Βρεθήκαμε στην παράσταση του Νυχτερινού Εκφωνητή στο Μέγαρο Μουσικής

Την Τρίτη 5 Νοεμβρίου, στην αίθουσα Μητρόπουλος του Μεγάρου Μουσικής, πραγματοποιήθηκε η οπτικοακουστική απόδοση του soundtrack του «Νυχτερινού Εκφωνητή», της νέας ταινίας του Ρένου Χαραλαμπίδη, το έργο που τον επανέφερε στην κινηματογραφική πραγματικότητα μετά από πολλά χρόνια.

Με λίγα λόγια, η ταινία αφορά έναν ραδιοφωνικό παραγωγό, που λίγο πριν αποχαιρετήσει τα 50α γενέθλιά του και εν μέσω της νυχτερινής ραδιοφωνικής εκπομπής του, αναζητά έναν χαμένο έρωτα της νιότης. Για να βρεθεί, ανασύρει τα ξεχασμένα μηνύματα που βρήκε στον παλιό του τηλεφωνητή, γιατί δεν υπάρχει κανένα άλλο απτό υλικό που μπορεί να τον φέρει κοντά σε εκείνη τη χορεύτρια που ερωτεύτηκε όταν υπηρετούσε στον στρατό, αλλά δεν την εκτίμησε όπως έπρεπε. Την ίδια στιγμή, ένας νυχτερινός μαραθώνιος συμβαίνει στην πόλη και κάποιος παρευρισκόμενος θα του αλλάξει για πάντα την κοσμοθεωρία!

Η παράσταση αποτελείτο από την ομάδα της Musou Music Group (Ηρακλής Βλαχάκης- ηχητικός σχεδιασμός, Δημήτρης Μπάτζιος- ηχητικός σχεδιασμός, Ρένος Παπασταύρος - synths, Βίκτωρας Φορλίδας- synths guitars, Παναγιώτης Καρανάνος- ενορχήστρωση, κιθάρα,  synths, Μαρία Καρέτσου - σοπράνο φωνή), τον Σύλλογο Φίλοι Της Μουσικής (Διονύσης Πυλαρινός - βιολί, Κλαίρη Παναγιωτακοπούλου - βιολί, Βασίλης Μουρίκης βιολί, Αριάδνη Πράπα - βιόλα, Ελπίδα Κόλλια - βιολοντσέλο, Μιχάλης Καλαράκης - κοντραμπάσο, Αριστέα Τσιχλή - διεύθυνση εγχόρδων) και των επιπρόσθετων μελών της ορχήστρας (Γιάννης Παπαδόπουλος - πιάνο, Κώστας Πατσιώτης - κοντραμπάσο, Παναγιώτης Κωστόπουλος -τύμπανα, Κώστας Σερεμέτης - βιμπράφωνο, μαρίμπα, ταμπούρο και Θάνος Μαργέτης – πιάνο).

Φυσικά, στη σκηνή παρευρέθηκαν ο Ρένος Χαραλαμπίδης ως κεντρικός αφηγητής, η ηθοποιός Μαργαρίτα Αμαραντίδη που παρείχε τη φωνή της στην πρωταγωνίστρια της ταινίας, ο Μιχάλης Ρακιντζής που εμμήνευσε σε jazz εκδοχή το τραγούδι του «Μωρό μου Φάλτσο», το οποίο και δάνεισε αυτούσιο στην ταινία αλλά και στο πλαίσιο επανεκτέλεσης από το ντουέτο του Χαραλαμπίδη με την Αμαραντίδη, ο τενόρος της λυρικής σκηνής Γιάννης Χριστόπουλος και η μπαλαρίνα του μπαλέτου της λυρικής σκηνής Ελευθερία Στάμου που ενσάρκωσε τη νεαρή μπαλαρίνα.

Θα μπορούσε κανείς να πει ότι αυτό το πρόγραμμα, που διήρκησε σχεδόν 1,5 ώρα, ήταν η περίληψη της ταινίας, η βασική δομή της. Ο αφηγητής της παράστασης, ενίοτε παρέα με έναν τηλεβόα και ερμηνεύοντας τον πρωταγωνιστή, μίλησε για όσα βρίσκονται πίσω από την οθόνη, για τις σκέψεις και τα αισθήματα του ήρωα, που στην ταινία υπονοούνται, αλλά δεν έρχονται στην επιφάνεια. Πρόκειται για μια βαθιά ενδοσκόπηση. Ίσως έτσι να γίνεται και μια νύξη και σε όσα θα μπορούσε κανείς να φανταστεί για τη μητέπεια πορεία του ήρωα. Βέβαια, δε θα μπορούσε να μην αποδοθεί φόρος τιμής στο ραδιόφωνο και ειδικά αυτό που εκπέμπει κατά τη διάρκεια της νύχτας. Σε αυτό, συνέβαλε η παρουσία των visuals με σκηνές από το έργο αλλά και όλων των μουσικών που απέδωσαν το soundtrack σε ορχηστρικούς / jazz / bossa nova ρυθμούς, συνθέτοντας το ιδανικό νυχτερινό background, ταιριαστό στην ψυχοσύνθεση του ήρωα και στην ατμόσφαιρα της ιστορίας.

Τα όρια μεταξύ αυτοβιογραφίας και μυθοπλασίας δεν ήταν διακριτά. Αυτό καθιστά την ταινία, ακόμα και μέσα από αυτήν τη «θεατρική» διασκευή, άμεση και ανθρώπινη. Ποιος δεν έβαλε λίγο ουίσκι ακούγοντας το αγαπημένο του τραγούδι ανακαλώντας τις προσωπικές του περιπέτειες; Ποιος δεν ξύπνησε σαν έτοιμος από καιρό για να αναθεωρήσει όλη του την ύπαρξη και ίσως τελικά δεν τα κατάφερε; Σημασία έχει η συνέχεια. Για αυτόν τον λόγο, το στοιχείο που θα μπορούσε να συνοψίσει ακόμα πιο κατατοπιστικά και λιγομίλητα τον πυρήνα του έργου, περισσότερο από τη μουσική, τον χορό και τον μονόλογο του ήρωα που θυμίζει θεατρικό, περισσότερο από τους ίδιους τους ήρωες και την ίδια την πλοκή, είναι η φράση «Δεν πέρασε ο καιρός. Ήρθε ο καιρός».

Φωτογραφίες : Λάμπρος Ρουμελιωτάκης