Χρύσα Κολοκούρη, τι συμβαίνει με τους millenials;

Η σκηνοθέτης και συγγραφέας του θεατρικού έργου «Δε Μιλένιαλς» μιλάει στο debop.gr για την δημιουργική καταγραφή των συλλογικών και ατομικών αδιεξόδων μιας γενιάς.

Πως προέκυψε η ιδέα του «Δε μιλένιαλς»;

Ξεκίνησε πριν τρία χρόνια, την περίοδο πριν την πρώτη καραντίνα της πανδημίας του κορονοϊού, που μόλις είχα έρθει από Θεσσαλονίκη Αθήνα. Ένιωσα τότε, όχι μόνο εγώ αλλά και ο φιλικός μου περίγυρος, ότι όλη αυτή η γενιά που εν πολλοίς αφηρημένα αποκαλούμε millennials συναντάμε στο ξεκίνημά μας διαρκώς εμπόδια, ότι διεκδικούμε θέση σε έναν χώρο που δεν έχει θέση για εμάς και μας συμπιέζει οικονομικά και κατ’ επέκταση ψυχολογικά και συμπεριφορικά. Κάποια στιγμή, ενώ ήμουν στο Μετρό εικόνες από αυτές τις συζητήσεις και από τον κόσμο γύρω μου ξεδιπλώθηκαν μπροστά μου και ξεκίνησε η καταγραφή τους. Αυτές οι ανησυχίες για το παρόν και το μέλλον μας ως γενιά αλλά και η σύγκρουση με τις προσδοκίες της προηγούμενης γενιάς, αυτής τον γονιών μας που είχαν μια διαφορετική κοσμοαντίληψη και που έμμεσα είναι πάντα παρόντες, ήταν που εκφράστηκαν μέσα από αυτές τις εικόνες στο κείμενό μου με κωμική διάθεση.

Αντιλαμβάνομαι ότι το έργο σου ξεδιπλώθηκε περισσότερο αυθόρμητα, δεν ξεκίνησες με μια δομημένη ιδέα πιο στρατηγικής γραφής.

Σε γενικές γραμμές ναι, αν και υπήρχαν ήδη εκεί κάποια στοιχεία. Ξεκίνησα έχοντας στον μυαλό μου τον τίτλο, ο χώρος ήξερα ότι ήθελα να είναι ένα μπαρ. Επίσης είχα ήδη οριοθετήσει τον ρόλο της μουσικής και τη θεματική του έργου. Από εκεί και πέρα με τη Λουκία Ανάγνου και τον Άρη Κασαπίδη που συμμετέχουν στην παράσταση βρεθήκαμε και προσπαθούσαμε να ψηλαφίσουμε τους χαρακτήρες μας, πρότεινα έναν βασικό κορμό της δομής του θεατρικού και με τις δικές τους προσθήκες διαμορφώθηκε ένας σκελετός, πάνω στον οποίο έγραψα το τελικό κείμενο. Ήμασταν έτοιμοι τον Νοέμβριο και όταν ακολούθησε η προσθήκη του Νίκου Τσώλη στο μουσικό σκέλος ήμασταν καθ’ όλα έτοιμοι.

Στην πορεία της δημιουργικής διαδικασίας τι σε δυσκόλεψε περισσότερο;

Το κομμάτι της συγγραφής ήταν εκείνο με την ευκολότερη ροή. Όταν ξεκίνησα με δυσκόλεψε η πρώτη κενή σελίδα στο Word, όταν σκέφτηκα ότι είμαι μπροστά στην πρώτη μου απόπειρα. Αλλά από εκεί και μετά ήταν εύκολη η πορεία της γραφής, το να συμπληρωθεί το παζλ όσων είχα ήδη διαμορφώσει στο μυαλό και τις σημειώσεις μου.

Καταπιάνεσαι με ένα θέμα που διατρέχει μια γενιά ολόκληρη. Θα μπορούσες να δώσεις τελικά έναν ορισμό για τους millennials;

Σε σχέση με τον ορισμό των millennials προσπαθώ να τον αποφεύγω, πρώτα από όλα γιατί μια γενιά έχει διαφοροποιήσεις, δεν είναι ένα ενιαίο φαινόμενο. Έτσι, οι άνθρωποι που βρίσκονται στην ίδια ηλικιακή κλίμακα διαφέρουν πολύ μόνο και μόνο από το που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν. Άλλο να είσαι millennial στις ΗΠΑ, στην Ισλανδία, στην Ελλάδα. Από εκεί και πέρα υπήρχε η προσδοκία που καλλιεργήθηκε σε αυτή τη γενιά ότι μετά το σχολείο και το πανεπιστήμιο θα ακολουθήσει το μεταπτυχιακό και μια καλή δουλειά.

Αυτή η ρήξη της ιδέας πως η ζωή είναι μια διαρκής σκάλα προς τα πάνω διαπνέει αυτή τη γενιά και αυτό δημιουργεί και τραύματα και ωφέλειες. Μπορούμε πχ πέρα από το δύσκολο κομμάτι της διάψευσης των προσδοκιών να δούμε και το γεγονός ότι μπήκαν προτεραιότητες ως προς τι μας γεμίζει πραγματικά, μακριά από τις προβολές που μας κληροδοτήθηκαν από τους προηγούμενους. Για αυτό και το κείμενο αφήνει ανοικτή αυτή την προσπάθεια να καταλάβουμε τι γίνεται με αυτούς τους ανθρώπους της γενιάς μας.

Βρίσκεις στη γραφή σου ίχνη και επιρροές από άλλους συγγραφείς;

H Βιρτζίνια Γουλφ αποτελεί μια κύρια πηγή έμπνευσης όσον αφορά την υπόθεση της γραφής. Από εκεί και πέρα υπάρχουν δημιουργικές αναφορές όχι μόνο από τον χώρο του θεάτρου. Πχ με ενδιαφέρει ο κόσμος του Δημήτρη Παπαϊωάνου, του Αλεξάντερ Έκμαν και του Φίλιπ Γκλας, μου δημιουργούν εικόνες με το έργο τους που τις επανατοποθετώ και τις ανασυνθέτω, «πιάνομαι» από κάπου με όσα μου δημιουργούν μέσα από την τέχνη τους και προσπαθώ αυτό που προβάλλεται εντός μου να το μετουσιώνω σε σκηνική γραφή. Τι σχέση έχουν οι παραπάνω με το Δε μιλένιαλς; Καμία! Ωστόσο, αποτελούν καλλιτεχνικές μου αναφορές, στις οποίες ανατρέχω πάντα ανεξαρτήτως του ύφους ή του θέματος με το οποίο καταπιάνομαι.

Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου μετά την ολοκλήρωση των παραστάσεων με τους «Δε Μιλένιαλς»;

Συνεχίζουμε τις παραστάσεις στον Τεχνοχώρο Φάμπρικα μέχρι τις 9 Απριλίου. Από εκεί και πέρα υπάρχουν ιδέες για πράγματα που θα ήθελα να κάνω αλλά όλα αφορούν σχέδια που ξεκινούν από την επόμενη σεζόν, είναι ιδέες που υπάρχει δρόμος μέχρι να ολοκληρωθούν.