Ο Θάνος Ανεστόπουλος, τα Διάφανα Κρίνα και εμείς

Συναισθηματικά φορτισμένο άρθρο vol.2.

Θυμάμαι ήμουν 14 χρονών την πρώτη φορά που άκουσα Κρίνα. Μου έδωσε το δίσκο μια φίλη που της τον είχε προτείνει ένας φίλος από Αθήνα. Εμείς, ζούσαμε και μεγαλώναμε στον Αγ. Νικόλαο στην Κρήτη. Όλες οι πληροφορίες που παίρναμε, την εποχή που δεν υπήρχε ίντερνετ, προέρχονταν είτε από προσωπικές μας αναζητήσεις είτε από «πηγές» εκτός του νησιού.

Μπήκα και άκουσα για πρώτη φορά το «Έγινε η απώλεια συνήθειά μας» μόνη στο παιδικό μου δωμάτιο. Κι έκτοτε δεν άλλαξαν πολλά. Ούτε βγήκα ποτέ από το δωμάτιο, ούτε σταμάτησα να ακούω Κρίνα εμμονικά. Υπάρχουν στο μυαλό καταγεγραμμένες όλες οι ιστορίες ξεκάθαρα: πως έπαιρνα τους δίσκους τους, πως έφτασε στα χέρια μου η γνωστή στους Κρινάδες «μαύρη κασσέτα», με -έως σήμερα- ακυκλοφόρητο υλικό της μπάντας, πως ξεγελάσαμε τους γονείς μας μερικά χρόνια μετά, μαθητές Λυκείου για να ανέβουμε στην Αθήνα και να δούμε ζωντανά τη μπάντα μας.

Όλα. Μπορεί να ξεχνάω πράγματα του πρόσφατου παρελθόντος, αλλά δεν ξεχνάω ποτέ στίχους, τραγούδια και όλες τις στιγμές που επέλεξα να περάσω με τα Κρίνα. Προσωπικές ή δημόσιες. Τα τριήμερα στον Αέρα στην Πετρούπολη, μια φορά με χιόνια στην πόλη, τα διήμερα στο Gagarin, τα βράδια στο An... Τη σπάνια μπλούζα που κρατάω ακόμα σα φυλαχτό, 10 είχαν βγει όλες κι όλες, με σχέδια του Θάνου και τυπωμένο στην πλάτη το στίχο: Είναι κρίμα για τα άσπρα διάφανα κρίνα να είναι τόσο χλωμα, στίχο από τον οποίο βαφτίστηκε η μπάντα.

Τα Κρίνα μου έμαθαν ποίηση· όχι μόνο τη δική τους, αλλά και την εν γένει ποίηση. Οι μελοποιήσεις, οι στίχοι στα βιβλιαράκια των δίσκων, οι αναφορές των ίδιων των μελών της μπάντας. Ποίηση. Και μουσική. Και βόλτες και ταξίδια και έρωτας. Όλα συνδυάστηκαν μέσα μου με τα Διάφανα Κρίνα. 

Στο σχολείο έχω υποστεί πολλές φορές την κοροϊδία για τη μελαγχολική, πεσιμιστική (κ.α) μουσική που άκουγα τόσο ένθερμα. Για μένα, τα Κρίνα δεν ήταν ποτέ σκοτάδι, μόνο φως· ήταν ρομαντικά -όχι πεσιμιστικά απαραίτητα- ήταν είναι και θα είναι η συντροφιά μου στα δύσκολα και στα όμορφα. Ο φίλος που κάθεται δίπλα σου αμίλητος και κατανοεί απόλυτα τι περνάς. Και στο ψάλλει. Κι αυτό για μένα λειτουργούσε καταπραϋντικά, λυτρωτικά. Ένιωθα και νιώθω όμορφα όταν ακούω Κρίνα. Δεν καταθλίβομαι, νιώθω ανάταση... 

Δεν είμαι ικανή να μιλήσω για τη μυστηριακή ατμόσφαιρα των ζωντανών εμφανίσεών τους, βέβαια. Η μυσταγωγία θα παραμείνει ανάμεσα σε όσους τους έχουν δει ζωντανά. Δε νομίζω ότι περιγράφεται με λόγια. 

Ώσπου η μπάντα φτάνει σε ένα τέλος, το οποίο διαλύει τον κόσμο που τους ακολουθεί φανατικά. Παρόλα αυτά, μέσα μου δεν το πίστεψα ποτέ. Περίμενα μια ανακοίνωση που θα λεει μέρα, μέρος και ώρα συναυλίας. Και ήρθε! Ξαφνικά, υπό δύσκολες συνθήκες. Αλλά ήρθε μαγικά για να αλλάξει τις ισορροπίες. Δε νομίζω να έχω ζήσει πιο μαγικό 2ήμερο στη ζωή μου από αυτό. Δεν ξέρω αν θα κατάφερνε άλλη μπάντα να το κάνει αυτό. Τα Κρίνα, πάντα συνεπή και απόλυτα δοσμένα στο εδώ και το τώρα, χαίρονται και γιορτάζουν σαν μικρά παιδιά τη ζωή. Κι εγώ, δεν μπορώ να κάνω κάτι λιγότερο από το να πάρω ακόμα ένα μάθημα που θα με ακολουθεί.

Ο Θάνος μάχεται με όλα του τα όπλα. Είμαστε κι εμείς ένα από αυτά. Είναι και εκείνος όπλο μας. Έχει επενδύσει τα νιάτα μας και τα μερόνυχτά μας με τη φωνή του και αυτό δε θα αλλάξει ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα. Για όλα αυτά και άλλα τόσα που κρατάω για μένα, το Σάββατο θα πάω να δω τι έχει σκαρώσει...