«Αν ήταν πουλί, θα ήταν ντυμένη γαλάζια πούπουλα και θα μοίραζε ελπίδα...» | Η Alkyone συστήνεται στο deBόp

Είναι πολύ όμορφο και ελπιδόφορο να εμφανίζεται ξαφνικά ένα νέο παιδί που αρχίζει να χαράζει τη δική του πορεία στον χώρο του τραγουδιού. Έτσι και η Alkyone μια μέρα ξεπρόβαλε και έκτοτε σταδιακά δημιουργεί τον δικό της δρόμο στη μουσική, έναν δρόμο γεμάτο με indie pop ηχοχρώματα, παραδοσιακές αλλά και κινηματογραφικές μελωδίες. Καταφέρνει να εξωτερικεύσει ένα ιδιαίτερο κράμα ανατολικών και δυτικών στοιχείων, άλλες φορές σε ελληνικό και άλλες σε αγγλικό στίχο. Χωρίς να αποχωρίζεται την ιδιότητά της ως δασκάλα ειδικής αγωγής, το κορίτσι από την Έδεσσα κτίζει γερά το δικό της όνομα στην ανεξάρτητη σκηνή της χώρας. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το πρώτο της album με τίτλο "Exit Sign", το single "Απάνω στην τριανταφυλλιά", ετοιμάζεται για την καλοκαιρινή της περιοδεία με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου ενώ την Τετάρτη 5 Ιουλίου θα βρεθεί στη σκηνή του Gazarte για την παρουσίαση του album της.

- Θα ήθελες να ξεκινήσεις με λίγα λόγια για σένα;

Αισθάνομαι σαν να βρίσκομαι πρώτη μέρα στο σχολείο ξαφνικά! Λοιπόν, καλησπέρα! Είμαι η Alkyone, αγαπώ τα σύννεφα και το γαλάζιο, τον περισσότερο καιρό ονειροβατώ, τον υπόλοιπο καιρό παίζω μουσική και μια από τις αγαπημένες μου λέξεις είναι η λέξη «μπουρμπουλήθρα». Νομίζω πως με καλύπτουν αρκετά τα παραπάνω...

- Γιατί “Alkyone”;

Γιατί πάντα αναρωτιόμουν πώς θα ήταν αν ήμουν πουλί. Γιατί η «Αλκυόνη» είναι ντυμένη με γαλάζια πούπουλα, γεννάει την ελπίδα καταμεσής του χειμώνα και γιατί ένα από τα πιο όμορφα όνειρα που είχα για καιρό ήταν ότι πετούσα. Η επιλογή του ονόματος είναι φόρος τιμής στο όνειρο αυτό.

- Πότε ξεκίνησε η ενασχόλησή μου με τη μουσική;

Για να πω την αλήθεια, δύσκολο να πω το πότε ακριβώς, αφού σχεδόν όλες μου οι αναμνήσεις, είναι πιασμένες χέρι - χέρι με τη μουσική. Λίγο που ξεκίνησα να κουτσοπαίζω πιάνο με το αυτί ακούγοντας τον μπαμπά μου να παίζει κι εκείνος, λίγο που άκουγα τη γιαγιά και τον θείο μου να τραγουδάνε, λίγο που ακουγόταν πάντα μουσική στο σπίτι. Επισήμως ωστόσο, άρχισα να ασχολούμαι με τη μουσική σε ηλικία 6 χρονών, όταν ξεκίνησα πια να πηγαίνω στο ωδείο.

- Υπήρξες ποτέ μέλος σε γκρουπ;

Εξαρτάται τι ορίζει κανείς ως γκρουπ. Αν εννοείς με την κλασική έννοια, όχι. Υπήρξα όμως μέλος μουσικών συνόλων και χορωδιών για πολλά χρόνια, κάτι που είναι από τις πιο όμορφες αναμνήσεις που έχω! Επίσης, πολλοί από τους φίλους μου στο σχολείο, ήταν και είναι ακόμα μουσικοί. Οπότε, με κάθε ευκαιρία και σε κάθε γιορτή, παίζαμε όλοι μαζί.

- Πότε ένιωσες έτοιμη να δημοσιεύσεις κάτι δικό σου;

Όταν ένιωσα ότι ήρθε η ώρα του. Το ετοιμάζαμε μαζί με τους ανθρώπους που συνεργάζομαι πολύ καιρό όλο αυτό. Κάναμε μουσική, δουλεύαμε με όρεξη κι αγάπη ένα σωρό, είχαμε τη λαχτάρα να μοιραστούμε, ωστόσο τίποτα δεν έγινε με βιασύνη. Θέλαμε να νιώσουμε καλά μέσα σε ό,τι κάναμε. Ύστερα από καραντίνες, πρωτόγνωρες καταστάσεις και ό,τι άλλο συνέβη στο μεταξύ, νιώσαμε επιτέλους ότι βρήκαμε τον χώρο και την ησυχία μέσα μας να το μοιραστούμε.

- Πώς νιώθεις που σιγά σιγά το έργο σου αποκτά όλο και μεγαλύτερη απήχηση;

Θα ήταν ψέματα αν έλεγα ότι δε χαίρομαι! Ο λόγος που χαίρομαι πραγματικά όμως είναι ότι βλέπω κι άλλους ανθρώπους να χαίρονται με αυτό! Η μουσική είναι για να επικοινωνούμε με το γύρω και το μέσα μας, ο ένας με τον άλλον. Αν γίνεται αφορμή για να μοιραστείς τον κόσμο με ανθρώπους που δε γνωρίζεις, είναι δυνατόν να μη χαίρεσαι;

- Νιώθεις πιο κοντά με τον ελληνικό ή τον αγγλικό στίχο μιας που έχεις καταπιαστεί και με τους δύο;

Η ελληνική γλώσσα είναι η μητρική μου, οπότε σίγουρα είναι αλλιώς όταν τραγουδάω ελληνικό στίχο. Ωστόσο, δεν πιστεύω ότι το θέμα είναι σε τι γλώσσα τραγουδάει ή εκφράζεται κανείς. Νιώθω ότι υπάρχει μια άλλη, κρυφή κι ανθρώπινη γλώσσα πίσω από τη γλώσσα, η οποία αγκαλιάζει την ουσία που προσπαθούν να προσεγγίσουν οι λέξεις. Αν είναι ξεκάθαρο το τι θέλεις να πεις, ίσως είναι σημαντικό, αλλά όχι απαραίτητα και ζωτικό σε τι γλώσσα θα το επικοινωνήσεις.

- Τι σε ώθησε να διασκευάσεις το «Ξενιτεμένα μου πουλιά» και το «Αερικό»;

Είναι και τα δυο τραγούδια τα οποία έχουν αποκτήσει τη δική τους ιστορία μέσα μου.

- Υπάρχει κάτι μοναχικό στο γράψιμο, την τραγουδοποιία και γενικά στις δημιουργικές διαδικασίες;

Και ναι και όχι. Εξαρτάται τη στιγμή. Ίσως η σύλληψη μιας ιδέας να είναι μοναχική. Η διαδικασία του να βρεις ησυχία μέσα σου και να την αφουγκραστείς. Από τη σύλληψή της όμως, μέχρι τη στιγμή που θα γεννηθεί ολοκληρωμένη στον κόσμο, μεσολαβεί ένα μεγάλο δημιουργικό διάστημα, μέσα στο οποίο μπορεί κανείς να μοιραστεί και να συμπλεύσει παρέα με άλλους ανθρώπους. Τουλάχιστον, έτσι το βλέπω εγώ.

- Είσαι δασκάλα ειδικής αγωγής και έχεις δηλώσει ότι θέλεις να ασχοληθείς με τη μουσικοθεραπεία. Ισχύει ακόμη αυτό;

Αυτό είναι μια σκέψη που είχα για αρκετό καιρό. Δεν πιστεύω ότι είναι κάτι που θα ακολουθούσα όμως στο άμεσο μέλλον. Η δουλειά του μουσικοθεραπευτή είναι λειτούργημα. Απαιτεί τεράστια αποθέματα αγάπης, ενέργειας, φαντασίας, υπομονής και επιμονής. Θεωρώ ότι χρειάζεται τέτοια αφοσίωση, που δεν υπάρχει άλλος τρόπος, παρά να είσαι «εκεί» ψυχή τε και σώματι! Δεν είναι κάτι που θα επέλεγα να κάνω ποτέ ελαφρά τη καρδία.

- Πώς βιώνεις τη σχέση των παιδιών με τη μουσική;

Σήμερα σε μια πρόβα που βρισκόμουν, σχολιάζαμε ακριβώς αυτό! Το πόσο καλοί αγωγοί είναι τα παιδιά για τη μουσική. Είναι τόσο διάφανα, οι αντιδράσεις τους ακούγοντας μουσική, είναι τόσο ατόφιες και αυθεντικές, που σε κάνει να αναρωτιέσαι πώς θα ήταν ο κόσμος αν όλοι εκφράζαμε τόσο διάφανα το τι αισθανόμαστε. Τα παιδιά είναι το ίδιο ανοιχτά στο να χαρούν με τη μουσική, να χορέψουν χωρίς δεύτερη σκέψη αν το αισθανθούν, μέχρι το να κλάψουν ακούγοντας μια λυπητερή ή μια συγκινητική μελωδία. Θεωρώ ότι αυτή η ικανότητα να νιώθει κανείς έτσι είναι πραγματικά θησαυρός!

- Πώς θα χαρακτήριζες τη μουσική σου;

Ειλικρινά είμαι πολύ κακή στο να χαρακτηρίζω το οτιδήποτε! Ίσως όμως τη χαρακτήριζα ατμοσφαιρική. Ατμοσφαιρική κι ενίοτε, αντιφατική. Αυτό γιατί προσπαθεί να παντρέψει στοιχεία που παραπέμπουν στα όνειρα και τον ουρανό με στοιχεία, τα οποία τα βιώνουμε καθημερινά, είναι πιο ανθρώπινα και με ρίζες στη γη.

- Πες μου πέντε αγαπημένα σου άλμπουμ.

Ωωω, δεν μπορώ να ξεδιαλέξω αγαπημένα και μη, γιατί εδώ αγαπημένο φαγητό δεν μπορώ να διαλέξω (αισθάνομαι άσχημα για τα άλλα φαγητά!). Θα σου πω ωστόσο κάποια που αγαπώ και μου έρχονται τώρα κατά νου: [Bon Iver - For Emma, forever ago], [Olafur Arnalds – Living room songs], [The Lumineers – the Lumineers], [Max Richter - Memoryhouse], [Bon Iver – Bloodbank]

- Επισκέφθηκες φυσικά και το Μουσικό Κουτί, μία αξιόλογη μουσική εκπομπή των τελευταίων χρόνων που έλειπε από τα δρώμενα. Πιστεύεις ότι προτάσσεται ο πολιτισμός στην Ελλάδα;

Πιστεύω ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στη χώρα μας, νέοι και λιγότερο νέοι, οι οποίοι δίνουν καθημερινό αγώνα για να προάγουν τον πολιτισμό, για να κάνουν τα πράγματα λίγο πιο φωτεινά. Πιστεύω όμως ότι είναι και αγώνας πολύ δύσκολος, αφού δυστυχώς, ο πολιτισμός και η τέχνη είναι τα πρώτα που πλήττονται σε περιόδους κρίσεως και δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια, επικρατεί μια κρίση σε όλο τον κόσμο. Εκπομπές σαν το Μουσικό Κουτί ή οποιαδήποτε άλλο μέρος γίνεται χώρος φιλοξενίας ανθρώπων που αγωνίζονται και αφιερώνουν τη ζωή τους στον πολιτισμό και την τέχνη, θεωρώ ότι γίνονται φάροι ελπίδας για όλο τον κόσμο. Δίνουν βήμα σε ένα σωρό ανθρώπινες φωνές κι αυτό είναι πολύ σημαντικό.

- Πριν διαβάσω ότι μένεις στην Έδεσσα, πραγματικά η μουσική σου μου έβγαζε κάτι βουκολικό! Πιστεύεις ότι αναδεικνύεται ο τόπος σου μουσικά;

Η Έδεσσα, αν και μικρή πόλη, έχει έντονη μουσική παρουσία. Είναι πολλά τα παιδιά που αποφάσισαν να ακολουθήσουν τη μουσική, όπως για παράδειγμα ο φίλος μου, ο Ορέστης Παπαϊωάννου. Με τον Ορέστη είμαστε φίλοι από το σχολείο και είναι ένα από τα παιδιά εκείνα που τάχθηκαν από νωρίς στη μουσική. Είναι ένας εξαιρετικά ταλαντούχος συνθέτης που πλέον διαπρέπει στο εξωτερικό και χαιρόμαστε όλοι μαζί του. Και ο Ορέστης είναι μόνο ένα από τα παιδιά που γνωρίζω. Πολλοί από τους φίλους μου, η Βασιλική, η Ελένη, ο Στέφανος, παιδιά που όλοι ξεκινήσαμε από την Έδεσσα, βαδίζει ο καθένας το δικό του μουσικό μονοπάτι. Οπότε, ναι, θαρρώ πως ο τόπος μου αναδεικνύεται μέσα από πολλά παιδιά που κάνουν όμορφα μουσικά πράγματα.

- Η Έδεσσα είναι το μέρος σου. Έφυγες από την πόλη για να πας αλλού να σπουδάσεις;

Ως φοιτήτρια έζησα στη Θεσσαλονίκη. Ωστόσο, αν ρωτήσεις τους φίλους μου, θα σου πουν ότι μόνο φοιτητική ζωή δεν έκανα! Συγκεκριμένα, μπορεί και οι περισσότεροι έξοδοι που έκανα να ήταν για να πάμε σινεμά!

- Ποιο είναι το μεγαλύτερό της πλεονέκτημα αλλά και μειονέκτημα;

Το μεγαλύτερό πλεονέκτημα της Έδεσσας για μένα, είναι το πράσινο. Η Έδεσσα είναι περιτριγυρισμένη από βουνά και νερά. Αυτό και το ότι είναι ανθρώπινη. Κάθε μικρό μέρος πιστεύω είναι ανθρώπινο. Το γεγονός ότι βγαίνεις έξω και μιλάς με ανθρώπους στο δρόμο, για μένα τουλάχιστον, είναι πολύ σημαντικό. Αυτό που της λείπει, θαρρώ πως είναι αυτό που λείπει ίσως από κάθε μικρό τόπο, η έλλειψη αρκετών ερεθισμάτων.

- Είναι μια πόλη φιλική για τους νέους;

Νιώθω ότι σε κάθε τόπο πλέον, όσο φιλικός και να είναι, οι νέοι γενικά δυσκολεύονται! Βλέπω ένα σωρό παιδιά της ηλικίας μου, γεμάτα όνειρα, να παλεύουν να τα υλοποιήσουν προκειμένου να μην αναγκαστούν να συμβιβαστούν με πράγματα που δεν αγαπάνε. Πρέπει να κάνουμε χώρο για τα όνειρα στην κοινωνία μας, αν θέλουμε κάτι να αλλάξει πραγματικά.

- Τι σε γεμίζει με δύναμη;

Ειλικρινά; Η πίστη, η αγάπη, τα χαμόγελα, οι αγκαλιές, η ευγένεια, ό,τι είναι καλό και καθάριο σε ετούτον εδώ τον κόσμο. Ό,τι ξέρουν τα παιδιά και ξεχνάμε οι υπόλοιποι.

- Ποια είναι τα σχέδιά σου (δισκογραφικά, συναυλιακά κτλ);

Λοιπόν, αυτό το καλοκαίρι έχω την τιμή και τη χαρά να συντροφεύω τον Θανάση Παπακωνσταντίνου στην καλοκαιρινή του περιοδεία. Επίσης, ετοιμάζουμε με τη δική μου μπάντα μια συναυλία στις 5 Ιουλίου στο Gazarte και άλλα πράγματα που θα ανακοινωθούν εν καιρώ. Δισκογραφικά, στι 26 Μαϊου κυκλοφόρησε το πρώτο μας άλμπουμ με τίτλο “Exit sign”. Από Σεπτέμβριο με το καλό, θα είναι διαθέσιμο σε βινύλιο και CD. Γενικά, υπάρχουν ιδέες και όρεξη και δουλεύουμε συνεχώς με τα παιδιά, οπότε αναμένω να δω κι εγώ σε ποιο επόμενο λιμάνι θα μας πάει όλο αυτό το ταξίδι.

- Κλείσε με έναν στίχο που σε εκφράζει.

Είναι μια φράση του πολυαγαπημένου μου Λειβαδίτη που μου έρχεται συχνά κατά νου. Λέει «ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει» κι εγώ δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Ευχαριστώ θερμά για τη φιλοξενία!