4 Frontal: Οικογένεια Μπες–Βγες

Μια τρελή-τρελή οικογένεια.
Οικογένεια Μπες-Βγες...

Βάσει του επαγωγικού λογισμού, η οικογένεια Μπες-Βγες, μπορεί να θεωρηθεί μια τρελή οικογένεια! Αν και, κατά κανόνα, ο επαγωγικός λογισμός οδηγεί σε γενικεύσεις και αβέβαια συμπεράσματα, στην περίπτωσή μας, φαίνεται να επαλληθεύει τις (προφανώς βάσιμες) υποψίες μας... Η οικογένεια Μπες-Βγες είναι τρελή!

Ρωτάτε από πού πηγάζει τόση τρέλα;
Από τα μέλη της. Ένας προς ένας, διαλεγμένοι γόνοι μιας πιο τρελής οικογένειας, της 4Frontal. Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, πρόκειται για τους Θανάση Ζερίτη, Πάνο Τοψίδη, Αμαλία Νίνου, Αριστέα Σταφυλαράκη, Ευαγγελία Καρακατσάνη, Ελένη Κουτσιούμπα.

Ως γνήσιοι ρεπόρτερ, θέσαμε τη ζωή μας σε κίνδυνο, προκειμένου να μιλήσουμε μαζί τους και να δημοσιεύσουμε πληροφορίες χρήσιμες για το καλό της ανθρωπότητας! Ρωτήσαμε λοιπόν...
Τι ψυχολογικά προβλήματα έχουν; Πού μπορεί να φτάσει η τρέλα τους; Είναι του γιατρού; Παίρνουν ψυχοφάρμακα; Τι μέτρα πρέπει να πάρω πριν πάω να τους δω;

Οι απαντήσεις ήταν απογοητευτικές! Δήλωσαν τρελοί, αλλά όχι περισσότερο από όλους εμάς. Για ψυχοφάρμακα, δεν έδωσαν συστάσεις. Όσο για τα μέτρα πρόληψης, ουδεμία πληροφορία κατάφερα να τους αποσπάσω. Γενικά, δηλώνουν ακίνδυνοι...

Αν όμως ήταν ακίνδυνοι, θα διάλεγαν τον Θανάση για σκηνοθέτη τους;

Η απάντησή τους ήταν απρόβλεπτη. Δεν τον διάλεξαν αυτές. Αυτός τις διάλεξε, γιατί είναι ιδιαίτερες! Αυτές απλά αποδέχτηκαν την πρόκληση γιατί του έχουν εμπιστοσύνη. Μόνο αυτός, λέει, θα μπορούσε να μεταφέρει ένα τέτοιο διήγημα στο θέατρο, χωρίς να το ευτελίσει! Αν και, για τη μεταφορά του έργου, μοιράζονται όλοι τα εύσημα, γιατί είναι αποτέλεσμα ομαδικής δουλειάς.

Και αυτόν το ρόλο πώς τον διαχειρίστηκαν, αν δεν είναι psycho;

Δεν τον διαχειρίστηκαν, λένε. Πάλεψαν πολύ για να τον καταλάβουν. Φαίνεται πως, στην αρχή,
η μικρούλα Σίσσυ, τους φαινόταν ένα κακομαθημένο κωλόπαιδο!

Θέλουν άραγε να αποδοκιμάσουν μια τέτοιας μορφής τρέλα ή να ζητήσουν  την κατανόηση και την αποδοχή μας;

Τίποτα από τα δύο. Θέλουν μόνο να μας προβλημηματίσουν, αν βέβαια το θέλουμε κι εμείς.

Και με το γέλιο τι γίνεται; Είναι λογικό που το κοινό γελάει με το παράλογο;

Το γέλιο είναι τέλειο, λένε. Βγάζει όλα τα συναισθήμα: και έκπληξη και φόβο και αμηχανία. Το γέλιο με το κλάμα, είναι δίπλα. Ωστόσο, πέρα απ’ το γέλιο και το κλάμα, υπάρχει και η απόλυτη βουβαμάρα. Μπορεί κανείς να αντιδράσει με όποιον τρόπο θέλει. Αυτούς τους ενδιαφέρει να υπάρχει μια επαφή και την επαφή την καταλαβαίνεις ακόμα κι αν δεν αντιδράει ο άλλος. Οι ίδιοι βέβαια, γελάνε πολύ, γιατί δεν το αντιλαμβάνονται ως κάτι απόλυτα μαύρο. Πρόκειται για μία μαύρη κωμωδία. Αν δεν υπήρχε ο πόνος της Σίσσυ, δεν θα μπορούσε να είναι κωμωδία. Και επειδή είναι κωμωδία, φαίνεται και η τραγικότητα της κατάστασης!

Κι αφού τελικά την αγάπησαν τη μικρή Σίσσυ, τι τους γοητεύει, άραγε, σε αυτή;

Η Ελένη απάντησε αινιγματικά, λέγοντας πως αυτό που τη γοητεύει στη Σίσσυ, είναι που δεν είναι μία.
Ο μάλλον άτολμος Θανάσης θαυμάζει το θάρρος της.
Η Αριστέα γοητεύεται από αυτό που την εκνευρίζει κι όλας! Δηλώνει ενοχλημένη πως «η μικρή Σίσσυ διαθέτει εξαιρετική οξύτητα μυαλού».
Τον Πάνο τον γοητεύει η φράση «και είναι τόσο δύσκολο να νιώσω παιδί!»
Η Αμαλία αρνείται να δώσει μια απλή και εύκολη απάντηση. Αντιθέτως μας λέει πως, κάποιος κάποτε της είπε: «Είναι γοητευτικό το πώς ένα παιδί πέντε χρονών ζει ως πενηντάχρονη, αλλά, όταν φτάσειςστην ηλικία μου, θα καταλάβεις ότι, είναι ανατριχιαστικό το πώς ένας πενηντάχρονος μπορεί να ζει σαν να ήταν πέντε». Και όχι, δεν έχει καταλάβει πλήρως το νόημα αυτής της πρότασης, αλλά τη γοητεύει που η Σίσσυ αγγίζει πτυχές ανθρώπων τόσο διαφορετικών, σε τρόπο ζωής, σε ηλικία, σε βιώματα.
Όσο για την Ευαγγελία, δεν κάνει διακρίσεις. Την γοητεύουν όλα! Δηλώνει πως θα ήθελε να είναι η Σίσσυ. Θα ήθελε να είναι τόσο τολμηρή, τόσο συγκεκριμένη στις επιλογές της και να κάνει αυτό που θέλει χωρίς να τη νοιάζει. Να ζει.Η Σίσσυ ζει. Ζει τη ζωή της, το κάθε λεπτό, το κάθε δευτερόλεπτο και έχει ανοιχτές τις κεραίες της για όλα.

Προσπαθώντας, για τελευταία φορά, να διαγνώσουμε την κλινική τους κατάσταση, τις ρωτήσαμε αν ανατριχιάζουν όταν τραγουδάνε την πεταλούδα.

Η Αριστέα δήλωσε πως ανατρίχιαζε κυρίως στις πρώτες παραστάσεις, όταν την ένταση μιάμιση ώρας τη διαδεχόταν αυτό το τραγούδι. Ένα τραγούδι που επειδή το ήξεραν πολύ καλά, συντονίζονταν απόλυτα, ανέπνεαν μαζί και είχαν την ίδια διάθεση.
Η Αμαλία δήλωσε πως, σε εκείνη τη σκηνή, είναι η πρώτη φορά που δεν βλέπουν τους θεατές και βασίζονται αποκλειστικά στον ήχο τους, οπότε αν ακούσουν συμμετοχή, ψιθύρους ή κινήσεις, τότε είναι πραγματικά μια ανατριχιαστική στιγμή.
Η Ευαγγελία αποκάλυψε πως όση ώρα το συζητούσαμε ένιωθε ανατριχίλα κι ότι ανατριχιάζει πάντα πολύ. Ενώ η Ελένη τη συμπλήρωσε λέγοντας πως πρέπει να συγκρατήσεις πάρα πολύ τον εαυτό σου για να μην παρασυρθείς σε κάτι τελείως προσωπικό.

Σας παραθέσαμε ό,τι πληροφορία καταφέραμε να συλλέξουμε. Ωστόσο, η έρευνα δεν έχει τελειώσει. Θα τους παρακολουθούμε στενά έως ότου καταλάβουμε, ποια είναι τελικά η ομάδα 4Frontal! Για τα μέχρι τώρα στοιχεία, τα συμπεράσματα δικά σας!

Ευχαριστούμε τη Χριστίνα Φακίνου για τη φωτογράφιση.

Μία παράσταση βασισμένη στο ομώνυμο διήγημα του Γιάννη Ξανθούλη από την Ομάδα 4Frontal. Για λίγες παραστάσεις ακόμα, στην σκηνή του θεάτρου 104.

Σκηνοθεσία: Θανάσης Ζερίτης
Σκηνικά-Κοστούμια: Γεωργία Μπούρδα
Επιμέλεια κίνησης: Πάνος Τοψίδης
Μουσική σύνθεση/ επιμέλεια: Ερατώ Α. Κρεμμύδα
Φωτισμοί: Ζωή Μολυβδά Φαμέλη
Βοηθοί Σκηνοθέτη: Χάρης Κρεμμύδας, Ελένη Τσιμπρικίδου
Βοηθός φωτιστή: Θέμης Θεοχάρογλου
Φωτογραφίες: Ρούλα Λιανού/ Αλέξανδρος Παπαϊωάννου, Γιώργος Βαλσάμης
Γραφιστική επιμέλεια: Αριστείδης Παναγόπουλος
Παίζουν: Ευαγγελία Καρακατσάνη, Ελένη Κουτσιούμπα, Αμαλία Νίνου, Αριστέα Σταφυλαράκη.