5 σκηνοθέτες του ElaiΩnas Festival στο debop!

Το ElaiΩnas Festival ξεκίνησε χτες για τρίτη χρονιά και μας περιμένει μέχρι και τις 12 Ιουνίου στο Αρχαίο Γυμνάσιο της Ακαδημίας Πλάτωνος και στην ευρύτερη περιοχή του πάρκου, αλλά και στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης.

Εμείς είχαμε τη χαρά να συνομιλήσουμε με 5 από τους σκηνοθέτες του ElaiΩnas Festival και να μας απαντήσουν σε μία ερώτηση ξεχωριστή και μοναδική για τον καθένα! Ας τους απολαύσουμε!

 

Εύα Οικονόμου Βάμβακα  «Περί έρωτος»- Πλάτων, «Συμπόσιον»

Με αφορμή το «Συμπόσιον» του Πλάτωνα δημιουργείται μία παράσταση για το μεγάλο ζήτημα του έρωτα. Πως προέκυψε αυτή η συνύπαρξη καλλιτεχνών από διαφορετικά πεδία τέχνης (αρχιτεκτονική, μουσική, χορό-ακροβασία, σκηνοθεσία, υποκριτική);

Στο «Συμπόσιο» του Πλάτωνα, εμφανίζονται επτά επιφανείς Αθηναίοι που παραθέτουν τη δική τους οπτική για το τι είναι έρωτας και ποια αξία έχει. Δεν είναι όλοι φιλόσοφοι. Στη συντροφιά του Συμποσίου, πέρα από το Σωκράτη, υπάρχουν σίγουρα ένας γιατρός, ένας λυρικός ποιητής που φλερτάρει με τη σοφιστική, ένας σατιρικός ποιητής κι ένας πολιτικός. Ακριβώς αυτό το ετερόκλητο υλικό των παρευρισκομένων είναι που οδηγεί στη διατύπωση τόσο διαφορετικών θέσεων για το ζήτημα του έρωτα. Και θέλοντας να επιχειρήσω μια σύγχρονη προσέγγιση του θέματος, δε μπορούσα να παραβλέψω αυτόν τον παράγοντα. Καθώς δεν αναβιώνουμε το Πλατωνικό Συμπόσιο αλλά προσπαθούμε να συνυφάνουμε μια σύγχρονη διερεύνηση του ζητήματος του έρωτα, δε θα μπορούσε το όλο εγχείρημα, από τη δομή του, να είναι έργο ενός ανθρώπου. Επομένως οργάνωσα μια ομάδα νέων καλλιτεχνών και μαζί δουλέψαμε πάνω στο υλικό και στον τόπο που το πλατωνικό έργο μας προσέφερε. Η Στέλλα Αυγουστίδου, η Κατερίνα Δημάτη, η Λυδία Δημητριάδη, η Όλγα Μπρούμα, η Δήμητρα Τάμπαση, η Ελεάννα Φινοκαλίωτη κι εγώ, έχοντας ως αφετηρία το ετερόκλητο της δικής μας σύνθεσης και με δεδομένο το θέμα και τον τόπο, επιχειρήσαμε να συνδημιουργήσουμε μια διαφορετική σκηνική σύνθεση με βάση τον έρωτα. 
 

Μάνια Παπαδημητρίου «Στα σκοτεινά πηγαίνουμε, στα σκοτεινά προχωρούμε»

«Κι αν σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές είναι γιατί τα ακούς γλυκότερα κι η φρίκη δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή, γιατί είναι αμίλητη και προχωράει». Απόσπασμα από τον «Τελευταίο Σταθμό» του Γ. Σεφέρη. Μίλησε μας λίγο για το μουσικό αναλόγιο «Στα σκοτεινά πηγαίνουμε, στα σκοτεινά προχωρούμε».

Πέρυσι συνεργαστήκαμε για πρώτη φορά με την Φένια Παπαδόδημα στην παράσταση "Ημερολόγια Αλληλεγγύης" και είπαμε να ξαναεπιχειρήσουμε να κάνουμε μαζί μια προσπάθεια να βάλουμε σε μουσική αγωγή αυτό το υπέροχο ποίημα του Σεφέρη που, γραμμένο στις 5 Οκτωβρίου του 1944 δείχνει με τον πιο αποκαλύπτικο τρόπο ,πώς στους ανώτερους κύκλους της μελλοντικής εξουσίας της χώρας μας ,ήταν γνωστά περισσότερα πράγματα για την συνέχεια, από όσα μπορούσε να γνωρίζει ο λαός μας, που είχε αγωνιστεί για να διώξει τον Γερμανό κατακτητή. Ο σκεπτικισμός του Σεφέρη σε αυτό το ποίημα νιώθω ότι έχει πολλά να μας πει και για το σήμερα της Ελλάδας και ίσως και ολόκληρου του ευρωπαικού νότου.
Ο τρόπος που η Φένια χρησιμοποιεί την μουσική και τη φωνή στα έμμετρα κείμενα πιστεύω οτι θα ταιριάξει με την μουσικότητα των στίχων αλλά και την βαθειά φιλοσοφική θλίψη πάνω σε αυτό το τρομακτικό που προέβλεπε το ποίημα και πράγματι συνέβη στη χώρα μας δύο μήνες μετά, δηλαδή τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς 
Θα διαβάσουμε ο Αγαπητός Μανδάλιος και εγώ και θα παρεμβαίνει η Φένια Παπαδόδημα με μελωδική ανάγνωση και μουσικούς αυτοσχεδιασμούς στα ελληνικά και στα γαλλικά.

 

Κατερίνα Γεωργουδάκη  «Μεράκι που το’χω να υπάρξω ακόμη»

Μπορείς να ξεχωρίσεις κάποιο από τα ποιήματα του Νίκου Καρούζου που μπορεί να αποτέλεσε την αρχή της δημιουργίας αυτής της παράστασης;

Ναι, είναι αυτό που έδωσε και το τίτλο της παράστασης:

«Ξάφνου τότενες εριθαλής νοημοσύνη
με το θάνατο μέσα μου πλέον ορατό
-σχεδόν  αδιανόητο-
μεράκι που το’χω να υπάρξω ακόμη!
Φτερουγισμένος είμαι σήμερα στα ύψη
στην πιο βλακώδη αστρογειτονιά μου πέρα. 
Η τόση θεωρητική ωμότητα σε πανικού δροσούλα
Γιομάτη σωματικά γεγονότα. 
Η ύλη δε με θέλει. Κι αφουγγράζομαι μόνος 
ουσιαστική τίγρη.
Πού πας με τόση ομορφιά;
Στο βάθος θάνατος».


Ορέστης Τάτσης «Εξόριστοι εις τας Αθήνας»

Στην παράστασή σας η δραματουργική επεξεργασία και η σύνθεση είναι αποτέλεσμα της συνεργασίας σου με τον συγγραφέα Κωνσταντίνο Δ. Τζαμιώτη και με τους ηθοποιούς. Μίλησε μας λίγο για αυτή την καλλιτεχνική συνάντηση.

Ο Κωνσταντίνος Τζαμιώτης, η Ναταλία Στυλιανού και ο Στάθης Κόκκορης δεν είναι απλά συνεργάτες αλλά συνοδοιπόροι. Σε αυτό το ταξίδι εγώ είμαι απλά ο συνδετικός κρίκος. Η ιδέα ξεκίνησε από την ανάγκη να μιλήσουμε για αυτό που βιώνουμε σήμερα μέσα από τη λογοτεχνία της γενιάς το ’20. Έχουμε νομίζω πολλά κοινά, καθώς είμαστε κι εμείς μια γενιά του μεσοπολέμου. Ο Κωνσταντίνος, με τον οποίο συνεργάζομαι συστηματικά στο θέατρο αλλά και στη συντακτική ομάδα του περιοδικού «το Έρμα» μας βοήθησε να εντοπίσουμε το μυθιστόρημα του Αρκάδιου Λευκού. ‘Επειτα αναλάβαμε εμείς τη διασκευή με τη βοήθεια δύο πολύτιμων βοηθών του Δημήτρη Κακαβούλα και της Σεμίνας Πανηγυροπούλου. Είμαι υπερήφανος για το «πάντρεμα» της Ναταλίας με τον Στάθη γιατί είναι δύο εξαιρετικοί ηθοποιοί.

 

Ναταλία Στυλιανού «Εντός εκτός και επί της Πολιτείας»

Στην παράσταση «Εντός εκτός και επί της Πολιτείας» επτά καλλιτέχνες ερευνούν και προβληματίζονται για την αξία και την εξέλιξη της δικαιοσύνης. Υπάρχουν εν τέλει αλλαγές στον τρόπο που βιώνουμε και αντιλαμβανόμαστε την δημοκρατία και τις αξίες της; Αν ναι, ποιες είναι αυτές;

Είναι πολύ σημαντικό να τονίσουμε πως η παράσταση, δεν είναι ακριβώς παράσταση, αλλά το αποτέλεσμα μιας «σπουδής/étude» πάνω στο κείμενο «Πολιτεία» του Πλάτωνα.
 Η «Έως ΑΜΚΕ» συνεχίζοντας την παράδοση που έχει πάνω στην εκπαιδευτική διαδικασία (δύο ευρωπαϊκά προγράμματα, παραστάσεις με νέους ηθοποιούς και μεταπτυχιακά σεμινάρια θεατρικής εκπαίδευσης) καθώς και στην παρουσίαση του αποτελέσματος αυτής, μέσω της ερευνητικής δουλειάς, συνεργάζεται φέτος με την Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης «Δήλος» της Δήμητρας Χατούπη και πιο συγκεκριμένα με έξι πρωτοετείς σπουδαστές της.
Οι Αλέξανδρος Αμπράζης, Ειρήνη Ζήκα, Ιάσωνας Καστόρης, Γιάννης Κουρμπάνης, Δανάη Μουτσοπούλου, Σταμάτης Μπάκνης, με αφορμή τον Πλάτωνα και την ιδανική του Πολιτεία, ψάχνουν, μελετούν, προβληματίζονται, αντιδρούν, συμφωνούν, διαφωνούν και τέλος συνομιλούν με την εποχή τους καθότι νέοι… 
Τα ερωτήματα που προκύπτουν μέσα από αυτή την διαδικασία και η αίσθηση της αδικίας ή της δικαιοσύνης γίνεται το πυρηνικό θέμα της έρευνας μας. Δανειζόμενοι λοιπόν την Σωκρατική μέθοδο… εμείς ρωτάμε… εσείς απαντάτε.

Ευχαριστούμε πολύ τους σκηνοθέτες για τον χρόνο και τη διάθεσή τους. Τους ευχόμαστε επιτυχία και μια πολύ καλή και δημιουργική συνέχεια!
 

Περισσότερες πληροφορίες για το ElaiΩnas Festival και το πρόγραμμά του εδώ και εδώ.