Ο θείος Άρης είδε Θραξ Πανκc και Social Waste και γέμισε η ψυχούλα του μουσική

Σουρουπώνει στην Αθήνα και στην πλατεία του Κεραμεικού αρχίζει να μαζεύεται κόσμος. Κορίτσια και αγόρια, μικροί και μεγάλοι, από όλα τα “walks of life” που λένε.

Μπαίνουμε στην Τεχνόπολη η οποία γεμίζει, και γεμίζει και γεμίζει. Περιμένουμε ένα δυνατό βράδυ, πρώτα από τους Θραξ Πανκc και μετά από τους Social Waste. Και γιατί όχι, στο τέλος και από τα δύο συγκροτήματα.

Οι Θραξ Πανκc βγήκαν με τρομερό κέφι στη σκηνή. Τα μέλη του συγκροτήματος είναι ο Βαΐτσης Χαρακοπίδης στην γκάιντα, ο Γιώργος Σταυρίδης στα φωνητικά, στο νταούλι και τη λύρα και ο Πάνος Γκίνης στην κιθάρα, που κλείνει και λίγο το μάτι στο μπάσο παίξιμό της.

Ο οξύς, καθηλωτικός ήχος της γκάιντας, οι ρυθμοί του νταουλιού και η ροκιά της κιθάρας έρχονται και κουμπώνουν σε έναν πρωτότυπο ήχο. Επικοινωνιακοί, με χιούμορ, ορεξάτοι για live, μας πέρασαν από τα… «κάρβουνα» των αναστενάρηδων κι έναν μυσταγωγικό ρυθμό, μας χόρεψαν με θρακιώτικη Ντρίστα και μας έπαιξαν τη «Σπυριδούλα».

Γενικά, τα αυτιά μου είναι πονεμένα από τον θόρυβο της καθημερινότητας. Και έρχονται αυτά τα χαρισματικά άτομα από τη Θράκη και μου τα γιατρεύουν. Παίζουν τραγούδια από τον επερχόμενο δίσκο τους, ενώ παρατηρώ τις χρωματιστές γκάιντες του Χαροκοπίδη, την πολύ ροκ, πολύ γεμάτη κιθάρα του Γκίνη και το παγανιστικό νταούλι του Σταυρίδη.

Ακούσαμε και το αγαπημένο «Μαργούδι» και αναρωτηθήκαμε «πως κοιμάσαι μοναχή;» πριν πούμε «Γιούργια» και καταλήξουμε ότι «η ζωή θέλει τραγούδια». Άψογοι, με ωραίο ήχο και εντυπωσιακό δέσιμο, οι Θραξ Πανκc ενώνουν με μοναδικό τρόπο τον παραδοσιακό ήχο με το ροκ: χρησιμοποιούν τη ροκιά σαν όχημα για να κλείσουν το μάτι σε ήχους από τα βάθη των αιώνων.

 

Αν γνωρίζετε τον Christopher King, έχω κάνει μαζί του ακριβώς αυτή τη συζήτηση. Ότι συγκροτήματα όπως οι Villagers of Ioannina City, οι Θραξ Πανκc αλλά και μια ολόκληρη γενιά συγκροτημάτων που τολμάει να κρατιέται γερά από τις μουσικές ρίζες και να τις επανασυστήνει με φρέσκο τρόπο, επειδή όλο αυτό το δήθεν μοντέρνο που ακούει δεν της αρέσει, αποτελεί όαση και ελπίδα για την ελληνική μουσική. Οι μουσικοί αυτοί σκάβουν, όχι απλά ως αρχαιολόγοι, αλλά ανανεώνουν το χώμα της μουσικής για να καρπίσει ξανά.

Διάλειμμα. Ο κόσμος «βράζει». Γύρω μου παντού μπλουζάκια που γράφουν Social Waste, βλέπω χαμόγελα, παρέες, μπύρες στα χέρια, οικογένειες με παιδιά, πιτσιρίκια με το μάτι γεμάτο άγρια νιότη.

Κοινωνικό hip hop λοιπόν, και οι Social Waste ανεβαίνουν και πορώνουν τους πάντες. Συνεχής κίνηση, επικοινωνία με το κοινό, γρήγορες ρίμες με μηνύματα, με νόημα.

25 χρόνια συγκρότημα και ο κόσμος τραγουδάει σε όλα τα κομμάτια και από τα 4 άλμπουμ των Social Waste. Ενδιάμεσα συνθήματα για την Παλαιστίνη και τον Παύλο Φύσσα.

Με ρίζες στο παλιό καλό Low Bap όταν είχε κάτι να πει, και το είχε πει καλά, και οι 8 μουσικοί και MCs δεν μας αφήνουν στιγμή ήσυχους. Αν δεν είσαι «No Politica», εδώ έχεις κάτι να τραγουδήσεις και να ελπίσεις.

Από το «Χιπ Χοπ της Μεσογείου» στα «Μέγαρα» (τι τραγουδάρα!). Μαζέψαμε «Φράουλες στη Μανωλάδα» και ταξιδέψαμε με τον «Κόρτο Μαλτέζε». Μας είπαν και τον καινούργιο «Καπνό» και αφού περιπλανηθήκαμε στου «Κόσμου τα Λιμάνια» μας ισοπέδωσαν με το «Λένε» (άλλη τραγουδάρα αυτή!) και το τραγούδι «Του Χρόνη» που προσωπικά με συγκινεί πολύ καθώς αγαπώ τα βιβλία του Χρόνη Μίσσιου.

Μουσικά, ο ήχος είναι γεμάτος, καθαρός παρά τα διαφορετικά ηχοχρώματα των οργάνων όπως η λύρα, το λαούτο, το μπάσο, τα ντραμς συν  τα τρία μικρόφωνα. Το flow τους είναι απολαυστικό, ζωντανό.

Όσο για τα πολιτικά μηνύματα, έρχονται μέσα από τους στίχους, σε μια εποχή που περισσότερο από ποτέ πρέπει να ακουστούν.

 

Λίγο πριν το τέλος, κάλεσαν τους Θραξ Πανκc στη σκηνή. Όπως είπαν αστειευόμενοι, συνδετικός κρίκος ήταν οι μπύρες που πήραν όλοι σε ένα διάλειμμα μετά από την πρώτη κοινή τους πρόβα. Τρία τραγούδια μετά και το medley «Τσιφλίκι» και «Καλά τα λέει το αηδόνι» τα δυο συγκροτήματα μας αποχαιρέτησαν «γηπεδικά» με χέρια ψηλά βγάζοντας και την καθιερωμένη selfie τους με το κοινό.

Συμπέρασμα: Με αυτά τα συγκροτήματα δεν θα χαθείτε σε τσιχλοτράγουδα. Όπου τους βρείτε μαζί ή χώρια, να τους τιμήσετε γιατί θα σας τιμήσουν και αυτοί. Και αυτή η σχέση, του «δούναι και λαβείν» στη μουσική μόνο καλό κάνει.

Το κλειδί είναι πάντα κάτω από το γεράνι και το Μαργούδι πάντα θα θέλει να δει τον Αλεξανδρή… 

Η φωτογραφία του εξωφύλλου είναι του John Mak και τον ευχαριστούμε πολύ