Άρια Μπουμπάκη και 162 dance meetings_vol.2

Μετά τη συζήτηση που είχαμε με την Άρια Μπουμπάκη (βλ. Άρια Μπουμπάκη και 162 dance meetings_vol.2), γεννήθηκε η ανάγκη μέσα μας, να μιλήσουμε με μερικούς από τους εθελοντές που έλαβαν μέρος στο πρότζεκτ της, διαμορφώνοντας τη χορογραφία που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του 4ου Φεστιβάλ Ελλήνων χορογράφων της Στέγης. Κάπως έτσι, συναντήσαμε δύο συμμετέχουσες στα 162 dance meetings και τις ρωτήσαμε για την εμπειρία τους.

Πώς θα περιγράφατε την εμπειρία της πρώτης σας συνάντησης με τη χορογράφο; Είχατε προβλέψει αυτό που βιώσατε;

Τ: Παρά τον ενθουσιασμό και την αγωνία μου, προσπάθησα να μη φανταστώ ούτε το χορευτικό περιβάλλον ούτε τις οδηγίες, πριν την πρώτη συνάντηση. Η έλλειψη συγκεκριμένων προσδοκιών λειτούργησε απελευθερωτικά στο βίωμα αυτής της εμπειρίας. Αποτέλεσε μια ευχάριστη έκπληξη κι αφύπνιση καθώς το σώμα μου αναγκάστηκε να ηρεμήσει και το μυαλό μου να επικεντρωθεί στη στιγμή προκειμένου να προκύψει αφαιρετικά το απόσταγμα μιας εκ βαθέων κίνησης.Το γεγονός ότι ήδη γνώριζα τη χορογράφο με βοήθησε να την εμπιστευτώ αμέσως και να αφεθώ στη χορευτική μας συνάντηση χωρίς ενδοιασμούς κι εκλογικεύσεις.

Ν: Λοιπόν, το σίγουρο είναι ότι δεν ήμουν προετοιμασμένη γι’αυτό που με περίμενε. Δεν είχα ιδέα τι επρόκειτο να κάνουμε εγώ και η Άρια. Αυτό που έζησα ήταν μοναδικό. Ήμουν πολύ αγχωμένη, αλλά η χορογράφος κατάφερνε να με ηρεμεί με το γέλιο της και τον τρόπο που με κοιτούσε. Δε θα ήθελα να μαρτυρήσω τη διαδικασία που ακολουθήσαμε -αξίζει να παρακολουθήσει κάποιος τη παράσταση και να πάρει μια γεύση από όλο αυτό που τόλμησε η Άρια- θα πω μόνο πως χρησιμοποιώντας ένα μεγάλο κομμάτι πάγου, καταφέραμε να κάνουμε δυο σώματα να ενωθούν, να έρθουν σε επαφή και κινητική γνωριμία, να αναρωτηθούν, να ανακαλύψουν και το σημαντικότερο από όλα, να χορέψουν. Ήταν ένας χορός που προέκυψε, βγήκε αβίαστα. Δόθηκαν συνθήκες, όπως το κομμάτι του πάγου και τελικά, αντί να λειτουργήσουν περιοριστικά -όπως γίνεται πολλές φορές στο χορό- με οδήγησαν να βιώσω την ελευθερία.

Τι συνέβη στη δεύτερη συνάντηση, όταν όλα τα σώματα που συμμετείχαν στο πρότζεκτ βρέθηκαν μαζί;

Τ: Η δεύτερη συνάντηση ήταν ένα πραγματικό δώρο, για το οποίο δεν είχα καμία απολύτως υποψία. Σαν σε πάρτι, γνωριστήκαμε όλοι οι εθελοντές, μοιραστήκαμε ο καθένας τη δική του αίσθηση από τα meetings, παίξαμε, χορέψαμε, αλλά και συγκινηθήκαμε. Η μεγαλύτερη αποκάλυψη για μένα, ήταν η εκμυστήρευση ενός μεγάλου ανθρώπου, που ομολόγησε ότι με την είσοδό του στο χορευτικό τερέν, ένιωσε σαν να αφαιρέθηκαν τα χρόνια από πάνω του και να έγινε πάλι 25 χρονών -την πιο δημιουργική ηλικία της ζωής του, όπως μου είπε. Θα ήθελε να ζει με αυτό το αίσθημα κάθε μέρα.

Ν: Η δεύτερη συνάντηση ήταν εξίσου δυνατή, αλλά με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο από την πρώτη· να βρίσκεσαι ξαφνικά, σε ένα χώρο με άτομα που δεν έχεις συναντήσει ποτέ και πιθανότατα δε θα ξαναδείς -πρόσφυγες, ηλικιωμένα ζευγάρια, χορευτές, αλλά και ανθρώπους που δεν είχαν χορέψει ποτέ. Στην αρχή με άγχωνε η σκέψη του τι θα μπορούσα να πω εγώ με αυτούς τους αγνώστους, αλλά όταν αρχίσαμε να συζητάμε, να γνωριζόμαστε και να μοιραζόμαστε τις εμπειρίες μας, ήταν κάτι μοναδικό που δεν έχω ξαναζήσει. Γέλιο, κλάμα, αγκαλιές, αστεία και αγγίγματα, με ανθρώπους που είχα μόλις γνωρίσει. Πόσες φορές έχουμε την ευκαιρία να ζήσουμε κάτι τέτοιο; Ήταν ένα πάρτι, κυριολεκτικά. Με το ποτό και τη μουσική του, με φαγητό και μπαλόνια και με όλους εμάς, που χορεύαμε και διασκεδάζαμε και ζούσαμε εκείνη την έντονη στιγμή. Απλά μαγικό.

Τι ανακαλύψατε για το σώμα σας, αλλά και για τα υπόλοιπα σώματα της Αθήνας;

Τ: Για το σώμα μου, ανακάλυψα ότι μπορεί και θέλει να κάνει ένα βήμα πίσω, ν’ απεκδυθεί την κινητική του φλυαρία και να εκφραστεί μέσα από λιγότερες, αλλά πιο ειλικρινείς και γι’ αυτό απαραίτητες κινήσεις. Όσο για τα υπόλοιπα σώματα, όχι μόνο της Αθήνας αλλά του κόσμου γενικά, συνειδητοποίησα πόσο ανάγκη έχουν να απελευθερωθούν, να μην περιορίζονται από οποιαδήποτε σύμβαση και σε συνεργασία με το μυαλό να κατακτήσουν την ήρεμη δράση που τους αναλογεί.

Ν: Εγώ προσωπικά, διαπίστωσα ότι μετά από αυτές τις εμπειρίες, άλλαξε ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι το σώμα μου αλλά και των άλλων. Η κίνηση μπορεί να βρίσκεται παντού. Στην παρουσία ή την απουσία ενός σώματος, στην παύση, στην ακινησία, στο τρέξιμο, στο πιάσιμο του πάγου πριν πέσει κάτω και σπάσει. Δεν είναι ανάγκη να στολίζουμε μονίμως τις κινήσεις για να τις «βαφτίζουμε» χορό. Το σώμα ξέρει. Ξέρει, αισθάνεται και είναι πολύ πιο ικανό απ΄όσο πιστεύουμε. Και αυτό είδα ότι συμβαίνει, όχι μόνο με το δικό μου σώμα, αλλά και με τα άλλα ανεξερεύνητα. Όλα τα σώματα που γνώρισα, μπορούσαν και ήθελαν να κινηθούν και να χορέψουν. Και αυτό ήταν και η επιτυχία της χορογράφου! Μας έκανε να δούμε ότι χορός είναι να επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να κινηθούν, με φυσικότητα, σύμφωνα με αυτό που ο καθένας νιώθει κι έχει ανάγκη. Είναι κλισέ, αλλά θα το πω· όλοι μπορούν να χορέψουν τελικά!

Ευχαριστούμε πολύ τις Τάνια Πανταζή και Ναταλία Τούντα που μοιράστηκαν μαζί μας την εμπειρία τους και τα συναισθήματά τους.

Περισσότερο υλικό για το πρότζεκτ 162 dance meetings θα βρείτε εδώ.

Παρακάτω μπορείτε να δείτε το επίσημο trailer της Στέγης, όπου θα πάρετε μια ιδέα και από τις υπόλοιτες συμμετοχές του φεστιβάλ.