The Hateful Eight

Για άλλη μια φορά ο Ταραντίνο παραμένει πιστός στις παιδικές του αδυναμίες: στο underground western, που αγκαλιάζει μια πλοκή με cool διάθεση και τελειώνει -προφανώς- με χειρουργική βία και έκρηξη μίσους.
168 λεπτά σε ένα πολύ κλειστό κλισέ σκηνικών: από τη μία η χιονοθύελλα στην Άγρια Δύση, που εκφράζει το παγωμένο μίσος των ανθρώπων και από την άλλη, μια απομονωμένη καλύβα όπου η βία σαν πράξη παίρνει την σωστή θέση της, με οδηγό το μίσος και την υποκρισία των δήθεν αξιών. Εκεί και μόνο εκεί, ο σκηνοθέτης ενορχηστρώνει με μαεστρία και αυτοσχεδιαστικό τρόπο τους ηθοποιούς του, ώστε να μην κουράσουν το θεατή.
Σάμιουελ Λ. Τζάκσον, Τιμ Ροθ και -μετά από πολύ καιρό, ένας εξαιρετικά «αξιοποιημένος»- Κερτ Ράσελ: όλοι να δικαιολογούν στην «αγιοσύνη» τους κάθε έκφραση βίας.
Από την Άγρια Δύση λοιπόν, μία προσομοίωση του σημερινού άγριου κόσμου. Οι Μισητοί 8 θα μπορούσαν να είναι οι G8: όλοι έχουν το δικό τους δίκιο, για τους δικούς τους λόγους. Όλοι οι λόγοι, ο ένας καλύτερος από τον άλλο. Το αποτέλεσμα όμως είναι η κυριαρχία της βίας, η συνέχιση των πόλεμων και το μίσος που καταβροχθίζει την αγάπη.
Για πρώτη φορά οι συμβολισμοί του σεναρίου του Ταραντίνο μπαίνουν σε τροχιά σοβαρής πραγματικότητας προβληματίζοντας το ευρύ κοινό. 
Όσον αφορά στη μουσική, πρόκειται για ένα εξαιρετικό adaptation του διάσημου συνθέτη κινηματογραφικής μουσικής Ennio Morricone. Άλλωστε, είναι γνωστή η αδυναμία του Ταραντίνο να συλλέγει όλα του τα soundtrack, ακόμη και τα γράμματα τίτλων, με τα χρώματα του παλιού cinema scope - panavision. 
Άλλωστε, αυτός ο σκηνοθέτης κρύβει μέσα του ένα παιδί, που αρνείται να ενηληκειωθεί!

Σύνταξη: #Omiros