"All you need is Love" μας λένε οι Rusty Shadowbones

Ο Βαγγέλης είναι οστεοπαθητικός και ο Μιχάλης καθηγητής οικονομικών... δυο παλιοί φίλοι καλλιτέχνες που ξαναβρεθήκαν κι αποφάσισαν να ενώσουν τις μουσικές τους ανησυχίες για ένα πολλά υποσχόμενο live στις 22 Δεκεμβρίου στο Beverley Cafe Bistrot στο Χαλάνδρι. Τους συνάντησα στο Studio 16 στην Αγία Παρασκευή μια βδομάδα πριν το live τους και μου μίλησαν για την επανασύνδεσή τους, τα ακούσματά τους, τα όνειρά τους με ιδιαίτερo τρόπο και πολύ χιούμορ. Γνωρίστε τους Rusty Shadowbones! 

Μιλήστε μου για την μπάντα και τη σχέση σας.

Βαγγέλης: Με τον Μιχάλη γνωριζόμαστε από το σχολείο και είχαμε παίξει τότε μαζί σε παραστάσεις στο Campion School. Χαθήκαμε για μεγάλο διάστημα, βρισκόμασταν περιστασιακά αλλά δεν είχαμε παίξει κιθάρα μαζί  για πολλά χρόνια και συγκεκριμένα από το 1989. Η αγάπη του Μιχάλη ήταν πάντα η ηλεκτρική κιθάρα. Εγώ ήμουν πάντα της κλασικής κιθάρας και τώρα της ακουστικής. Πριν από λίγους μήνες έγινε η εξής συνομιλία: «Παίζεις;» «Ναι, εσύ;» «Κι εγώ!» «Πολύ;» «Ε, αρκετά…» «Θέλεις να παίξουμε;» «ΟΚ!» Σαν τα παιδάκια! (γέλια) Κι έτσι λοιπόν παίζουμε πάλι!

Μιχάλης: Συγκεκριμένα είχαμε βγεί με κάποιους φίλους και πάνω στη συζήτηση αρχίσαμε να μιλάμε για κιθάρα και μου πρότεινε ο Βαγγέλης να βρεθούμε να παίξουμε πάλι μαζί και αν πάει καλά να οργανώσουμε κάποιο event. Το δέχτηκα ευχαρίστως αλλά του είπα ότι πρέπει να δούμε πόσο "σκουριασμένοι" είμαστε. Βρεθήκαμε μια δυο φορές σε έναν ειδικό χώρο που έχει στο ιατρείο του με τις κιθάρες μας και κάποιους ενισχυτές, κάναμε μερικές πρόβες και μείναμε πολύ ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα.

Βαγγέλης: Εγώ ήμουν μια χαρά, ε... ο Μιχάλης έτσι κι έτσι.. (γέλια)

Μιχάλης: Στη συνέχεια βρήκε ο Βαγγέλης αυτόν τον όμορφο χώρο εδώ στην Αγία Παρασκευή κι ερχόμαστε έκτοτε 2-3 φορές τη βδομάδα και κάνουμε πρόβες. Ενίοτε πάει καλά, άλλες φορές είμαστε κουρασμένοι, τα γνωστά… Έχουμε βρει κάποια παλιά τραγούδια που παίζαμε εκείνη την εποχή στο σχολείο και έχουμε μπολιάσει αυτό που θέλουμε να δείξουμε με κάποια δικά μας τραγουδάκια. Ο Βαγγέλης για παράδειγμα θα παίξει ένα δικό του, με στίχους και μουσική δικά του, κι εγώ αντίστοιχα. Επίσης θα παίξω δυο κομμάτια δικά μου instrumental. Ο στόχος είναι να περάσουμε όμορφα, να προσφέρουμε στο ακροατήριό μας μια ωραία βραδιά κι άμα πάει καλά.... να υπογράψουμε συμβόλαιο με μεγάλη δισκογραφική εταιρία! (γέλια) Όχι, όχι, αν πάει καλά, θα το ξανακάνουμε!

Πώς προέκυψε το όνομα της μπάντας;

Μιχάλης: Μου είπε ο Βαγγέλης να σκεφτώ κάτι. Από μικρός ασχολούμαι με πολεμικές τέχνες. Είναι κι αυτός ένας έρωτας της ζωής μου. Η πρώτη πολεμική τέχνη που έκανα είναι το Ninjutsu ή Ninja. Έχω πάει και Ιαπωνία για σπουδές. Έτσι αποφάσισα πως εγώ θα είμαι ο "Shadow", ο άνθρωπος-σκιά που λόγω γνώσεων και δεξιοτήτων ελίσσεται και κινείται αθόρυβα.

Βαγγέλης: Το θέμα είναι ότι αυτό το βγάζει και μουσικά! Κινείται χωρίς να τον ακούς! (γέλια) Εγώ από την άλλη ως οστεοπαθητικός ασχολούμαι συνέχεια με κόκκαλα, οπότε ο "Bones" αποφασίστηκε να είμαι εγώ. Έτσι λοιπόν δημιουργήθηκε το "Shadowbones"!

Mιχάλης: Μετά σκεφτήκαμε ότι κάτι λείπει. Μιας και είχαμε πολύ καιρό να παίξουμε του λέω είμαστε "Rusty" (σκουριασμένοι) το οποίο και κατέληξε ως πρώτο συνθετικό του ονόματός μας. Έτσι νομίζω βρέθηκε η κατάλληλη και εύστοχη ονομασία για την μπάντα μας.

Πώς φαντάζεστε τη στιγμή που θα είστε μπροστά στο κοινό;

Βαγγέλης: Το σημαντικό είναι ότι θα παίξουμε τραγούδια που γνωρίζουμε πολλά χρόνια και που έχουμε αγαπήσει. Νιώθουμε πολύ όμορφα με τα συγκεκριμένα κομμάτια. Ελπίζουμε και το κοινό μας!

Μιχάλης: Γενικά θα είμαστε χαλαροί. Αν κάτι πάει στραβά, απλά θα σταματήσουμε και θα το ξαναπιάσουμε. Θα υπάρξει χαβαλές δηλαδή και σίγουρα θα πετάμε ατάκες ο ένας στον άλλον γιατί είμαστε αυθόρμητοι και μας αρέσει ο αυτοσχεδιασμός. Επίσης θα παίξουμε ένα κομμάτι που δεν έχει ακουστεί ποτέ δημόσια. Είναι ένα τραγούδι που έχουμε γράψει για έναν παλιό καθηγητή μας, ο οποίο ήταν Ουαλός και καθηγητής οικονομικών. Το γράψαμε τότε στο σχολείο και αφορά την επιτυχία που είχε με τις γυναίκες. Οι στίχοι είναι στα ελληνικά και του είχαμε δώσει μια μετάφραση που όμως ήταν άσχετη με τον πραγματικό στίχο (γέλια). Ο φουκαράς δεν είχε πάρει είδηση... κι εμείς μεγάλα πειραχτήρια!

Ουσιαστικά πρόκειται για την παρθενική δημόσια εμφάνιση των Rusty Shadowbones;

Βάγγελης: Ναι! Ελπίζουμε να μην είναι και η τελευταία! Ο στόχος μας είναι ο κόσμος που θα έρθει να μας ακούσει, να μπορεί μεθαύριο να πει στα εγγόνια του ότι "ημουν κι εγώ εκεί!" (γέλια)

Μιχάλης: Έχω πει στον κόσμο να φέρει γαρδένιες, λουλούδια γενικώς, αλλά όχι τομάτες!

Βαγγέλης: Άλλωστε θα παίξουμε πίσω από ένα δίχτυ κι οι τομάτες δεν θα περνούν! (γέλια)

Ποια είναι η μουσική σας παιδεία;

 

 Μιχάλης: Αρχικά με το πιάνο κι αργότερα     στα δώδεκα ξεκίνησα κιθάρα με έναν αμερικάνο   κύριο που ερχόταν στο σπίτι μας, ο οποίος με  έβαλε στη κλασική ροκ μουσική. Στη συνέχεια   προχώρησα με την ηλεκτρική γιατί ήθελα να   είμαι πιο ελεύθερος. Αφού διδάχτηκα νότες,   θεωρία κλπ. είχε ερθει η ώρα να εξελιχθώ μόνος   μου. Αυτό ισχύει γενικότερα και στη ζωή μου, δεν   λειτουργώ καλά σε στενά πλαίσια, είμαι πιο   ελεύθερο πνέυμα.

 

Βαγγέλης: Με τον ίδιο τρόπο κι εγώ ξεκίνησα με κλασικό πιάνο για μια πενταετία περίπου και βαρέθηκα. Με ανέλαβε στη συνέχεια ο κιθαρίστας ο κύριος Κατακουζινός, ο οποίος κάποτε ήταν ο μπασίστας στους Idols. Όταν τον πλησίασα τότε του είπα ότι δεν θέλω να μάθω βαλσάκια, μενουέτα κλπ στην κιθάρα, "θα διαλέγω εγώ κάποιο κομμάτι που μου αρέσει και θα το φέρνω να μου το μαθαίνεις", του είχα πει. Έτσι έμαθα κιθάρα και στην ουσία δεν σταμάτησα ποτέ να παίζω. 

Μιχάλης: Επίσης εγώ είμαι μισός Άγγλος μισός Έλληνας και από πέντε χρονών πήγα σε Βρετανικό σχολείο. Αντίστοιχα ο Βαγγέλης, λόγω του επαγγέλματος του πατέρα του, ταξίδευε πολύ με αποτέλεσμα να είχε φοιτήσει και αυτός σε αγγλόφωνα σχολεία/κολλέγια, κλπ. Έχουμε λοιπόν κι οι δύο μια ξένη μόρφωση που κατά συνέπεια σημαίνει ότι έχουμε μια ευκολία στο στίχο.

Βαγγέλης: Κι εγώ λόγω του πατέρα μου που είναι από το Βόλο, είμαι μισός Αυστριακός! (γέλια)

Ποιο είναι το ρεπερτόριο τραγουδιών που θα ακουστούν στο live σας;

Βαγγέλης: Πέρα από κάποια δικά μας θα παίξουμε κομμάτια γνωστά στον κόσμο όπως τραγούδια των Dire Straits, Pink Floyd, Scorpions, Chris de Burgh, Beatles, Kiss. Μπαλάντες επί το πλείστον αλλά και κάποια πιο γρήγορα κομμάτια. Επειδή θα παίξουμε σε καφέ και είμαστε δυο κιθάρες, ακόμα κι αυτά που θα μπορούσαν να παιχτούν πιο έντονα τα έχουμε προσαρμόσει ώστε να είναι πιο ήπια.  

Βαγγέλη πώς θα περιέγραφες τον Μιχάλη;

Βαγγέλης: Ο Μιχάλης ήταν ο πρώτος που είδα να παίζει ηλεκτρική κιθάρα στα 14 μου και μαγεύτηκα! Εγώ έπαιζα περισσότερο συγχορδίες και τον παρατηρούσα με τι ευκολία αυτοσχεδίαζε, έπιανε τον ήχο, συντονιζόταν και έβγαζε το κομμάτι. Αυτό έχει καταγραφεί στη μνήμη μου. Επίσης είναι ένας πολύ πιστός φίλος.  Του αρέσει το σωστό αλλά νιώθεις από την άλλη ότι έχει την σκανταλιά μέσα του. Αυτή τη σκανταλιά την βγάζει επίσης όταν παίζει  κιθάρα ή πάνω στην κουβέντα. Θυμάμαι στο σχολείο πως είχε πείσει μια συμμαθητριά μας για ένα τραγούδι των Dire Straits πως ο Mark Knopfler το έπαιζε λάθος ενώ ο Μιχάλης το έπαιζε σωστά! 

Μιχάλη πώς θα περιέγραφες τον Βαγγέλη;

 Μιχάλης: Ο Βαγγέλης όπως τον θυμάμαι στο   σχολείο τότε που παίζαμε κιθάρα μαζί, ήταν μια   πολύ σοβαρή παρουσία με εξαιρετικό ήθος και   πάντα τον θαύμαζα για αυτό. Είχε πολύ πιο     έντονες ελληνικές καταβολές απ' ότι είχα εγώ,   ασχολούταν με ελληνικούς χορούς και τον είχαν   βγάλει "head boy", κάτι σαν πρόεδρος της τάξης   δηλαδή, ο οποίος μεσολαβούσε για τα θέματα   μεταξύ της μαθητικής κοινωνίας και των     καθηγητών. Τον εκτιμούσαμε όλοι πολύ. Παίζαμε   επίσης ποδόσφαιρο μαζί και πηγαίναμε σπίτι του   όπου οργάνωνε πάρτυ με σουμπουτέο. Θυμάμαι και τις βραδιές που βγαίναμε μαζί στον κέντρο της Αθήνας για φαγητό και περνάγαμε πολύ όμορφα με αυτό το εξαιρετικό χιούμορ που διαθέτει ο Βαγγέλης. Οφείλω να πω επίσης ότι έχει εξελιχθεί σε έναν εξαιρετικό κιθαρίστα.

Ελαττώματα δεν έχει;

Μιχάλης: Τι ελαττώματα; Είναι ένας εξαιρετικός οικογενειάρχης...

Βαγγέλης: Αυτό είναι ελάττωμα! (γέλια)

Μιχάλης: ....όπως και φοβερός επαγγελματίας. Όταν εμείς ψαχνόμασταν επαγγελματικά, ο Βαγγέλης ήξερε τί ήθελε. Πήγε στην Αγγλία, σπούδασε οστεοπαθητική, πήγε στη συνέχεια στη Ν. Ζηλανδία και γύρισε στην Ελλάδα και έκανε αυτό που ήθελε από την αρχή και το κάνει και πολύ καλά!

Βαγγέλης: Ο Μιχάλης είναι τώρα καθηγητής οικονομικών στο Κολλέγιο Αθηνών αλλά το όνειρό μας ήταν να άνοιγε μια σχολή πολεμικών τεχνών, και δίπλα θα άνοιγα εγώ το ιατρείο μου έτσι ώστε ο Μιχάλης να τους "χαλούσε" κι εγώ έπειτα να τους "έφτιαχνα"! (γέλια)

Μια business σχέση win-win δηλαδή που θα σας ένωνε επαγγελματικά!

Βαγγέλης: Ακριβώς. Ο Μιχάλης όμως είναι ένα ρομαντικό παιδί και δεν θα μπορούσε να το κάνει γιατί κατά βάθος αυτό που τον ενδιαφέρει είναι η τέχνη για την τέχνη.

Μιχάλης: Συγνώμη για την λέξη που θα χρησιμοποιήσω αλλά νιώθω ότι δεν μπορώ να "εκπορνεύσω" αυτό με το οποίο είμαι ερωτευμένος. Ο άλλος απέναντί μου δεν είναι πελάτης αλλά είναι αδερφός και συνοδοιπόρος. Στα οικονομικά όμως κανένα πρόβλημα! (γέλια) Οπότε ενωθήκαμε μουσικά και αυτό μας δίνει άλλη προοπτική.

Ποιο είναι το αγάπημένο σας τραγούδι; Σας έχουν επιρεάσει κάποιοι καλλιτέχνες στον τρόπο που παίζετε;

 Βαγγέλης: Ίσως να ακουστεί λίγο αστείο αυτό που   θα πω γιατί ο κόσμος δεν τον έχει εκτιμήσει   αρκετά νομίζω, αλλά ο Chris de Burgh με έχει   στιγματίσει, ειδικά στα αρχικά του τραγούδια που   δεν έχουν γίνει γνωστά ενώ εμείς έχουμε   μεγαλώσει με αυτά. Με έχει επηρεάσει αρκετά θα   έλεγα, όπως επίσης μια άλλη μπάντα που επίσης   δεν είναι αυτής της εποχής, οι "Crowded House".   Οποτεδήποτε παίζω, πάντα επιλέγω ένα τραγούδι   των Crowded House. Στο live μας στις 22   Δεκεμβρίου θα παίξουμε κάποιο κομμάτι τους. 

 

Μιχάλης: Εμένα πολλά μου αρέσουν όπως ο Sting και οι Police. Μικρός άκουγα επίσης Kiss οι οποίοι εκτιμώ ότι έχουν κανά δυο ιδιαίτερα κομμάτια και θα επιχειρήσω στο live να ερμηνεύσω ένα από αυτά. Είναι μια μπαλάντα και λέγεται "world without heroes". Θεωρώ ότι είναι ένα από τα ωραιότερα κομμάτια που έχουν γραφτεί με υπέροχο στίχο επίσης, και... θα το παλέψω! Κυρίως όμως, αυτός που κατά τη γνώμη μου με έχει επηρεάσει όταν παίζω κιθάρα είναι ο Mark Knopfler. Ένα παράδειγμα είναι ότι παίζω επί το πλείστον με τα δάχτυλα και σχεδόν ποτέ με πένα. Αισθάνομαι ότι έχω έλεγχο και έκφραση με τα δάχτυλα. 

Έχετε σχεφτεί την επόμενη εμφάνισή σας;

Βαγγέλης: Νομίζω ότι ακόμα δεν έχουμε πιστέψει ότι θα παίξουμε στις 22 στο Beverley γιατί όλα έγιναν τόσο γρήγορα…

Μιχάλης: Θα ήθελα πάρα πολύ, ΑΝ αρέσει αυτό που θα κάνουμε, να παίξουμε πάλι με μεγαλύτερο κοινό και σε πιο κατάλληλο χώρο. Για πρώτη εμφάνιση νομίζω πως σωστά επιλέξαμε αυτό τον μικρό χώρο, να είμαστε πιο "cosy" γιατί ενώ είναι η τελευταία μέρα των σχολείων και έχουν δηλώσει πολλοί ότι θα έρθουν μέσω Facebook, πολλές φορές αυτό είναι πλασματικό και καλύτερα να είναι ένας μικρός χόρος και γεμάτος πάρα ένας μεγάλος και σχεδόν άδειος.

Έχετε σκεφτεί να προσθέσετε κι άλλα μέλη στην μπάντα σας; Ίσως κάποιο μπασίστα, ντράμερ κλπ;

Βαγγέλης: Δεν το έχουμε συζητήσει πολύ αλλά δεν θα είχαμε πρόβλημα να μεγαλώσει αυτό το σχήμα και να γίνουμε περισσότεροι. Αυτή τη στιγμή όμως έχουμε ένα live προ των πυλών και σε αυτό κάνουμε focus. Άλλωστε όλα ξεκίνησαν από την σκέψη να περάσουμε όμορφα και αυτό παραμένει ο βασικός μας στόχος.

Μιχάλης: Για εμένα υπάρχει και ένας άλλος στόχος. Στο κολλέγιο συζητώ πολύ με τους μαθητές μου και τους εξηγώ ότι είμαι ένας πολύπλοκος άνθρωπος με πολλά ενδιαφέροντα. Θα χαρώ συνεπώς να με δουν να παίζω κιθάρα διότι θα καταλάβουν για άλλη μια φορά ότι δεν είμαστε μονόπλευροι. Πιστεύω πως αυτό μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για ένα παιδί. 

Ο Osho λέει στο βιβλίο του "The path of meditation" πόσο σημαντικό είναι να διοχετεύουμε την ενέργειά μας (ειδικά όταν είναι αρνητική) με δημιουργικό τρόπο. Συμφωνείτε με αυτό και πόσο σημαντική είναι η μουσική για τη ζωή σας;

 

Βαγγέλης: Είναι πολύ σημαντική. Με βοηθάει σε πολλά πράγματα είτε για να χαλαρώσω είτε για να συγκεντρωθώ, αλλά και να μου φτιάξει το κέφι. Το είδος της μουσικής επίσης αλλάζει σύμφωνα με τα συναισθήματά μου. Ακόμα κι όταν είμαι "down", συγκεκριμένα είδη μουσικής με βοηθούν να νιώσω αυτό μου το "down", γιατί και αυτό το έχω ανάγκη. Η μουσική λοιπόν με βοηθάει ακόμα και αυτό το "αρνητικό" συναίσθημα  να το περάσω δημιουργικά και συμφωνώ απολύτως με τον Osho.

 

 Mιχάλης: Ειδικά όταν η ψυχή πονάει βγάζεις   πράγματα από μέσα σου και γίνεσαι πιο   δημιουργικός. Για εμένα επίσης η μουσική είναι   ένα παράθυρο, και, ότι βρίσκεται μέσα στην ψυχή   μου εκείνη τη στιγμή, όσο είναι δυνατόν να το   εκφράσω αυτό που νιώθω, η μουσική με βοηθάει   να το εξωτερικεύσω πολύ καλύτερα απ΄ ότι με τον   λόγο ή με κάτι άλλο. Επίσης θεωρώ ότι αγγίζεις   συγχρόνως και την ψυχή του άλλου.   Δημιουργείται μια πιο άμεση επικοινωνία των   ψυχών εκείνη τη στιγμή. Σε όλους πιστεύω πως   ένα τραγούδι θα φέρει συναισθήματα χαράς,   ευεξίας, νοσταλγίας, συγκίνησης και λύπης.  Άρα   δεν είναι τυχαίο που οι αρχαίοι έλεγαν ότι κομμάτι της παιδείας είναι να παίζεις ένα μουσικό όργανο.

 

Υπάρχει κάποιο άλλο όργανο που θα θέλατε να παίξετε;

Βαγγέλης: Προσωπικά θα ήθελα να ξανακάτσω στο πιάνο.

Μιχάλης: Κι εγώ επίσης. Θεωρώ ότι το πιάνο είναι ο αυτοκράτορας με κάποιο τρόπο. Όλα τα όργανα γύρω από το πιάνο ελίσσονται και οι συνθέτες από το πιάνο πάντα ξεκινούν.

Ποιο τραγούδι θα θέλατε να αφιερώσετε στους αναγνώστες του deBόp και ποιο μήνυμα θα θέλατε να τους αφήσετε;

 

Βαγγέλης: Το μήνυμα σίγουρα είναι να μην σταματήσεις ποτέ να ονειρεύεσαι, κι αν υπάρχει κάτι μέσα σου που θέλεις να το δοκιμάσεις και η ζωή δεν τα έχει φέρει όπως θα επιθυμούσες, μπορείς να το δοκιμάσεις σε οποιαδήποτε ηλικία. Για παράδειγμα ο Μιχάλης κι εγώ δεν αφήσαμε ποτέ την κιθάρα. Όλα αυτά τα χρόνια παίζαμε συνεχώς και ήρθε η στιγμή να κάνουμε και κάτι παραπάνω που θεωρώ ότι είναι ό,τι πιο δημιουργικό έχουμε κάνει ποτέ με τις κιθάρες μας στην πέμπτη δεκαετία της ζωής μας. 

 

 Μιχάλης: Το τραγούδι που θέλουμε να   αφιερώσουμε στους αναγνώστες του deBόp είναι   το "Fragile" του Sting γιατί όλα στη ζωή μας είναι   "fragile" (εύθραυστα) και όποιος νομίζει ότι είναι   βράχος, έρχεται η στιγμή που η ζωή του   αποδεικνύει ότι είναι ένα φτερό στον άνεμο. Και το   φτερό στον άνεμο όσο άσχημα και να αισθάνεται,   είναι όμορφο γιατί πετάει! Και πρέπει να πετάμε!   Θέλω να είμαι συνέχεια ερωτευμένος με τη ζωή.   Πιστεύω ότι η ζωή είναι τόσο όμορφη που όμως   δυστυχώς τη στραγγίζουμε από χρώμα και μένει   το άσπρο-μαύρο με τα "πρέπει" και τα "μη" και αν δεν προσέξουμε τον εσωτερικό μας κόσμο γίνεται μια επανάσταση η οποία μπορεί να βλάψει τους τριγύρω μας και τον εαυτό μας. Άρα πρέπει να μάθουμε να πετάμε. Να μην φοβόμαστε να δείχνουμε και την εύθραυστη πλευρά μας. Η ζωή μού έμαθε τελευταία ότι πρέπει να μιλάς και για τις αδύναμίες σου στους ανθρώπους που αγαπάς κι όχι αυτό που έκανα πάντα εγώ και κρυβόμουν. Έλεγα πάντα στον εαυτό μου: "εσύ δεν είσαι έτσι, είσαι δυνατός, δεν έχεις αυτές τις αδυναμίες..." Δεν τις έχω;; Τις έχω με το παραπάνω. Είμαι λοιπόν ένα φτερό στον άνεμο και πετώ… και δεν ξέρω που θα προσγειωθώ....

Με αυτή τη γλυκιά νότα μυστηρίου κλείνει αυτή η συνέντευξη... Μια φρέσκια μπάντα, δυο ξεχωριστοί κιθαρίστες, δυο διαφορετικές φωνές που εναλλάσσονται μελωδικά συμπληρώνοντας ο ένας τον άλλον με αγάπη, που επιθυμούν να μας ταξιδέψουν σε παλιές μελωδίες, να μας διασκεδάσουν και να μπορέσουμε και εμείς να πούμε στα εγγόνια μας "ήμουν κι εγώ εκεί"! ;-)

 

 “Don't die with the music still in you.”  ~Dr. Wayne Dyer~

 

Κείμενο - Φωτογραφίες: Μαρία Μιχαλινού