Sunday Never Ends: Η Κηφισιά που δεν ήξερες...

Αφορμή για αυτό το κείμενο είναι μια βραδιά έκστασης. Ένα πανηγύρι που στήθηκε στο πιο «κόντρα» μέρος της Αττικής – ας εξηγούμαστε να μην παρεξηγούμαστε...

Η Κηφισιά είναι το Los Angeles της Αθήνας. Αν σκεφτεί κάποιος πως το κέντρο της δεν φέρνει καν σε Νέα Υόρκη, η απόκλισή της από αυτό είναι μάλλον τεράστια. Δεν είναι πολλά τα χιλιόμετρα που χωρίζουν τους δύο τόπους.
Είναι που στην Κηφισιά ο περίπατος μυρίζει ακόμη ακριβό άρωμα, η «κρίση» δεν φαίνεται –τουλάχιστον- με την πρώτη ματιά κι υπάρχει μια ατμόσφαιρα παλιάς ευημερίας που, στους επισκέπτες της, δίνει την αίσθηση του διαλείμματος από την καθημερινότητα.

Σε αυτό το μέρος λοιπόν, εδώ και δύο σχεδόν χρόνια, ο Κωνσταντίνος Ζουγανέλης –ο General Conzou των Burger Project ή αλλιώς ο «πατέρας» του πιο ιστορικού μπαρ της Πλατείας Θεάτρου, του bar Guru bar- έφτιαξε το νέο του «σπίτι». Το Buba Bistrot Exotique.

Κι αν ο posh αέρας της περιοχής επέβαλλε ήδη έναν «κόντρα» ρόλο σε έναν κατεξοχήν άνθρωπο του κέντρου σαν αυτόν, ήρθε το «Sunday Never Ends» για να μεγαλώσει την πρόκληση. Ή για να είμαστε ειλικρινείς, δεν ήρθε από μόνο του, το έφερε ο ίδιος, μιας και τα ανήσυχα πνεύματα δεν ξεκουράζονται ποτέ και ζουν μόνο μέσα από δυνατά στοιχήματα. Στοιχήματα που στην περίπτωση του Ζουγανέλη... κερδίζονται μετά τυμπανοκρουσίας!

Το «Sunday Never Ends» είναι μια γιορτή. Είναι ένας ξεχωριστός τρόπος να καλωσορίσουμε την εβδομάδα που έρχεται αποχαιρετώντας αυτή που φεύγει. Είναι μια συνάντηση ανθρώπων και μουσικής από νωρίς το απόγευμα που μπλέκει ιστορίες και ρυθμούς με αναμνήσεις, μέσα σε έναν κήπο γεμάτο αρώματα από ασιατικές αγορές και μυρωδιές από τις ανοιχτές κουζίνες του Βιετνάμ, της Ταϊλάνδης και του Χονγκ Κονγκ.

Κι είναι εκεί που πρώτος ο Παύλος Παυλίδης, έφτασε το Δεκέμβρη για να εγκαινιάσει τις «Κυριακές που δε θες να τελειώσουν» με ένα βαθιά αισθαντικό, ακουστικό live για να τον διαδεχθεί η Ματούλα Ζαμάνη την Κυριακή που μας πέρασε (22/1/16).

Αφορμή για αυτό το κείμενο είναι το «Ματούλα τρέλανέ μας» αυτής της Κυριακής. Είναι το γεγονός πως στο κέντρο της κομψής Κηφισιάς στήθηκε ένα βαλκανικό πανηγύρι που δεν απαίτησε αρώματα και φτιασίδια, παρά μόνο την παράδοση φωνών και ψυχών από όσους παρευρέθησαν – απαίτηση που δε χρειάστηκε καν να εκφραστεί... ο κόσμος παραδόθηκε εθελοντικά.

Η Ματούλα ανέβηκε στη σκηνή με μια πουκαμίσα με φλαμίνγκος και μια λεκιασμένη φόρμα. Ξέχασε να φέρει τα ρούχα της, μας είπε. Κανείς δεν το πρόσεξε. Η πληθωρική παρουσία κι η φωνή της δεν άφησαν περιθώρια για να πάει αλλού το βλέμμα.

Άνοιξε το live της acapella με την παραδοσιακή «Πέρδικα» για να συνεχίσει, παρέα με τους υπέροχους μουσικούς της με τραγούδια από την προσωπική της δισκογραφία, αλλά και άλλα αγαπημένα σε διασκευές που τα έκαναν ουσιαστικά δικά της. Η κατάμεστη αυλή του Buba σείστηκε. Κι ίσως είναι εύκολο αυτό να γίνει σχεδόν οπουδήποτε όταν μια καλή –πολύ καλή- φωνή τραγουδήσει το «Στις Χαραυγές ξεχνιέμαι», το «Συννεφιασμένη Κυριακή» ή την «Πριγκιπέσα» (άλλα θέλουμε κι άλλα κάνουμε όλοι έτσι κι αλλιώς, επομένως η ταύτιση είναι δεδομένη) –αυτά τα τραγούδια μιλούν στην καρδιά μας-, αλλά μια καλή φωνή δεν αρκεί για να συνδυάσει Smiths με Πίτσα Παπαδοπούλου, να κάνει το «Take me out tonight» να αναδυθεί μέσα από το «Με τελείωσες» και δεν αρκεί επίσης για να απαγγείλει το hip hop του Εισβολέα αποδίδοντας στη slang γλώσσα μια ευαισθησία άνευ όρων. Αλλά η Ματούλα δεν είναι απλά μια καλή φωνή.

Το κείμενο αυτό γράφεται με αφορμή ένα γλέντι ξεσπάσματος στην Κηφισιά. Γράφεται γιατί σε μια αυλή δίπλα στα ακριβά κοσμηματοπωλεία ξεπρόβαλε από το πλήθος ο Θάνος Σταυρίδης με το τύμπανό του και όρισε ένα βλάχικο γλέντι στο οποίο τα ψηλοτάκουνα όχι μόνο «άντεξαν», αλλά χάρηκαν το «τικιτάκα» τους. Γράφεται γιατί ο ασύλληπτος Κώστας Νικολόπουλος, δάνεισε την ηλεκτρική κιθάρα του σε μια Ματούλα που ακόμη δεν παίζει καλά τα ριφάκια και τη βοηθούσε στα κρατήματα, όσο εκείνη γέλαγε δυνατά. Γιατί ο ίδιος πήρε το μικρόφωνο για να συνοδεύσει με ένα ζεστό χαμόγελο το βιολί του Γιάννη Κονταράτου.

Γράφεται ακόμη, γιατί η Ματούλα Ζαμάνη παραχώρησε τα έσοδά της από αυτό το live στα τετράποδα Φαντάσματα του Ασπρόπυργου, για τα οποία μας κουνάει το δάκτυλο να ευχόμαστε έμπρακτα μια καλύτερη τύχη.

Και τέλος γράφεται γιατί περάσαμε πολύ καλά εκεί και πολύ ανθρώπινα και αναμένουμε τον μπασίστα της μπάντας, τον Κωνσταντίνο Ζουγανέλη –πάλι, και σε αυτόν το ρόλο, πέραν του δημιουργού του Buba και των Sunday Never Ends- να μας ξαναπροσκαλέσει Κυριακή -μία Κυριακή κάθε μήνα, υποσχέθηκε!- στο Los Angeles της Αθήνας για να μας ξαναμάθει πως να διασκεδάζουμε -με φόρμα ή τακούνια- και να μας θυμίσει πως ακόμη κι η μελαγχολία της συγκεκριμένης ημέρας μπορεί να ξεχαστεί εντελώς, όταν οι παρέες μεγαλώνουν και χορεύουνε σε μουσικές που αποτελούν κοινό τόπο της ουσίας της ταυτότητάς μας.

12 points για την Κηφισιά του buba!
Κύριε Ζουγανέλη, General Conzou, αναμένουμε!

---

Stay tuned για τα επόμενα Sunday Never Ends στη στήλη της μουσικής του deBόp εδώ και στο fb page του Buba εδώ.