Why we love The Road Miles | Ανταπόκριση από το Temple

Η 17η Φεβρουαρίου ήταν μία από αυτές τις βραδιές που το Temple Athens δικαιολόγησε το όνομά του. Έγινε ένας ναός - ένας ναός λατρείας κάποιου θεού που οι πιστοί αφήνονται να παρασυρθούν σε μία μουσική μυσταγωγία χωρίς όριο, διαγράφουν υπνωτισμένες κινήσεις γεμάτες ένταση, συναίσθημα και πάθος κι ο ρυθμός υπαγορεύει πως ό,τι εύχονται θα εισακουσθεί.

***Οι φωτογραφίες είναι παραχώρηση του Chris Lemonis Photography, τον οποία ευχαριστούμε θερμά για ακόμη μια φορά!

Την παρουσίαση του νέου δίσκου των Road Miles, «Ballads for the Wasteland», την περιμέναμε καιρό. Από τη μία -ναι- γιατί κατά μία μεγάλη έννοια είναι και δικά μας παιδιά (ο κιθαρίστας Μιχάλης Χρυσός υπήρξε για πολλά χρόνια ο στυλοβάτης της μουσικής στήλης του deBόp), από την άλλη γιατί μέσα από τη μουσική τους ξεπέρασαν την υποκειμενική αγάπη που η όποια «συγγένεια» προφανώς επιβάλλει.

21:30 και οι Manos Six & The Muddy Devil ανεβαίνουν στη σκηνή για το opening act της συναυλίας. Χαμηλός φωτισμός, live καθιστό, ένα μπάντζο και ένα ακουστικό μπάσο μόνο, βαρύ μακιγιάζ και μουσική που μετεωρίζεται ανάμεσα στα άδεια πεδία του αμερικάνικου νότου και τη μοναξιά των βάλτων του. Ο Εωσφόρος σε μια παρτίδα ντάμα με το θάνατο. 

Ο Μάνος με τη βαριά μελωδική φωνή του αφηγείται για σχεδόν μία ώρα heavy rock ιστορίες -τραγούδια δικά τους αλλά και διασκευές- όλα σε ύφος προσωπικό που κάνουν τους θεατές έναν έναν να γυρίσουν προς τη σκηνή, να σταματήσουν οποιαδήποτε συζήτηση και να συνειδητοποιήσουν πως στο κέντρο της Αθήνας, τα βαριά country blues κάπως μας αφορούν, κάπως δεν μπορούν παρά να μιλήσουν στην ψυχή μας. Κι ό,τι κι αν της πουν, όσο φοβερό, ειδικά στη συγκεκριμένη περίπτωση μπορεί να είναι, άλλη τόση απόλαυση περιλαμβάνει. 
Πρώτη φορά για εμένα που τους άκουσα επί σκηνής. Δε θα πω άλλα: θα ήθελα απλά να τους δω πάλι σύντομα με ένα βαρύ ποτό ανά χείρας.

Γύρω στις 22:30 οι The Road Miles ανεβαίνουν στο «Ιερό» του ναού. Ο πρόλογος ήταν καλός και το έδαφος είναι πρόσφορο για αυτά που θα μας προσφέρουν.

5 αγόρια και η κυρά τους. Καμία αρχηγία. Απλά σωστή και ισορροπημένη πλαισίωση με σαφή προσδιορισμό αγάπης.

Το «Ballads for the Wasteland» ξεκινά με το 7λεπτο «Where I was born, there I will end». Από τις πρώτες κι όλας νότες το νιώθεις δικό σου. H κιθάρα ορίζει το ρυθμό κι η φωνή μπαίνει εκφραστικότατη για να αφηγηθεί μια ιστορία γεμάτη απελπισία, για έναν βασιλιά που έχει να λύσει έναν γρίφο και που θα πρέπει να σκοτώσει.

Η Αφροδίτη Ταβουλάρη θα πιάσει το μικρόφωνο από τη μία και το ντέφι της από την άλλη και από το στόμα της θα ξεχυθούν παραμύθια μέσα σε φλόγες. Κι έτσι θα συνεχίσει.

«Τhe Last Western Myth», «600 miles», «Filthy Air», «Ballad for the Wasteland», «Τhe third man», «Wolves».

Τα αγόρια -οι άντρες της- σε πλήρη αρμονία θα μετουσιώσουν μέσα από τη μουσική τους κάθε της συλλαβή σε ζωντανή εικόνα. Κιθάρες δυνατές, πλήκτρα με ουσία ύπαρξης, ντραμς που ορίζουν τις εντάσεις. 

Οι The Road Miles σε ένα live άρτιο εκτελεστικά και ενορχηστρωτικά που από τη μία δεν του λείπει απολύτως τίποτε σε σχέση με την «στουντιακή» ηχογράφηση και απόδοση στον δίσκο τους, από την άλλη διαθέτει τις σωστές δόσεις αυθορμητισμού, σύνδεσης και επικοινωνίας με το «ποίμνιο» του ναού.

Στις εκφράσεις των προσώπων των 6 μελών του συγκροτήματος θα δεις να διαγράφονται διαφορετικά πάθη με κοινό παρανομαστή που ακούει στο όνομα «αυθεντικό ροκ εν ρολ». 

Οι μουσικές είναι βαριά ανθρώπινες. Οι στίχοι τους ειλικρινείς. Το ίδιο κι οι επιρροές τους. 

Ήχος ξεκάθαρα νότιος, stoner περιωπής, σκοτεινό όσο πρέπει, ψυχεδελικό και goth άλλο όσο πρέπει, έτσι που να δημιουργεί ένα μοναδικό mix που αποκαλύπτει ξεκάθαρα τις καταβολές του. Αν αγαπάς τον Nick Cave, την PJ Harvey και τον Neil Young, οι The Road Miles θα αποκτήσουν μια θέση στη δισκοθήκη και την καρδιά σου. Δε θα μιλήσεις ποτέ για ταύτιση μουσική, για προσπάθεια «ξεπατικώματος», απλά θα αναγνωρίσεις την κατεύθυνση με σαφήνεια και σεβασμό που συχνά λείπει.

Στο live απολαύσαμε εκτός από τα τραγούδια της νέας δισκογραφικής δουλειάς του συγκροτήματος τα ήδη αγαπημένα Crossroads και William Blake (Gold and Shadows, 2015). Είναι συγκινητικό να συνειδητοποιεί κανείς πως νέα ανεξάρτητα συγκροτήματα μπορούν και δημιουργούν κομμάτια που το κοινό θα αποστηθίσει και θα τραγουδήσει μαζί τους.

Παρέα με αυτά, στην «έκπληξη» που είχαν εξ αρχής προαναγγείλει, ανέβηκε στη σκηνή η «φωνή» των The Mound, Αργύρης Δρόκαλος, για να αποδώσει μία αρκετά βαριά διασκευή του Red Right Hand του Nick Cave που δεν της έλειψε ο δυναμισμός και η ένταση.

Στο κλείσιμο της βραδιάς ένιωσες γεμάτος. Το «Ballads for the Wasteland», ανεξαρτήτως μουσικών προτιμήσεων, δεν θα αποτελέσει waste του χρόνου όσων το ακούσουν. Το αντίθετο.

Οι The Road Miles, μία μουσική οικογένεια που πράγματι διαγράφει αρκετά εκατοντάδες χιλιόμετρα δρόμου για να βρεθεί ολόκληρη πια σε μία μουσική σκηνή (τα μέλη μοιράζονται σε Χανιά και Αθήνα τα τελευταία χρόνια) είναι δεμένη σαν μία γροθιά, ξεπερνά τις μουσικές προσδοκίες του κοινού (του δικού της αλλά και γενικότερα) και ανήκει σε αυτά τα ελπιδοφόρα σχήματα της εναλλακτικής σκηνής της χώρας που μας κάνουν να περιμένουμε πολλά. Μουσικά, αλλά και ευρύτερα.

Σάββατο 17 Φεβρουαρίου, λίγο πριν τα μεσάνυχτα, το live τέλειωσε, οι μουσικοί αγκαλιάστηκαν μπροστά στο κοινό τους, η συγκίνηση ήταν διάχυτη κι η ενέργεια που απελευθέρωσαν ζωντανή στα μέσα και στα έξω μας. Κι η ευχή που οι «πιστοί» στον «ναό» ασυνείδητα ή συνειδητά έκαναν, η ευχή για μέλλον μουσικό και ανερχόμενη πορεία, είναι σίγουρο πως θα εισακουσθεί.

***Οι φωτογραφίες είναι παραχώρηση του Chris Lemonis Photography, τον οποία ευχαριστούμε θερμά για ακόμη μια φορά!