Ο Θείος Άρης είδε καλά ζυμωμένο θέατρο στο «Μαμά Ψωμί»

Στον χώρο του φούρνου «Μαμά, Ψωμί», στο Κουκάκι, το θέατρο βρίσκει μια απρόσμενη όσο και ιδιαίτερη, φιλόξενη στέγη. Κάθε Σάββατο και Κυριακή, η Ραλλού Μιχαλοπούλου σκηνοθετεί το «Μήπως υπάρχει κάτι που δεν είδες;», όπου σε μια ώρα παράστασης παρουσιάζονται δύο ξεχωριστά μονόπρακτα του Τενεσί Ουίλιαμς: «Το Σκοτεινό Δωμάτιο» και το «Κάτι που δεν λέγεται». Η μικρή αυτή θεατρική παραγωγή δανείζεται τον τίτλο της από μια αποστροφή του δεύτερου μονόπρακτου και καταφέρνει με ελάχιστα υλικά να «χορταίνει» τους θεατές, όπως το ψωμί άλλωστε. 

Όταν όλο αυτό γίνεται με μεράκι και, κατά κάποιο τρόπο, χειροποίητα, τότε το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι καλό! 

Αν δεν το γνωρίζεται, το «Μαμά Ψωμί» αποτελεί συνέχεια ενός από τους παλαιότερους φούρνους του Κουκακίου. Τι γίνεται όμως αν είσαι και φούρναρης μα κυρίως θεατράνθρωπος; Η Ραλλού Μιχαλοπούλου και ο σύζυγός της προχώρησαν στη μετατροπή του υπογείου του φούρνου σε μικρή θεατρική σκηνή, χωρητικότητας 30 ατόμων.

Ο φούρνος στο ισόγειο διατηρεί τη δική του θεατρικότητα με ένα σωρό καλούδια, ψωμιά, ζύμες και συσκευασμένα προϊόντα. Τι περιμένουν όμως 30 άτομα έξω από ένα φούρνο Σάββατο ή Κυριακή βράδυ στις 20:00;

Κατεβαίνουμε στο υπόγειο το οποίο είναι έξυπνα διαμορφωμένο, καθαρό και φιλόξενο. Νιώθουμε αμέσως μια αίσθηση οικειότητας, ξέρετε… αυτή του «χειροποίητου», του απλού, του αυθεντικού.

Το έργο ξεκινά με το «Σκοτεινό Δωμάτιο». Σε μια φτωχική κατοικία το 1939, η κοινωνική λειτουργός Μις Μόργκαν (Ευαγγελία Καπόγιαννη) έρχεται αντιμέτωπη με την εξαθλίωση της οικογένειας Ποτσιότι. Η μητέρα (Μίνα Δαφνομήλη) προσπαθεί να εξηγήσει πώς διαχειρίζεται και έχει αποδεχθεί την οικογενειακή της τραγωδία ενώ σιγά σιγά αποκαλύπτεται ένα σοκαριστικό μυστικό: ένα από τα παιδιά ζει παρατημένο στο «σκοτεινό δωμάτιο».

Στα 10 λεπτά που διαρκεί το μονόπρακτο αισθάνεσαι την παγωμάρα της άκαμπτης και διεκπεραιωτικής Μις Μόργκαν αλλά και την παραίτηση, την αδυναμία της μητέρας Ποτσιότι που θαρρείς και στέκεται όρθια χάρη στη σκούπα που κρατάει.

Σκηνοθετικά καθηλωτικό καθώς βλέπεις την πλάτη της κοινωνικής λειτουργού, μια «σκονισμένη» μητέρα και ένα άδειο τραπέζι. Με τα λιγοστά λόγια του έργου του Γουίλιαμς, που γράφτηκε τη δεκαετία του 1930, το μονόπρακτο αποδίδει την απελπισία της φτώχειας και σε κάνει να βλέπεις το σκοτεινό δωμάτιο χωρίς αυτό να υπάρχει επί σκηνής. Η Μίνα Δαφνομήλη, παρά την έλλειψη επαγγελματικής εμπειρίας, αποδίδει εξαιρετικά τη σιωπηλή απόγνωση της μητέρας. Η Ευαγγελία Καπογιάννη παραμένει στιβαρή αλλά με τελείως διαφορετικό τρόπο και…  

Στο δεύτερο μονόπρακτο, «Κάτι που δεν λέγεται», ο Τενεσί Ουίλιαμς και η Ραλλού Μιχαλοπούλου μας μεταφέρει στον αμερικανικό Νότο, όπου η δεσποτική Κορνέλια Σκοτ (Ευαγγελία Καπόγιαννη), μια πλούσια, απαιτητική κυρία βασανίζεται από την αγωνία για το αποτέλεσμα των εκλογών του τοπικού παραρτήματος των «Κοριτσιών της Συνομοσπονδίας».

Παράλληλα, παρακολουθούμε τη σχέση εξουσίας και εξάρτησης που έχει με τη γραμματέα της, Γκρέις (Έλενα Αρβανίτη). Μέσα από υπαινιγμούς και σιωπηλές εντάσεις, η σύνθετη σχέση τους αποκαλύπτεται σταδιακά, με έναν συμβολισμό που φωτίζει την καταπίεση και τα κρυφά συναισθήματα.

Το τηλέφωνο χτυπά ανά τακτά διαστήματα ώστε να ενημερώνεται η κυρία του σπιτιού για το τι συμβαίνει στις εκλογές. Με πικρό χιούμορ, οι δύο γυναίκες κάθονται στο τραπέζι και συζητάνε, με έντονες αλλαγές στον τόνο και τη διάθεση. Είναι συνεργάτιδες; Συζούν; Είναι επαγγελματική η σχέση τους; Μήπως υπάρχει κάτι που δεν είδαμε; Ένα τριαντάφυλλο από τα συνολικά 15 βρίσκεται εκεί μπροστά τους για να θυμίζει τα χρόνια και να προκαλεί νοσταλγία.

Έχει ενδιαφέρον ότι σε ένα στατικό θεατρικό, τόσο η Καπογιάννη όσο και η Αρβανίτη παίζουν με το σώμα, τα μάτια, τις ελαφριές κινήσεις.

Δεν ήξερα τι ακριβώς θα δω και η συνολική εμπειρία ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Η έξυπνη γραφή του Ουίλιαμς, η σκηνοθετική ευφυία της Ραλλούς Μιχαλοπούλου που με κομψότητα και ακρίβεια ανέδειξε ένα κομμάτι από το θεατρικό σύμπαν του συγγραφέα ισορροπώντας ανάμεσα στη σκληρότητα της πραγματικότητας και την ευαισθησία των ανθρώπινων σχέσεων, οι δουλεμένες σε βάθος ερμηνείες, το καλοστημένο, μινιμαλιστικό σκηνικό, οι φωτισμοί και η μουσική επένδυση που έδεναν άψογα με την πλοκή, η «οικογενειακή» ατμόσφαιρα του χώρου.

Όλα «συνωμότησαν» ώστε φεύγοντας οι θεατές να έχουμε νοιώσει πως η εμπειρία άξιζε και θα δουλεύει μέσα μας για μέρες. Απλά, δυνατά, υπέροχα. 

Η είσοδος γίνεται είτε με ελεύθερη συνεισφορά στο κουτί του υπογείου, είτε με αγορά προϊόντων από τον φούρνο. Πρέπει να κάνετε κράτηση θέσεων στο 6940 911789.

Σύντομα ο χώρος θα φιλοξενήσει και νέα παράσταση, την οποία αναμένουμε με χαρά!

Bonus Tip: Πριν ή μετά θα πιείτε μπύρα ή τσιπουράκι μαζί με 5-6 πιάτα στο Ποτάμι, Γεωργίου Ολυμπίου 27. Παιζεί ροκ (θενκ γκάντ) και δεν είναι ξενερωτο όπως τα περισσότερα εκεί γύρω.

Πληροφορίες Παράστασης

Υπόγειος χώρος του φούρνου «Μαμά, Ψωμί», Ζαχαρίτσα 42, Κουκάκι

Διάρκεια: 60’ | Κάθε Σάββατο και Κυριακή, στις 20:00

Σκηνοθεσία: Ραλλού Μιχαλοπούλου

Παίζουν: Ευαγγελία Καπόγιαννη, Μίνα Δαφνομήλη, Έλενα Αρβανίτη

Σκηνικά-Κοστούμια: Δήμητρα Σπυρίδωνος

Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας

Ήχος: Αντώνης Παλάσκας / Επεξεργασία μουσικής επένδυσης: Γιώργος Στεφανακίδης / Φροντιστής ήχου και φωτισμού: Άθως Γκάτζιος

Επιμέλεια μουσικής και κίνησης: Ραλλού Μιχαλοπούλου

Σχεδιασμός εντύπων: Ευάγγελος Κασσαβέτης