρέπει να ταράξει την αφοσίωσή μου. Τρέχω μία κούρσα και δεν προλαβαίνω να συνειδητοποιήσω πως κι ο χρόνος κυλά μαζί μου, αλλάζει τα πάντα στο πέρασμά του. Τίποτε δεν είναι δεδομένο. Η οικογενειακή αγάπη και η στοργή μετατρέπεται σε τυπική σχέση, φθείρεται και σπάει. Και τελικά, ενόσω βρίσκομαι στο απόγειο της καριέρας μου διαπιστώνω πως τα επεισόδια της ζωής μου δεν είχαν πατήσει το pause. Καταρρέω εσωτερικά κι η όποια επιτυχία μου χάνει κι αυτή την αξία της. Τελικά άξιζε;
Η βιογραφία του διάσημου χορευτή είναι ίσως η ιστορία όλων αυτών που πίστεψαν ότι αγκαλιάζοντας τον θρίαμβο της δημιουργίας θα μπορέσουν να έχουν τον χρόνο στην κατάψυξη. Η σκληρή και άνευ συναισθημάτων ζωή τον μετέτρεψε σε ένα «τέρας» δόξας και θαυμασμού και συγχρόνως βασιλιά της ίδιας του της μοναξιάς.
Η χαρά έγινε πικρό ποτήρι εφόσον δεν επέτρεπε το μοίρασμα.
Το ντοκιμαντέρ για την θαυμαστή και συνάμα αυτοκαταστροφική ζωή του πιο ταλαντούχου χορευτή μετά από τον Νουρέγιεφ, είναι ίσως ένα μάθημα για τους νέους και ταλαντούχους που ξεκινούν την καριέρα τους. Είναι ένας οδηγός για να μην ταυτίσουν την απόλυτη ευτυχία με την κατάκτηση του στόχου τους. Μία ωδή στο πόσο οφείλουμε όλοι να θρέφουμε τον συναισθηματικό μας κόσμο και να αρνούμαστε την σκληρότητα της μοναξιάς.
Στα ατού της ταινίας οι μουσικές της. Το «Take me to church» του Hozier οπτικοποιείται με τον πιο αξέχαστο τρόπο με μία σύγχρονη χορογραφία, που σφράγισε την λάμψη της καριέρας του «Χορευτή» σε ηλικία 22 ετών.
