Οι Δούλες του Τ. Γκραουζίνις στο Θέατρο του Νέου Κόσμου

Οι «Δούλες» του Ζενέ ανήκουν αδιαμφισβήτητα στα έργα που έχουν γνωρίσει πολλά ανεβάσματα σε εγχώριες σκηνές. Τα τελευταία 4 χρόνια έχουν ανέβει 4 φορές(!) Ίσως γιατί το θέμα του έργου είναι διαχρονικό, ίσως γιατί ο τρόπος γραφής του Ζενέ είναι ασύλληπτα έξυπνος...  

«Λείπει η γάτα, χορεύουν τα ποντίκια» λέει μια παροιμία. Στην περίπτωση της Κλερ και της Σολάνζ, ισχύει και με το παραπάνω. Οι δύο αδερφές κι υπηρέτριες, εν τη απουσία της Κυρίας τους, επιδίδονται σε ένα ατέρμονο παιχνίδι μεταμορφώσεων, προσπαθώντας να βρουν λύση στο πρόβλημά τους, δηλαδή στην ύπαρξη της Κυρίας. Ώσπου Εκείνη επιστρέφει. Οι ισορροπίες ανατρέπονται- ή τώρα ή ποτέ. Ποτέ. Ποτέ δε θ’ αποταχθούν από τη μέγγενη της εξουσίας. Το βάρος της εξουσίας θα τις συντρίψει. Για πάντα.

Η Έλσα Ανδριανού πέτυχε κάτι σπουδαίο-απέδωσε με την εύγλωττη μετάφρασή της την ατμόσφαιρα του πρωτοτύπου. Με βάση τη μετάφραση, ο Τσέζαρις Γκραουζίνις σκηνοθέτησε μια παράσταση γυναικείων ρόλων, αποδοσμένων από άνδρες (όπως άλλωστε ήθελε κι ο Ζενέ). Ο Αργύρης Ξάφης κι ο Δημήτρης Ήμελλος ερμηνεύουν τους ρόλους των υπηρετριών. Άλλοτε κωμικοί κι άλλοτε δραματικοί-ευτυχώς δεν καταλήγουν ποτέ καρικατούρες. Η τρίτη γυναίκα, ο Δημήτρης Μπερικόπουλος, αποδίδεται με περισσότερη υπερβολή ως προς τη χρήση εκφραστικών μέσων. Η Κυρία του είναι μια γυναίκα γαλαντόμα κι αυτό φαίνεται.Σίγουρα άκρως απολαυστική ερμηνεία.

Μπαρόκ ήχοι κι ένα κρεβάτι που θυμίζει νεκροκρέβατο – πολλά ψεύτικα λουλούδια, τόσα που πνίγουν την Κυρία. «Τον τάφο μου ετοιμάζετε;» τις ρωτά επανειλημμένως. Ένα καλοστημένο σκηνικό θανάτου. Τα εύσημα φυσικά στους Μαρτύνας Μπιαλομπζέσκις και Κέννυ ΜακΛέλλαν αντίστοιχα.

Συνολικά, μια παράσταση με ρυθμό, που σε προβληματίζει αλλά και σε ψυχαγωγεί ταυτοχρόνως.