Βρεθήκαμε στα 25 χρόνια του Εισβολέα στο Θέατρο Λυκαβηττού

Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι ο Εισβολέας έχει κερδίσει την καρδιά του κοινού από όλη αυτήν την πολυδιάστατη και αξιόλογη διαδρομή που έχει διανύσει από τη δεκαετία του '90; Οι σημερινοί 30-40άρηδες άκουσαν για πρώτη φορά χιπ χοπ χάρη σε αυτόν και ακόμα κάποιους, αν και ο Ηλίας Παπανικολός, όπως είναι το πραγματικό του όνομα, μοιάζει αγέρωχος, δημιουργικός και ασταμάτητος, ίσως ο μόνος από τις πρώτες γενιές του χιπ χοπ που παράγει έργο σταθερά από τότε και τα τελευταία χρόνια, μάλιστα, το παρουσιάζει όπως θέλει, με άλλους ήχους και νέες οπτικές.

Φαίνεται πως ο χρόνος κυλάει διαφωτιστικά, θεραπευτικά για τον ίδιο, αφού είναι όλο και μεγαλύτερη η γκάμα της ποικιλίας της μουσικής του και η ευχέρειά του να ελίσσεται άνετα ανάμεσα σε νέους δρόμους και αξιοπερίεργα για το κοινό του, που όλο μεγαλώνει και τον (παρ)ακολουθεί ό,τι και αν κάνει. Aκόμα και στη στροφή που έχει πάρει τα τελευταία αρκετά χρόνια μετατρέποντας τον εαυτό μου σε έναν τραγουδοποιό που αναμιγνύει τους μεσογειακούς ήχους με την κουλτούρα του χιπ χοπ και κοιτάζει πάντα μπροστά, με ταπεινότητα και ηρεμία.

Φωτογραφίες: Chronis Perrakis | FB page | Instagram

Στο γλέντι που στήθηκε για τα 25 χρόνια, το οποίο όπως ο ίδιος στην αρχή της σχεδόν τρίωρης συναυλίας, αφιερώθηκε στη μνήμη του πατέρα του που έχασε πριν από λίγες ημέρες και μάλιστα την ημέρα του πατέρα, όλες του οι πλευρές ενώθηκαν σε μια εικόνα που εξέπεμπε αγάπη και δικαιοσύνη. Μέσα στον χορό και την παραζάλη, το θέατρο του Λυκαβηττού, αν και όχι ολόγιομο, σείστηκε υπό τους ρυθμούς της σφιχτοδεμένης ομάδας μουσικών που τον περιέβαλαν, χαρίζοντας μοναδικές και ευφάνταστες εκτελέσεις στα τραγούδια του, που ως επί το πλείστον προέρχονταν από τη μεταστροφή του ως "Λιάκος" και όχι από την πρώιμη περίοδο του ως ράπερ.

Αυτό δε σημαίνει ότι έχει ξεχάσει τη ραπ πλευρά του φυσικά, αφού Ο Λιάκος Είναι ένας ολοκληρωμένος μουσικός, με δική του άποψη, αισθητική, ταυτότητα, που δε φοβάται να βγει από το "comfort zone" του και να αναζητήσει τον εαυτό του ξανά και ξανά. Συγχωνεύει στοιχεία, κουλτούρες και κοιτάζει πάντα μπροστά, με ταπεινότητα και ηρεμία. Στο γλέντι που στήθηκε για τα 25 χρόνια, όλες οι πλευρές του διαμόρφωσαν μια ενωτική ατμόσφαιρα με σημαντικούς καλεσμένους (Γέλως, Μάριος Νταβέλης των Fundracar, Νεφέλη Φασούλη και Ιουλία Καραπατάκη) που αποδεικνύει πως το χιπ χοπ είναι μια πρόταση αλληλεγγύης, αγάπης και δικαιοσύνης. Όπως είπε ο ίδιος στην αρχή της σχεδόν τρίωρης συναυλίας, αφιερώθηκε στη μνήμη του πατέρα του που έχασε πριν από λίγες ημέρες και μάλιστα την ημέρα του πατέρα! Η μουσική ενώνει, παρηγορεί και λυτρώνει.