Ο Θείος Άρης είδε το πανέξυπνο και καυστικό Μουνή στο Olvio

Λίγο πριν ξεκινήσω να γράψω για τον Μουνή, έπεσα πάνω σε αναρτήσεις Αθηναίων που εκθειάζουν το χωριό τους, επιστρέφοντας από Κούλουμα. Αν τα χωριά ήταν ωραία, θα έμεναν εκεί. Και η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη οι μεγάλες πόλεις; Μήπως και αυτές είναι «χωνευτήρια», απλά πιο μεγάλα;

Όλα αυτά τα «ωραία» περιγράφονται με καυστικό τρόπο στο θεατρικό έργο «ο Μουνής» που βασίστηκε στο ομώνυμο διήγημα της Λένας Κιτσοπούλου από τη συλλογή «Μεγάλοι Δρόμοι» του 2010.

Ένα κομμωτήριο, ένα καφενείο, μια εγκυμοσύνη, ένας γάμος, ένας παράξενος καλλιτέχνης σε ένα κάποιο χωριό της Ελλάδας.

Οι «συνήθεις ύποπτοι» όλοι εκεί: ο παπάς, ο ανάπηρος, ο θιγμένος άντρας, η «κότα» του κομμωτηρίου, τα αγόρια που πρέπει να ντρέπονται, τα κορίτσια που πρέπει να ντρέπονται. Απροσδιόριστα, απλά γιατί «έτσι πρέπει», γιατί έχουν γεννητικά όργανα ίσως; Εκεί γύρω και ο «Μουνής», με το παρατσούκλι και τα μεγάλα του αυτιά, που ζωγραφίζει τις ιστορίες του χωριού στα τραπεζομάντηλα. Στέκει πίσω από όλους σαν σκιάχτρο και καταγράφει σιωπηλός τα πάντα.

Η Νατάσα Παπαμιχαήλ χειρίζεται έξυπνα τη σκηνή του Olvio. Οι 5 ηθοποιοί αλλάζουν συνεχώς ρόλους, χωρίς να μας μπερδεύουν. Σκηνή τη σκηνή, μπροστά μας: μια περούκα, ένα ρούχο. Οι καρέκλες μια ανήκουν στο καφενείο, μια στο κομμωτήριο.

Καθώς το κέρατο «πάει σύννεφο», οι γυναίκες γεννούν παιδιά με χαρακτηριστικά άλλων εκτός του συζύγου. Ο ανάπηρος γιος, κλεισμένος στο σπίτι αλλά το «εργαλείο» δουλεύει, θα πάρει την παχιά του χωριού μην μείνει στο ράφι. Η πιτσιρίκα η Ανθή τα παρατηρεί όλα αλλά η φωνή της θα πνιγεί από την ανάγκη για ατελείωτο κουτσομπολιό. Η νεαρή κοπέλα που είναι μια κάποια ελπίδα, ξεφυλλίζει περιοδικά και… ελπίζει να έρθει η μέρα που θα μπει και η ίδια σε μια σελίδα στο περιοδικό. Στο κείμενο της Κιτσοπούλου  -επιτέλους θα πω εγώ- εμφανίζεται και ο καίριος ρόλος της Εκκλησίας ως δομή εξουσίας στο να υπάρχει η συνεχής καταπίεση σωμάτων και μυαλών. 

Το έργο στο σύνολό του μου θύμισε τον στίχο του Σαββόπουλου «Άδεια χωριουδάκια κι ασυνάρτητη επαρχία κάθε τι μισοχωμένο μέσ’ τη γη». Αλήθεια έχετε πάει σε χωριό της Ηλείας; Της Φθιώτιδας; Στις Κυκλάδες χειμώνα; Το σκηνικό της ιστορίας του Μουνή θα το βρείτε παντού. Ντοπιολαλιές, παρατσούκλια, ιστορίες που τα μισά είναι αλήθεια, τα μισά ψέματα. Η υποκρισία κυριαρχεί και πίσω από τις καλοσύνες και τα αστεία όλα τα μυστικά θάβονται βαθιά στα σπίτια αλλά και στις ψυχές.

Θα αναφερθώ και πάλι στη σκηνοθέτρια που εμφανώς δούλεψε πολύ με την ομάδα των ηθοποιών. Το έργο κυλάει απολαυστικά στα 75 λεπτά του, με εξαιρετικές ιδέες στις σκηνές του ξυλοδαρμού, στο γάμο ή στο κομμωτήριο.

Οι ηθοποιοί αλωνίζουν στη σκηνή. Ακάματοι, θαυμάσιοι, δεμένοι! Η «δεμένη χειροπόδαρα» Ηλέκτρα Κομνηνίδου που μας εισάγει στο έργο και μας… εξάγει από αυτό, η κομμώτρια μα και κόρη για «ράφι» ή εξαναγκασμένη παντρειά Καλλιόπη Καραμάνη, η παπαδιά Χαρά Τσιτομενέα, ο καφενόβιος και ανάπηρο παιδί Γιώργος Ντούσης, ο θιγμένος πατέρας και πάντα πολλαπλός Γιάννης Οικονομίδης.

Το ενδιαφέρον παραμένει αμείωτο καθώς οι ατάκες πέφτουν βροχή. Και αναφέρομαι σε ουσιαστικές ατάκες που δεν εκβιάζουν το γέλιο, αλλά υπηρετούν το έργο, μας κάνουν να πικρογελάμε με όσα κατά βάθος γνωρίζουμε. Να προσθέσω ότι υπάρχουν σκηνές σε… slow motion που ενώ συνήθως είναι «αστείες», στο συγκεκριμένο έργο καταφέρνουν να μας ταράξουν.

Έχουμε ένα δομημένο συνδυασμό. Αποτελείται από το κείμενο της Λένας Κιτσοπούλου στη σεναριακή διασκευή και σκηνοθεσία της Νατάσας Παπαμιχαήλ καθώς και την άρτια πεντάδα των ηθοποιών που έδειξε ότι απόλαυσε το έργο.

Στην επιτυχία βοηθούν τα σωστά φώτα του Νίκου Βούλγαρη, η σκηνοθετική βοήθεια της Άννας Μακούρινα, τα απλά μα «έξυπνα» σκηνικά και τα κοστούμια του Βαγγέλη Ζιλέλη μα και η καίρια μουσική σύνθεση του Βασίλη Τζαβάρα με απολαυστικά samples. Bonus οι προβολές από neon των σκίτσων του Μουνή στο πίσω μέρος της σκηνής.

Κάτι τελευταίο για το κείμενο. Είμαι απόλυτα σύμφωνος με τα γραπτά που δεν μπουρδολογούν πίσω από κλισέ και δήθεν πολιτικές ορθότητες για τον φεμινισμό και την πατριαρχία, βασικά θέματα που απασχολούν το έργο. Για να μην είναι κανείς και καμία «δεμένος χειροπόδαρα» σε πόλεις και επαρχίες, χρειάζονται πράξεις αλλά και γλώσσα κοφτερή να κόβει τα δεσμά και να πετσοκόβει τα «τέρατα».

-Να το δω; -Εννοείται!

Tip από Θείο Άρη: Μετά, πάτε για φαγητό ή στο Ραφίκι ή στο Συντρίμμι για να συζητήσετε το έργο.

 

Πληροφορίες για την παράσταση

Κάθε Σάββατο στις 18:30 και κάθε Κυριακή στις 20:30

Διάρκεια: 75 λεπτά χωρίς διάλειμμα

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΊΝΑΙ ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΑΝΩ ΤΩΝ 12 ΕΤΩΝ

Θέατρο OLVIO

Ιερά Οδός 67 & Φαλαισίας 7, Βοτανικός, τηλ: 210 34 14 118