Paterson: Jim Jarmusch for ever!
2017-01-29
O Jim Jarmusch για άλλη μια φορά χειρουργεί την ανθρώπινη ευαισθησία, τις αδυναμίες και τη μοναξιά των ανθρώπων των σύγχρονων κοινωνιών.
Ένα απλό σενάριο που αφηγείται σιωπηλά τη ρουτίνα μιας καθημερινότητας που έχει τα κάτω, αλλά και τα μικρά, ανεπαίσθητα κι ουσιαστικά πάνω της. Μια ρουτίνα που τρώει τη νιότη και την οποία προσπαθούμε όλοι εκούσια ή ακούσια να νικήσουμε, μέσα από όνειρα και μικρές προσωπικές διεξόδους. Συχνά μάταια. Περιστασιακά με μικρή επιτυχία.
Σωστές ερμηνείες που συμβάδισαν απόλυτα με ένα σενάριο που παρά τον αργό αφηγηματικό του ρυθμό δεν κούρασε.
Λιτός και απέριττος ο Jarmusch αναζητά μέσα από το «Paterson» το νόημα της ζωής μέσα στην επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα. Η αφοσίωση στην αγάπη, στον έρωτα, στην συντροφικότητα, ακόμη και στο όνειρο -είτε αυτό που εκφράζεται, είτε εκείνο που παραμένει σφαλισμένο- δίνουν από τη μια απαντήσεις κι από την άλλη οδηγούν και πάλι στους ίδιους δρόμους που συχνά (όλοι) μπορεί να... βαρεθούμε ή και να μισήσουμε.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με την άρνηση και την απόρριψη στο ερωτικό παιχνίδι...
Το ίδιο νόμισμα στις δύο του όψεις, όπου τελικά επιλέγει ο καθένας μόνος του πια θέλει να αντικρίζει.
Μια ταινία βαθιά τρυφερή, με λεπτό χιούμορ για μια ζωή «κανονική».
Άξια αναφοράς η πολύ εύστοχη επιλογή του soundtrack.
Το «The Whole Town is Laughing at Me» του Teddy Pendergrass ταίριαξε απόλυτα στη σκηνή όπου η ερωτική απόρριψη δεν γινόταν καθόλου κατανοητή στο υποκείμενό της...
