Ο Θείος Άρης είδε το "A Complete Unknown" και ακόμα τραγουδάει Dylan

20 χρονιά μετά το “Walk the line” o James Mangold καταπιάνεται με την ίδια μαεστρία και όρεξη με ένα θρύλο της μουσικής και μεταφέρει στην οθόνη το ξεκίνημα της τεράστιας καριέρας του Bob Dylan. 

Ο complete unknown Dylan παραμένει… unknown. Μας έκανε να πιστέψουμε όλα όσα αυτός ήθελε. Στην ταινία η ατάκα ότι δούλευε σε τσίρκο αποπροσανατολίζει συνεχώς τους γύρω του. Παραμένει αγοραφοβικός την ώρα που καθηλώνει το κοινό. Σιχαίνεται να είναι κλόουν του τσίρκου στο οποίο ηθελημένα μπήκε.

Αν έχετε ακούσει έστω και λίγο Bob Dylan, αξίζει τον κόπο να χαθείτε στη Νέα Υόρκη του 1960 και να αράξετε στο γρασίδι του φεστιβάλ του Νιούπορτ. Και αξίζει πρώτα απ’ όλα, για την καθηλωτική ερμηνεία του Timothée Chalamet  στον πρωταγωνιστικό ρόλο, που όσο περνάει η ώρα, τόσο βαθαίνει, χώνεται και χάνεται μέσα στο ρόλο.

Το νέο αστέρι που ανατέλλει στις αρχές του ‘60 καταφτάνει με ωτοστόπ στην Μητρόπολη της Αμερικής. Με τύχη αλλά και μπόλικο θράσος μπαίνει στη μουσική βιομηχανία. Ο Chalamet καταφέρνει να αποδώσει τόσο τo αφόρητο coolness του Dylan, όσο και τη φιλοσοφική του διάθεση. Δεν μιμείται τη φωνή του αλλά καταφέρνει να την θυμίζει. Εν τω μεταξύ έκατσε και έμαθε κιθάρα για να παίζει live.

Τα τσιγάρα ανάβουν και σβήνουν σε όλη την ταινία, ενώ κιθάρες, μπάντζο και φυσαρμόνικα ακούγονται συνεχώς. Όλα καλά μέχρι που ο Dylan goes electric. Ουσιαστικά αυτή την πρώτη περίοδο «μελετάει» η ταινία. Θα βρείτε παρόμοια μοτίβα με το “Walk the line”, με βασικότερο αυτό του τριγώνου μεταξύ του Dylan της «Sylvie Russo» και της Joan Baez. Να πω εδώ ότι η Sylvie Russo είναι η πρώτη αγάπη του Bob και το πραγματικό της όνομα είναι Suze Rotolo. Την «ξέρουμε» άλλωστε από το εξώφυλλο του δίσκου «The Freewheelin’ Bob Dylan». Λέγεται ότι ο ίδιος ο Dylan ζήτησε να αλλαχθεί το όνομά της για λόγους διακριτικότητας. 

Οι μέρες περνάνε ανάμεσα σε συνθέσεις, πρόβες, έρωτες, συναυλίες, αλλά και τα πολιτικά γεγονότα που συντάραξαν την Αμερική του ‘60-‘65. Άλλωστε η πολιτική επιρροή των τραγουδιών του Dylan ήταν προφανής. Υπάρχει όμως και άλλο ένα τρίγωνο στην ταινία, μουσικό αυτή τη φορά. Ο νεαρός Dylan είναι γνωστό ότι επισκέφθηκε στο νοσοκομείο τον θρύλο Woody Guthrie. Πιθανότατα για την οικονομία της ταινίας, στον ίδιο χώρο ο Mangold τοποθετεί και τον έτερο θρύλο της φολκ, τον Pete Seeger. Ο Seeger ήταν ψυχή του φεστιβάλ του Νιούπορτ αλλά και φίλος-στήριγμα στον βαριά άρρωστο Guthrie. 

Να σημειώσω ότι τον Seeger ενσαρκώνει ο αγαπημένος Ed Norton που δείχνει πόσο ηθοποιάρα είναι καθώς παίζει τον μειλίχιο, ήρεμο, φολκ μουσικό που η εποχή τον ξεπερνάει. Στον ρόλο του καθηλωμένου και βωβού Guthrie έχουμε τον Scoot McNairy. Με τον Guthrie να «δίνει την ευχή του» και τον Seeger να προσπαθεί να κρατήσει τα φολκ χαλινάρια στον Dylan. η ταινία αποκτά βαθύτερο νόημα. Πιο μουσικό, πιο πολιτικό και δείχνοντας τη αργή αλλά αναπόφευκτη αλλαγή που συνέβαινε στον Dylan. Σε ωραίες δόσεις, παρακολουθούμε και τον αγιάτρευτο έρωτα με την Joan Baez που ενσαρκώνει η Monica Barbaro.

Το A Complete Unknown δεν αγιοποιεί τον Dylan αλλά καταπιάνεται με το μουσικό φαινόμενο που ταίριαξε γάντι στην εποχή του. Όταν με 3 βασικές συγχορδίες καταφέρνεις να γράψεις μεγαλειώδη τραγούδια και στίχους που ακουμπάνε ψυχές, τότε κάτι έχεις κάνει καλά! Τον άνθρωπο Dylan θα τον βρούμε σε ψήγματα της ταινίας, όταν τον ρωτάνε αν έχει παιδιά και απαντάει «Χιλιάδες», όταν λυγίζει πίσω από τα συρματοπλέγματα βλέποντας τη Sylvie (στο ρόλο η Elle Fanning) να φεύγει οριστικά, αλλά και όταν κάθεται μόνος σε μια γωνιά ενώ όλοι χορεύουν τα τραγούδια του. H τρέλα της φήμης και η υπερβολική λατρείας των θαυμαστών ήταν κάτι που ο Dylan (και στην οθόνη ο Chalamet) δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν.

Τα γυαλιά ηλίου, η Triumph μοτοσυκλέτα, το επιτηδευμένο, αδιάφορο και περιφρονητικό ύφος αποτελούν μέρος του τείχους που έχτισε ο Dylan για να προστατευτεί. Και στην ταινία δημιουργούν αυτή την αίσθηση.

Προς το τέλος, η αλλαγή από το ακουστικό φολκ στον ηλεκτρικό ρυθμό του Dylan θα φέρει τρομερή αναστάτωση στους φανατικούς του. Το 1965 στο Φεστιβάλ Φολκ του Νιούπορτ θα γίνει ο κακός χαμός καθώς ο Dylan πιάνει την ηλεκτρική κιθάρα απορρίπτοντας την αγνότητα του φολκ. 

Στο δια ταύτα. Είναι ενδεικτικό ότι μου άρεσε πολύ και το ήξερα από τη στιγμή που γνωστός κριτικός έβαλε 2.5 στα 5. Προφανώς και πρόκειται για μια κάποια αποθέωση και προφανώς ο Dylan εμφανίζεται ως φοβερή ατομάρα, larger than life. Ξέρετε τι όμως; Μάλλον ήταν και είναι!

Η αποτύπωση μουσικών ιστοριών, δηλαδή ωραίων ιστοριών ζωής, τέχνης, δημιουργίας προσωπικά με μαγεύουν. Είμαστε τυχεροί αν μέσα από την ταινία, μπορούμε να γίνουμε συμμέτοχοι στην ομορφιά του να τραγουδάς το «The Times They Are a-Changin» και το κοινό να συμμετέχει αυθόρμητα στο ρεφρέν ή να ακούς τον Dylan και την πρώην του Joan Baez να αποδέχονται το μοιραίο με τους στίχους του «It Ain’t Me Babe».

Θέλω να δω αν θα σηκώσει κάποιο Όσκαρ. Όχι ότι παίζει κανένα ρόλο στο τέλος της ημέρας. Ίσως μείνει στα «τύπου» κοστούμια, ήχος κ.λπ.
Να το δούμε; Ναι, δείτε το και ακούστε το.

Βαθμολογία Θείου Άρη: 4/5