The theory of everything

Αν δεν έχετε δει ακόμα την Θεωρία των Πάντων, μα καλά τι κάνετε με τη ζωή σας;

Η Θ.Τ.Π είναι η νέα ταινία του Τζέιμς Μάρς (James Marsh), η οποία βασίζεται στη ζωή του γνωστού θεωρητικού φυσικού και κοσμολόγου Στήβεν Χόκινγκ (Stephen Hawking) και πιο συκγεκριμένα στο βιβλίο που έχει γράψει η πρωήν  γυναίκα του, Τζέιν Χόκινγκ, (Jane Hawking), για τη ζωή τους μαζί.

Εγώ το ομολογώ, δεν ήξερα πολλά για τον Στήβεν Χόκινγκ. Μάλιστα όχι απλά δεν ήξερα, δεν είχα σκεφτεί ποτέ. Θα καταλάβετε τι εννοώ αμέσως τώρα. Για παράδειγμα, όταν  επισκέπτεστε τη γιαγιά σας και σας μαγειρεύει και σας συμβουλεύει και σας δίνει και κάνα ψιλό στο μυαλό σας έχετε την εικόνα της, όπως ακριβώς είναι τώρα. Καμιά φορά όμως αρχίζει κάποιο από τα δημοφιλή της λογύδρια με τη χαρακτηριστική φράση «Εγώ όταν ήμουν στην ηλικία σας...» και τότε φριζάρετε. Συνειδητοποιείτε ότι η γιαγιά σας είχε υπάρξει κι αυτή μικρό παιδί και προσπαθείτε να τη φανταστείτε, να φτιάξετε την εικόνα της, πώς μίλαγε, τι έλεγε...

Έτσι κι εγώ όταν σκεφτόμουν τον Στήβεν Χόκινγκ, σκεφτόμουν εκείνο τον εβδομηντάρη που πάσχει από ALS και επικοινωνεί με Speak&Spell. Δεν αναρωτιόμουν ποτέ πώς ήταν η ζωή του ή πώς έφτασε εκεί που είναι. Όταν όμως πήγα να δω τη Θ.Τ.Π τον είδα με άλλα μάτια.

Περιττό να σας πω ότι όταν βγήκα απ’ το cinema, με δάκρυα ακόμη στα μάτια, ένιωθα ενοχές. Για κάθε φορά που γκρίνιαζα και παραπονιόμουν για το πιο μικρό κι ασημαντό πράγμα. Ήξερα για την αρρώστια, αλλά δεν την είχα «δει» ποτέ. Τρόμαξα. Τα συγχαρητήριά μου στον  Έντι Ρέντμεϊν(Eddie Redmayne) για την ανεπανάληπτη ερμηνεία του (πήρε και Οσκαράκι). Ακόμα κι ο ίδιος ο Στήβεν δήλωσε ότι ήταν καταπληκτικός. Ας γυρίσουμε πίσω στην ταινία όμως.

Διαδραματίζεται στη δεκαετία του ’70, μια δεκαετία που σίγουρα θα ήθελα να είχα ζήσει (αν και πολύ τσιγάρο βρε παιδί μου) και βλέπουμε το  νεαρό Στήβεν να γνωρίζει την επίσης νεαρή Τζέιν. Η πλοκή εξελίσσεται με τη σχέση των δύο νεαρών, την ανακοίνωση της αρρώστιας του Στήβεν και.. Εντάξει δε λέω παρακάτω γιατί θα σποϊλάρω! Το απίστευτο με αυτή την ταινία ήταν ότι έκλαιγα και γέλαγα την ίδια ποσότητα. Πραγματικά με συγκίνησε το χιούμορ του Στήβεν. Δεν περίμενα ένας άνθρωπος  που περνάει τόσο δύσκολες καταστάσεις να έχει την ενέργεια να αστειευτεί. Κι ο ίδιος ο Έντι είχε πει ότι του είχε φανεί πνευματώδης...

Γενικότερα ήταν θεαματική ταινία. Η σκηνοθεσία με κέρδισε από τα πρώτα πέντε λεπτά! Η μουσική επίσης, για αυτό και της άξιζε απόλυτα το βραβείο για το Best Original Score. Το ίδιο ευχαρηστημένη έμεινα και με την επιλογή των ηθοποιών. Οι δύο πρωταγωνιστές ειδικότερα, Ο Έντι κι η Φελίσιτυ (Felicity Jones) είχαν τέλεια χημεία κι ήταν απόλυτα φυσικοί. Τη συστήνω λοιπόν ανεπιφύλακτα καθώς είναι μια ταινία που χαιρέσαι να βλέπεις, πάρα το θέμα της, που ακούγεται ίσως λίγο σκληρό. Τέλος, σε όλους εκείνους που είπαν ότι τους φάνηκε αρκετά «γλυκανάλατη» ή πολύ «αμερικανιά», έχω να πω δύο πράγματα.

Πρώτον, ήταν μια αληθινή ιστορία η οποία αποδόθηκε όπως έπρεπε. Ο σκοπός της ήταν να ευαισθητοποιήσει αναφορικά με το ALS και ταυτόχρονα να ψυχαγωγήσει το κοινό. Νομίζω τη δουλειά της την έκανε. Αν ήταν πιο σκληρή πιστεύω θα ήταν κουραστική κι ίσως τόσο καταθλιπτική ώστε να θες να βγάλεις τα μάτια σου απ’ το να συνεχίσεις να βλέπεις. Αντίθετα τελειώνει αφήνοντας ένα ωραίο και διαχρονικό μήνυμα για την αγάπη, κι ότι ακόμα κι αν ο έρωτας σβήσει κάποτε η αγάπη μένει ανέπαφη. Ταυτόχρονα όμως δεν ήταν παραμύθι. Δεν ωραιοποιούσε, αλλά έδειχνε τις πτυχές της ζωής που δε θες να δεις με την ελπίδα ότι αν δεν τις δεις δεν υπάρχουν.

Δεύτερον, ειλικρινά δε νομίζω ότι συμμέριζεται τη γνώμη σας ο σκηνοθέτης. Θέλω να πω, πηγαίνετε να κάνετε μια ταινία που θα προταθεί για Όσκαρ και μετά το συζητάμε. Χαχαχαχα ψυχραιμία, πλάκα κάνω. Σοβαρά όμως δε συμφωνώ καθολού μαζί σας.

Αυτή λοιπόν η δική μου θεωρία για τη Θεωρία των Πάντων. Αν λοιπόν ψάχνετε μια αληθινή ιστορία, μια ιστορία με γέλιο, κλάμμα και φυσική, πηγαίνετε στο πλησιέστερο cinema ή video club. Άντε γρήγορα. Θέλουν κι άλλοι να τη δουν.