Oh, wake me not, Sivert Høyem!

Ομολογώ πως έχω ξεμείνει από επίθετα. Πώς να χαρακτηρίσεις μια τέτοια συναυλία; Υπέροχη; Μαγική; Συναρπαστική; Εντυπωσιακή; Κάθε φορά κάτι θα μένει απερίγραπτο. Αφήνω στην άκρη τους χαρακτηρισμούς. Αυτό που ζήσαμε πριν λίγες ώρες στο Ηρώδειο ήταν καταρχήν, ένα όνειρο. Το όνειρο του ίδιου του Sivert Høyem. Η δυνατή του επιθυμία να παίξει τη μουσική του στο θρυλικό αυτό χώρο, περιτριγυρισμένος από το πιο αγαπημένο του κοινό, συμφωνα με τον ίδιο. Το στοίχημα δεν ήταν εύκολο. Κάθε άλλο. Καμία σχέση με τα ροκ κλαμπς ή τους ανοιχτούς συναυλιακούς χώρους που έχει συνηθίσει να παίζει. Το Ηρώδειο είναι μια μοναδική, ιστορική σκηνή που δεν «χαρίζεται» αλλά αντιθέτως απαιτεί κότσια και ψυχή. Κι ο Νορβηγός καλλιτέχνης δεν μας απογοήτευσε. Για μια ακόμη φορά, συνεπής κι αληθινός, δέχτηκε την πρόκληση δείχνοντας σεβασμό στο χώρο, το κοινό του, τον εαυτό του και την τέχνη του.
 

Bγαίνοντας στη σκηνή κι αφού ξεπέρασε γρήγορα το δικαιολογημένο άγχος και τη γλυκιά αμηχανία της «πρώτης φοράς», ο Sivert εμπνεύστηκε από τις στιγμές και αφέθηκε απολαυστικά στην εμπειρία. Μας παρέσυρε μαζί του. Ήταν αναπόφευκτο. Πώς άλλωστε είναι δυνατόν να αγνοήσεις την ερώτηση «What’s on your mind?», ειδικά όταν στη συνέχεια έρχονται απανωτά, αμέτρητα ερεθίσματα για απαντήσεις; Η μυστηριώδης ματιά μιας λέαινας, η μελένια γυναικεία γλύκα, ο ατελείωτος δρόμος ενός ανθρώπου χωρίς πατρίδα, ένας έρωτας-θάλασσα, τα σκοτάδια μιας απώλειας, το μεγαλείο της ψυχής...και -τη σωστή στιγμή- μ’ένα δυνατό στροβίλισμα, μια προσγείωση στο φεγγάρι και μια βουτιά στη νύχτα και τις σιωπές της.
Κοίταζα γύρω μου. Τα πρόσωπα ήταν αποκαλυπτικά. «Ζούσαμε» τις εικόνες, τις σκέψεις και τα συναισθήματα μας, ο καθένας μοναδικά, προσωπικά, έντονα, κοινωνοί όμως της ίδιας μουσικής «χημείας» που μας έδενε μυστικά.
 

Η επιλογή των τραγουδιών είχε γίνει προσεκτικά από τον ίδιο τον Sivert και συμπεριελάμβανε κομμάτια απ’όλη την μουσική πορεία τoυ ξεκινώντας από την εποχή των Μadrugada μέχρι σήμερα. Μαζί του στη σκηνή, οι μoυσικοί του σύντροφοι: μια μπάντα-εγγύηση, ένα κουαρτέτο εγχόρδων που έδωσε τη σωστή διάσταση στις ενορχηστρώσεις των τραγουδιών και η γλυκιά Marie Munroe η οποία τον συνόδευσε στο «Μy Thieving Heart».
Η ατμόσφαιρα σε συνεχείς εναλλαγές. Οι σκληρές ροκ χροιές έδιναν τη θέση τους σε λυρικές εξομολογήσεις, τα παθιασμένα σόλο σε στοιχειωμένες δοξαριές και τα επίμονα ρυθμικά μοτίβο σε τρυφερές, μελωδικές, ακουστικές αφηγήσεις. Mε δυσκολία κρατήθηκα καθιστή στα Into The Sea, Give It Α Whirl, Step Into This Room και Μοon Landing. Λάτρεψα την ψυχεδελική, ρυθμική εμμονή της Boss Bossa Nova και χώθηκα στην αγκαλιά του καλού μου στο Honey Bee και το αριστουργηματικό Sleepwalking Man, στο οποίο τα έγχορδα μεγαλούργησαν. Kι όσο για το Majesty, τι να πει κανείς για αυτόν τον ύμνο, ειδικά όταν ακούγεται σε απρόσμενη, ηλεκτρική εκτέλεση με εντυπωσιακή εισαγωγή; Ένα υπέροχο, ατμοσφαιρικό Prisoner Of The Road με πήγε «αλλού» ενώ όταν αρθρώθηκαν οι στίχοι «Half way there and back again» ο Høyem έδωσε την πιο συγκλονιστική -για μένα- στιγμή της βραδιάς, σε μια εκτέλεση του Görlitzer Park που έκοβε την ανάσα και ράγιζε την καρδιά.

Κλείνοντας το πρώτο encore o Sivert στράφηκε προς το κατάμεστο Ηρώδειο λέγοντας «θέλω απόψε να δώσω κάποιες ξεχωριστές ευχαριστίες. Αυτό που ζω εδώ είναι υπερβολικά μεγάλο! Δεν θέλω να γίνω πολύ συναισθηματικός αλλα οκ, θα γίνω λίγο. Θέλω να σας ευχαριστήσω τόσο πολύ που με φροντίζετε όλα αυτά τα χρόνια. Είστε ένα υπέροχο κοινό που απολαμβάνω να παίζω για εσάς. Ακόμη και μετά τη διάλυση των Madrugada δεν ήταν δεδομένο πως θα με αγαπάτε αλλά εσείς το κάνατε και συνεχίζετε να το κάνετε. Είμαι ευγνώμων. Είχα γράψει δύο σελίδες με όλα αυτά που ήθελα να σας πω αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα τώρα, είχαν όλα όμως αγάπη. Πολλή αγάπη!»
 

Μετά την κλασική «ιεροτελεστία» των encore, το «τελευταίο, πραγματικά τελευταίο, ακούτε; Το τελευταίο τραγούδι!» ήταν το Silences. Ιδανικό φινάλε σε μια βραδιά που υπήρξε αναμφισβήτητα «οur favorite time of day». 
Έρχεται στο νου μου η εικόνα: o πολυαγαπημένος Νορβηγός τραγουδιστής, γονατιστός στην άκρη της σκηνής να κοιτά φανερά συγκινημένος και χαρούμενος το κοινό του που τον αποθέωνε χειροκροτώντας όρθιο.
Υπήρξαμε όλοι μαζί στο ίδιο όνειρο, Sivert. Οh, wake me not...

* Η δεύτερη συναυλία του Sivert Hoyem στο Ηρώδειο θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 2/10 ενώ και οι δύο εκδηλώσεις θα μαγνητοσκοπηθούν και θα ηχοηραφηθούν ώστε να προκύψει άφθονο οπτικοακουστικό υλικό για ένα μελλοντικό live album και dvd.

* Όι φωτογραφίες είναι της Αφροδίτης Ζαγγανά και του Απόστολου Kαλλιακμάνη.
 

Φωτογραφία setlist: Μαρία Σπανουδάκη