Ο θείος Άρης είδε το «Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας» στην ΠΛΥΦΑ | Όνειρο ήτανε...

Γαμώτο, τους ζηλεύω! Η ομάδα Loxodox μετά από την «Φαλακρή τραγουδίστρια» του Ευγένιου Ιονέσκο στο House οf Smiths το οποίο είχα δει και είχα προτείνει ανεπιφύλακτα, παρουσιάζει το «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ στο ΠΛΥΦΑ δίνοντας ρεσιτάλ ομαδικού θεάτρου, σφυροκοπώντας μας με ένα κλασικό έργο που καταφέρνουν να το κάνουν «δροσερό αεράκι» στα κουρασμένα μυαλά μας.

Το έργο, σε "Loxodox" μορφή, θα ήθελα να το δω καλοκαίρι σε αρχαίο θέατρο, γεμάτο ετερόκλητο ηλικιακά κοινό, όπως άλλωστε έγινε και στο ΠΛΥΦΑ. 

Δεν έχει νόημα να σας πω την υπόθεση, καθώς πρόκειται για ένα από τα πιο δημοφιλή θεατρικά του μεγάλου Σαίξπηρ. Όσο το παρακολουθούσα, κατανόησα ακόμα περισσότερο γιατί τα έργα του ανεβαίνουν ακομα 500 χρόνια μετά και έχουν κάτι να μας δώσουν.

Ο Σαίξπηρ μας μπλέκει στο κουβάρι της αγάπης, αλλά φροντίζει να μας ξεμπλέξει κιόλας. Συνδέει τα μυστήρια της φύσης με τα μυστήρια του έρωτα. Ακόμα και οι μπερδεμένοι εραστές από τα λανθασμένα μάγια του Πουκ «συνέρχονται». Μου έχει τύχει. 

Ο πραγματικός κόσμος της Αθήνας (ναι όντως - στη δική μας Αθήνα διαδραματίζεται η πλοκή) συμπλέει με τον ονειρικό κόσμο του δάσους. Χωρίς σκηνικά παρά μόνο με δυο καρέκλες, ο Αλκίνοος Δωρής σκηνοθετεί έξοχα μια πολυπληθή ομάδα ηθοποιών και μουσικών, οι οποίοι ασταμάτητα εναλλάσονται στη σκηνή και επί 100 λεπτά δεν σε αφήνουν στιγμή να «βγεις» από το έργο. Σε κάνουν ό,τι θέλουν, σαν ξωτικά του Σαίξπηρ. 

Το μαγικό είναι ότι σε αυτό το «άδειο» σκηνικό, με τη βοήθεια ενός πανιού που λειτουργεί ως «μπερντές» όπου παίζεται θέατρο σκιών, το έργο απογειώνεται. Φλάουτο, κιθάρα, τύμπανα, μεσαιωνικές μουσικές παίζουν ζωντανά, σκιές ανθρώπων, ζώων και φυτών, φωτισμοί που «φέρνουν» τη νύχτα ή φωτίζουν τη γιορτή και το χορό. Και κάτι βασικό για εμένα: Η ομάδα σέβεται το αρχικό κείμενο και δεν μπερδεύεται με ψευδο-νεωτερισμούς!

Γραμμένο μεταξύ 1595 και 1596, πρόκειται ίσως για την πιο σπουδαία κωμωδία του σύγχρονου θεάτρου, ενώ παράλληλα είναι το έργο του Σαίξπηρ που έχει παιχτεί τις περισσότερες φορές.

Όπως πολύ όμορφα περιγράφει ο Δωρής στο σκηνοθετικό σημείωμα:

Ο Σαίξπηρ έχει πλάσει κάτι αθώο και ονειρικό, σαν τα παιδιά που φτιάχνουν εξωτικούς κόσμους κάτω από το τραπέζι στο σαλόνι, φέρνουν καρέκλες για τοίχους, μαξιλάρια, ένα ύφασμα να κρύβονται.

Δεν εξηγεί, δεν εκλογικεύει, εσύ απλώς νιώθεις και δημιουργείς μαζί του και μαζί με τους ηθοποιούς, αυτή είναι η μαγεία του έργου.

Πραγματικά δεν ξέρω αν έχει νόημα να ξεχωρίσω κάποια ή κάποιον. Να πω ότι απόλαυσα λίγο περισσότερο τα κορίτσια της παράστασης, την Δήμητρα Κολοκυθά (καταπληκτική ως Πουκ!), την Μαρίζα Θεοφυλακτοπούλου, την Μπέτυ Σαράντη και την Κατερίνα Κωνσταντίνου (θηλυκός Ian Anderson με το φλάουτο); Μαζί τους με όμορφο παίξιμο και η Δήμητρα Σπανούλη που είχε μικρότερο ρόλο.

Όσο για τα αγόρια της παράστασης, διαθέτουν και λόγο και κίνηση. Ο «βασιλιάς» Βασίλης Σταματάκης, ο Σταύρος Καστρινάκης με τον Γιάννη Μπάτση ως μπερδεμένοι αντίζηλοι, αλλά και ο Νάσος Κρέτσης με τον Μηνά Πασπαλά που αποτελούν και μέλη της «ορχήστρας» δένουν πολύ όμορφα μέσα στο έργο.

Επίσης, η κίνηση, η σκηνογραφία, οι φωτισμοί και η μουσική είναι άψογα δομημένα. Εντυπωσιακή η χρήση των σκιών στο πανί για την οικονομία του έργου!

Να πάω θείε Άρη;

Να πας, αξίζει απόλυτα και αναμένουμε την επόμενη δουλειά των Loxodox!

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση θα βρείτε εδώ.