«Ζούμε όση ζωή θελήσουμε να ζήσουμε» Θάνος Ανεστόπουλος

Προσοχή! Ακολουθεί συναισθηματικά φορτισμένο άρθρο.

19:20 περίπου βρισκόμασταν έξω από την Τεχνόπολη, πάνω στη μηχανή, σταματημένοι στο φανάρι και μέσα στη βουή, ακούω κάτι γνώριμο. Ήχος, φωνή, μελωδία. Γνώριμα. Ο Αγγελάκας θα κάνει soundcheck μου λένε. Δεν με πείθουν, εγώ ακούω Διάφανα Κρίνα. Σταματάμε και όντως η στεντόρια φωνή του Θάνου γεμίζει το χώρο «Αν το βρεις, αν το βρεις, χαρισέ το σε μένα...». Συγκινούμαι αυτόματα, δακρύζω και ξαφνικά συνειδητοποιώ που βρίσκομαι. Ναι, απόψε θα δω τα Κρίνα μετά από τόσα χρόνια. 

Στρίβοντας από τη γωνία για την κεντρική είσοδο αντίκρυσα ένα τεράστιο, κατά κύριο λόγο μαυροφορεμένο πλήθος να περιμένει υπομονετικά σε δυο ατέλειωτες ουρές. Ένας πέρναγε δίπλα μου και κοίταγε το εισιτήριο στο χέρι μου «δεν κατάφερα να βρώ», μου λέει... Μπήκαμε σχετικά γρήγορα, σταθήκαμε σε άλλη ουρά να πάρουμε και το βιβλίο του Θάνου και απλωθήκαμε κάτω να περιμένουμε.

Ως εδώ καλά. Βγήκαν οι αγαπημένοι Last Drive, βγήκε και ο Αγγελάκας -καταιγιστικός και ξεσηκωτικός- όπως πάντα. Δεν θα κάνω review μιας συναυλίας, αφού δεν ήταν αυτός ο σκοπός άλλωστε. Η στιγμή είχε φτάσει. Το stage διαμορφωνόταν ώστε να ανέβουν τα Κρίνα, ο κόσμος περίμενε ώρες και η ανυπομονησία είχε πιάσει ουρανό. «Θάνο έλα μας έχει πιάσει τρέλα» ήταν το σύνθημα και όντως μετά από λίγο ανέβηκαν, έπαιξαν το «Παράξενα νέα από ένα άλλο άστρο» από τον τελευταίο δίσκο «Και η αγάπη πάλι θα καλεί» κι έπειτα βγήκε ο Θάνος! 

Βροντοφώναξε «Σας ευχαριστώ. Ζούμε όση ζωή θελήσουμε να ζήσουμε. Είμαστε τα Διάφανα Κρίνα» και ξεκίνησε το «Αν το βρεις». Κάπου εκεί σταμάτησαν όλα. Έκλαιγα από χαρά, από συγκίνηση που τους έβλεπα τόσο χαρούμενους εκεί πάνω, να αγκαλιάζονται, να αλληλοαποκαλούνται αδέρφια, έκλαιγα διότι δεν μπορούσα να υπερβώ την περίσταση και να προσποιηθώ ότι δεν γνωρίζω γιατί είμαστε όλοι εκεί. Αλλά με την ώρα και παρακολουθώντας όλο αυτό το πλήθος να πάλλεται, βρέθηκα ανεβασμένη στα κάγκελα να ουρλιάζω τη «Μουχλαλούδα», που είχε γράψει ο Θάνος για την Κατερίνα Γώγου. 

Για όσους είναι ακόλουθοι του συγκροτήματος, γνωρίζουν το μυσταγωγικό κλίμα που δημιουργείται στις συναυλίες τους. Την ένταση και την φόρτιση των λυρικών στίχων τους. Την αναπόφευκτη σύνδεση τους με προσωπικές μας ιστορίες, στιγμές. Η μπάντα που έψαλλε όσο καμιά άλλη τον έρωτα και το θάνατο, πλέον τον αντιμετωπίζει. Και τον αντιμετωπίζει στα ίσια, πάνω στη σκηνή, με όπλα της όλους εμάς, είτε βρήκαμε είτε δε βρήκαμε εισιτήριο. Κι αυτό είναι μεγαλειώδες. Φυσικά θα πάω κι απόψε. 

Νιώστε λίγο τι έγινε: