Περίπτωση συνείδησης | Ζαχίντ Τζαλιλβάντ

Τα τελευταία χρόνια η πορεία του Ιρανικού κινηματογράφου μόνο ανοδική μπορεί να χαρακτηριστεί. Σε αυτό το πλαίσιο κι η νέα ταινία του Ζαχίντ Τζαλιλβάντ, με ελληνικό τίτλο "Περίπτωση συνείδησης".

Ο Δρ Ναριμάν δουλεύει ως ιατροδικαστής. Ένα βράδυ θα εμπλακεί σε αυτοκινητιστικό ατύχημα με ένα μοτοσικλετιστή, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί ελαφρά ο οχτάχρονος γιος του τελευταίου. Ο γιατρός προσφέρεται να βοηθήσει για να πάρει ως απάντηση την άρνηση του πατέρα. Όταν το επόμενο πρωί θα πάει στο νοσοκομείο, μία από τις προς εξέταση σορούς θα είναι και του μικρού αγοριού. Η αυτοψία θα καταδείξει ως αιτία θανάτου δηλητηρίαση. Ο ιατροδικαστής, όμως, σπρωγμένος από τις ενοχές θα διερευνήσει, έστω κι ετεροχρονισμένα,την υπόθεση.

Δύο κόσμοι συγκρούονται στην ταινία - η (μεσο)αστική τάξη την οποία εκπροσωπεί ο ιατροδικαστής κι η εργατική που εκποσωπεί ο Μουσά, ο πατέρας του αγοριού. Ο συγκρατημένος και πολιτισμένος γιατρός, λοιπόν, κι ο φτωχός, ολίγον τι άξεστος πατέρας. Συγκλονιστική η σκηνή που οι δύο κόσμοι συναντώνται ενώπιος ενωπίω. Πέραν όμως της εξωτερικής σύγκρουσης, το ενδιαφέρον είναι οι εσωτερικές συγκρούσεις που βιώνουν οι πρωταγωνιστές. Από τη μία ο ιατροδικαστής, που βιώνει όλο το φάσμα των ενοχών σε μια προσπάθεια εξιλέωσης οδηγείται στη λήψη μιας απόφασης που θα αλλάξει τα δεδομένα. Κι από την άλλη ο πατέρας που προσπαθεί, αργά πλέον, να ανακαλύψει την αλήθεια. 

Ο Τζαλιλβάντ σκηνοθετεί ένα ψυχολογικό δράμα με έντονες κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις. Στο δρόμο που χάραξαν οι προγενέστεροί του (βλ. Φαραντί) μιλά για το Ιράν του σήμερα, για τις κοινωνικές ανισότητες, για τη φτώχεια. Μα περισσότερο μιλά για τον άνθρωπο, αυτόν που (επιμελώς) θάβουμε μέσα μας μέρα με τη μέρα.