Tο Σωματίδιο του Θεού: μια παράσταση έξω από τα συνηθισμένα

Η παράσταση «το σωματίδιο του Θεού» δεν είναι μια συνηθισμένη παράσταση. Σου δείχνει πόσο διαφορετική είναι η πραγματικότητα για τον καθένα μας και τελικά πόσο ίδια... Ακούς ότι δεν είναι απίθανο ένα νεογέννητο σύμπαν να δημιουργείται τώρα στο δωμάτιο που είσαι κι εσύ, καθώς βρισκόμαστε σε μια φυσαλίδα σύμπαντος και γύρω μας υπάρχουν άπειρες τέτοιες... Πως ένα σωματίδιο ύλης και ένα αντιύλης αν ενωθούν εξαϋλώνονται, παράγουν φως, κι ότι όταν κοιτάμε τα αστέρια βλέπουμε το παρελθόν. Ότι ο παρατηρητής επιδρά στο παρατηρούμενο και πως όταν πεθάνει ένα αστέρι κάνει τη λεγόμενη έκρηξη supernova... Κι ακόμα ότι το σύμπαν και τα πάντα μέσα σε αυτό μελετώνται και παρατηρούνται μέσα από τα απλά πράγματα και την ομορφιά...

Ο Χαίνης, Δημήτρη Αποστολάκης, που έχει υπάρξει ερευνητής στο CERN, στο πεδίο αναζήτησης του μποζονιου Χιγκς, μας πηγαίνει ένα πανσυμπαντικό ταξίδι έχοντας συντροφιά του μουσική, παραδείγματα και σώματα με ρυθμό, εύπλαστα, χωρίς σπονδυλική στήλη, από την ομάδα "κι όμΩς κινείται".
Με την κρητική του προφορά, διηγείται την ιστορία της δημιουργίας του κόσμου ως τη σημερινή του μορφή κι εσύ προσπαθείς να απλουστεύσεις τους συλλογισμούς, να αντιληφθείς την ανθρώπινη εμβέλεια και το πόσο μικροί ή μεγάλοι είμαστε μέσα στο σύμπαν.

Μπορεί να μην έχεις γνώσεις φυσικής, αλλά η χορογραφία, η κίνηση, τα ακροβατικά, η μουσική και οι ήχοι που ντύνουν την αφήγηση συνδιάζονται τόσο παραστατικά, μέσα σε έναν απλό χώρο, που το ενδιαφέρον σου παραμένει αμείωτο ως το τέλος ακόμα κι αν δεν κατανοείς όλα.

Και αν θες να συνοψίσω όσα είδα και άκουσα με μια λέξη, αυτή είναι η λέξη γοητεία.

Φυσικά κάποια στιγμή αναπόφευκτα έρχεται ο καταιγισμός: το σωματίδιο Χιγκς ή αλλιώς «το σωματίδιο του Θεού» το οποίο δίνει τη δυνατότητα να εξηγηθεί ο τρόπος που συγκροτείται η ύλη, το καθιερωμένο πρότυπο, η μεγάλη έκρηξη, οι χορδές και οι μαύρες τρύπες, η συμμετρία και υπερσυμμετρία, η αλληλεπίδραση, η κυματοσυνάρτηση, τα φωτόνια, τα μποζόνια και φερμιόνια, η σκουληκότρυπα, ο χωροχρόνος, το κενό, το τρίπτυχο ύλη-αντιύλη-σκοτεινή ύλη, η ενοποίηση δυνάμεων... έννοιες, έννοιες, έννοιες... και αν μέχρι κάπου υπήρχε ένας συνειρμός, όταν άρχισαν τα Δx και η αρχή της αβεβαιότητας με την προσπάθεια παντρέματος της θεωρίας της σχετικότητας με την κβαντομηχανική, ξεκίνησα να λέω πως δεν καταλαβαίνω τίποτα... (και πολύ άργησα μη σου πω...)

Θεωρίες και αποδείξεις... η κλασσική κοσμοθέαση συγκρούεται με τη νευτώνια όπου η μια θέλει τα γεγονότα του κόσμου μας να είναι αιτιοκρατικά, αποτελέσματα μιας σειράς προηγούμενων περιστατικών και η άλλη δίνει τη σκυτάλη στην κβαντική λέγοντάς μας ότι η ύλη είναι ένα σύνολο άπειρων πιθανοτήτων,έχει συνείδηση και ότι αυτή η συνείδηση είμαστε εμείς...

Overdose... ναι... αλλά ήταν ωραίο..!

Τα εύσημα παίρνει και ο χορός της μαύρης τρύπας, όπου ενώ ο Αποστολάκης εξηγεί το φαινόμενο και η ομάδα χορεύει ,εκείνος πιάνει ταυτόχρονα τη λύρα του με συνοδεία τυμπάνων και μέσα από όλη αυτή την οπτικοποίηση οι θεατές κάποια στιγμή συνειδητοποιούν πως η πραγματικότητα που νομίζουμε ότι μας περιβάλλει δεν είναι παρά..μια ψευδαίσθηση.

Κλείνοντας καταλήγει στο να ακολουθήσετε τη διαίσθησή σας ώστε να βρείτε αυτό που δεν κατάφερε η λογική καθώς..όλα είναι πιθανά..κι αν σας ρωτήσουν πόσο χρονών είστε να πείτε την αλήθεια,13,8 δισεκατομμυρίων ετών, όσο τα υλικά και τα στοιχεία από τα οποία αποτελείστε!