ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ

Ο Θείος Άρης είδε τη συγκινητική «Άλλη Στέλλα» στο Μικρό Γκλόρια

2025-02-17 Ο Θείος Άρης είδε τη συγκινητική «Άλλη Στέλλα» στο Μικρό Γκλόρια

Η Στέλλα Χασκίλ μαζί με τη Ρόζα Εσκενάζυ και την Αμαλία Βάκα αποτελούν μια τριάδα με κοινά στοιχεία την εβραϊκή καταγωγή και την αγάπη τους στο τραγούδι. Ωστόσο ακολούθησαν διαφορετικά μονοπάτια ζωής. Η θεατρική παράσταση «Η Άλλη Στέλλα», που παίζεται στο «Μικρό Γκλόρια», πραγματεύεται τη ζωή και τη μουσική διαδρομή της σπουδαίας Στέλλας Χασκίλ.

Ο σκηνοθέτης Θέμης Μουμουλίδης βασίστηκε στο μυθιστόρημα «Ήτανε Κισμέτ» της Έφης Μαχιμάρη και μας μεταφέρει, παράλληλα με την ιστορία της Χασκίλ, την ιστορία των Εβραίων της Θεσσαλονίκης, αλλά και τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες στην Ελλάδα από το 1917 έως το 1954. Τη Μικρασιατική Καταστροφή, την Κατοχή, τον Εμφύλιο.

Ο Μουμουλίδης καταπιάνεται για μια ακόμα φορά με ένα «πορτρέτο» και το καταφέρνει εξαιρετικά. Δείχνει ότι σέβεται το πρόσωπο που μελετά, συνδυάζει βιογραφικά στοιχεία με μυθοπλασία, ενδιαφέρεται για όσα συμβαίνουν γύρω αλλά και «μέσα» στους πρωταγωνιστές του.

Προσεγμένη, φορώντας κόκκινο φουστάνι και κοσμήματα εποχής, η Μαριάννα Πολυχρονίδη ενσαρκώνει τη Στέλλα Χασκίλ με εξαιρετική ευαισθησία και βάθος. Αποδίδει με αυθεντικότητα τις χαρές, τις λύπες, τις αγωνίες και τον έρωτά της, τόσο για τον Τζάκομπ, όσο και για το τραγούδι και τους συνθέτες και στιχουργούς που συνάντησε στη σύντομη ζωή της.

Η ερμηνεία της δεν περιορίζεται στην πρόζα αλλά και στο μουσικό ρεπερτόριο και με την όμορφη, δουλεμένη φωνή της θα έκανε τη Στέλλα Χασκίλ να χαμογελάσει.

Μαζί της σε αυτό, οι θαυμάσιοι μουσικοί Αντώνης και Θοδωρής Ξηντάρης, γιοί του Γιώργου Ξηντάρη. Έχοντας συμμετάσχει σε παρόμοιες παραστάσεις, ενισχύουν με την παρουσία τους την αυθεντικότητα του έργου. Παίζουν μπουζούκι και κιθάρα, δημιουργώντας μια μοναδική ατμόσφαιρα που ταξιδεύει το κοινό στην εποχή του ρεμπέτικου, και αν θέλετε, δεν αφήνουν «μόνη» την «Στέλλα» επί σκηνής στη μαγική της περιπλάνηση στα ζεϊμπέκικα, τα χασάπικα, τους αμανέδες…

Η παράσταση δεν περιορίζεται στη μουσική διαδρομή της Χασκίλ, αλλά φωτίζει και τις δύσκολες στιγμές που βίωσε ως Εβραία κατά τη διάρκεια της Κατοχής, εξιστορώντας τις διώξεις και τα δεινά που υπέστησαν οι Έλληνες Εβραίοι στα χέρια των Ναζί. Μέσα από την αφήγηση, παρουσιάζονται οι γνωριμίες της με σημαντικές προσωπικότητες της εποχής όπως ο Βασίλης Τσιτσάνης, ο Απόστολος Καλδάρας, ο Τάκης Μπίνης, ο Γιάννης Παπαϊωάννου και η Ρόζα Εσκενάζυ, καθώς και η προσωπική της μάχη με την ασθένεια που την οδήγησε σε πρόωρο θάνατο σε ηλικία 36 ετών.

Εξαιρετικό το απλό σκηνικό με τα φωτάκια της Σμύρνης ή/και της Θεσσαλονίκης, δυο πόλεις που άφησαν το στίγμα τους στη Χασκίλ, αλλά και με το μπαούλο, το φορτωμένο με αναμνήσεις. Έξυπνη και η χρήση του φωτισμού, προσαρμοσμένη στο ρόμβο που δημιουργεί η σκηνή του «Μικρού Γκλόρια».

Η παράσταση ισορροπεί μεταξύ αφήγησης, πρόζας και μουσικής, δημιουργώντας ένα πολυδιάστατο έργο που τιμά τη μνήμη της Στέλλας Χασκίλ, αναδεικνύοντας την καλλιτεχνική της προσφορά και την προσωπική της ιστορία μέσα στο ιστορικό πλαίσιο της εποχής.

Βρίσκω πολύ ενδιαφέροντες τους θεατρικούς μονολόγους καλλιτεχνών, Ελληνίδων και Ελλήνων, που παρακολουθούμε τα τελευταία χρόνια. Διασώζουν τη μνήμη και μας προκαλούν να ψάξουμε ακόμα περισσότερο την ιστορία του ελληνικού τραγουδιού. Μυθιστορηματικές ζωές σε δύσκολες εποχές που πάντα θα έχουν κάτι να μας πουν.

Δείτε το!

Σαν υστερόγραφο. Εξαιρετική η κίνηση της Μαριάννας Πολυχρονίδη να χαμηλώσει το κινητό μιας θεάτριας που την κατέγραφε από την πρώτη θέση. Απαλά, αποφασιστικά και χωρίς να χάσει τον ειρμό του λόγου της. Ζω για το θέατρο που θα αποφασίσει τα κινητά να μένουν εκτός αίθουσας σε κουτιά φύλαξης και αναζητώ θεατές (και ακροατές) που δεν θα έχουν την ανάγκη να καταγράψουν τη στιγμή, αλλά να την ζήσουν. Ας αποσυνδεθούμε για λίγο!