Οιδίπους Τύραννος εκ Ρωσίας

Στη Θήβα έχει ξεσπάσει λοιμός κι ο λαός αφανίζεται. Ικέτες πηγαίνουν στο βασιλιά Οιδίποδα, ο οποίος με τη σειρά του στέλνει ανθρώπους να πάρουν χρησμό από τους Δελφούς. Ο χρησμός σαφής: μόνο αν βρεθεί ο δολοφόνος του Λάιου θα σταματήσει ο λοιμός. Στην έρευνά του ο Οιδίποδας θα έρθει αντιμέτωπος με φριχτές αλήθειες που αγνοούσε κι από ελευθερωτής της Θήβας θα φύγει ως μίασμα.

Η διαλεκτική δύο διαφορετικών χωρών πάνω σε έναν κοινό τόπο, τον «Οιδίποδα τύραννο», αποτέλεσε εφαλτήριο για το ανέβασμα μιας παράστασης, που ξεχωρίζει για την άρτια εκφορά λόγου τόσο του ελληνικού Χορού, όσο και των Ρώσων ηθοποιών. Το εντυπωσιακότερο όμως είναι πως κι οι ηθοποιοί που δε συμμετείχαν έλλογα στην παράσταση, απέδωσαν με την κίνησή τους το ζόφο και το έρεβος που καλύπτει τον τόπο και τους ανθρώπους της Θήβας μετά την αποκάλυψη του δολοφόνου του Λάιου.

Καλή στιγμή για τον Ντομπρονράβοφ ως Οιδίποδα-αλαζόνας στην αρχή μέχρι να γνωρίσει την τρομερή ειμαρμένη που τον ακολουθεί. Αντιστικτικά λειτουργεί η Ιοκάστη, που ως στοργική σύζυγος και μητέρα, εξομαλύνει τα τεταμένα πνεύματα συζύγου κι αδελφού της. Ερμηνευτικά ξεχωρίζει ο Τειρεσίας, αν και με μικρό σχετικά ρόλο, για την πληρότητα των εκφραστικών του μέσων. Λειτουργικά έξυπνο και το σκηνικό με τον ογκώδη κύλινδρο να θυμίζει ότι το πεπρωμένον φυγείν αδύνατο.

Μια καλοδουλεμένη στο σύνολό της παράσταση, που θυμίζει κάτι από τις παλιές καλές εποχές της Επιδαύρου.