Άρης Μπαλής, Νικήτας Αναστόπουλος και Δήμητρα Βλαγκοπούλου από το «Θεατροποιό» του ΠΟΡΤΑ στο deBόp!

Με μεγάλη χαρά συνομιλήσαμε με τρεις νέους και εξαιρετικά ταλαντούχους ηθοποιούς, που αυτή τη στιγμή συμπρωταγωνιστούν, μαζί με το Νίκο Χατζόπουλο, στο «Θεατροποιό» του Μπέρνχαρντ, που ανεβαίνει στο θέατρο Πόρτα και σκηνοθετεί ο  Ακύλλας Καραζήσης. Απολαύστε τους Νικήτα Αναστόπουλο, Άρη Μπαλή και Δήμητρα Βλαγκοπούλου:

Το έργο αποτελεί μια κριτική απέναντι στο θέατρο και τους ανθρώπους του. Στηλιτεύει την αλαζονεία και τις εμμονές. Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι στο θέατρο ή ο ήρωας είναι μια καρικατούρα;

Νικήτας: Η κριτική βασίζεται συνήθως σε στοιχεία παρατήρησης, υπαρκτά και αληθινά. Ο συγγραφέας δε βγάζει από το μυαλό του όλα αυτά που βάζει τον ήρωα του να ισχυρίζεται. Είναι οι δικές του πραγματικές απόψεις περί θεάτρου και ηθοποιών, άλλωστε αυτό αποτελεί και το αγαπημένο του θέμα στην πλειοψηφία των έργων του, οι οποίες προέρχονται από τη δική του παρατήρηση και από τα προσωπικά του βιώματα.  

Σίγουρα οι απόψεις αυτές εκφράζονται υπερβολικά σε μεγάλο βαθμό από τον Θεατροποιό Μπρουσκόν στο έργο, αλλά από την άλλη το κωμικό τόσο για τους ηθοποιούς όσο και για το κοινό είναι ότι συναντούν στα λόγια του ήρωα γνώριμες συμπεριφορές και καταστάσεις. Το κωμικό είναι ότι εκφράζουν την αλήθεια σε μεγάλο βαθμό.  Η διαφορά είναι ότι ο Μπρουσκόν εκφράζει όλες τις απόψεις και τις σκέψεις του μέσω του λόγου. Ακούμε από το στόμα του φωναχτά σκέψεις που ίσως κι εμείς οι ίδιοι να έχουμε σιωπηλά κάνει. Στο πρόσωπο και στη συμπεριφορά του Μπρουσκόν αντικατοπτρίζονται όλοι οι άνθρωποι του θεάτρου, σημαντικοί ή μη, που με τις εμμονές τους έχουν συμβάλει ο καθένας με το δικό του τρόπο στην εξέλιξή του. Βλέπουμε να συνομιλούν όλες εκείνες οι επιτυχημένες μεγαλοφυίες που μεγαλούργησαν με όλες τις αποτυχημένες μεγαλοφυίες που εκφράζουν το παράπονό τους.

 Άρης: Φυσικά και υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι στο θέατρο, άλλοι σε μικρότερη ή μεγαλύτερη ποσόστωση, αλλά οι περισσότεροι θεωρώ πως διακατέχονται από τα χαρακτηριστικά του κεντρικού ήρωα του έργου, του Μπρουσκόν. Όμως, νομίζω πως ο Μπέρνχαρντ και η κριτική που κάνει προσπερνά κατά πολύ τον κόσμο του θεάτρου και των ανθρώπων του. Η φιγούρα του Μπρουσκόν είναι μία συμπύκνωση ανθρώπινων συμπεριφορών που συναντάς και έξω από τον κόσμο του θεάτρου.

Δήμητρα: Πράγματι ο Μπέρνχαρντ έχει επιλέξει ως κεντρικό ήρωά του στον Θεατροποιό ένα πρόσωπο που το χαρακτηρίζει -πέραν της βαθιάς πνευματικότητάς του,η μεγαλομανία και οι εμμονικές συμπεριφορές. Δεν πρόκειται ωστόσο για έναν ήρωα καρικατούρα αλλά για έναν αληθινά ανθρώπινο ήρωα με πολύπλευρη προσωπικότητα. Με αδυναμίες αλλά και αρετές που συγκρούονται μέσα του καθιστώντας τον στα μάτια των άλλων πότε γελοίο και πότε τραγικό. Κι ενώ ο Μπέρνχαρντ στηλιτεύει την αλαζονεία που χαρακτηρίζει την ανθρώπινη φύση ταυτόχρονα πλάθει έναν ήρωα που στο τέλος συμπονούμε γιατί μάχεται με όλη τη δύναμη της ύπαρξής του για κάτι προδιαγεγραμμένα μάταιο. Ο Μπρουσκόν στον Θεατροποιό συγκεντρώνει χαρακτηριστικά που συναντάμε σε κάθε άνθρωπο μεγεθυμένα. Το θέατρο είναι το φίλτρο μέσα από το οποίο αναδύονται ανάγλυφα. Ο άνθρωπος του θεάτρου που εκτίθεται απόλυτα πάνω στη σκηνή είναι η μεταφορά που χρησιμοποιεί ο Μπέρνχαρντ για να εκθέσει ο ίδιος την άποψή του για τον άνθρωπο και τη ζωή.

Μιλήστε μας για το δικό σας ρόλο. 

Νικήτας: Ο ρόλος που υποδύομαι στο έργο είναι αυτός του Ξενοδόχου. Είναι ένας άνθρωπος χωρίς ιδιαίτερα ενδιαφέροντα και αναζητήσεις που ζει μέσα σε μια ρουτίνα την οποία έρχεται να σπάσει ο περιπλανώμενος θίασος που επισκέπτεται τη λιλιπούτεια κοινότητά που ζει για να δώσει μια παράσταση στο πανδοχείο του.

Ο Ξενοδόχος είναι το ακριβώς αντίθετο από τον Θεατροποιό Μπρουσκόν. Αποτελούν το δίπολο του ανθρώπου που μιλάει συνεχώς, εμμονικά κι ακατάπαυστα κι εκείνου που του είναι δύσκολο να ανοίξει συζήτηση και δεν έχει άνεση στο να μιλάει ο ίδιος. Έτσι αποτελεί το τέλειο «θύμα» για το Θεατροποίο Μπρουσκόν που ψάχνει ακροατές για τους μακροσκελής μονολόγους του και τον ανέχεται να μιλάει ακατάπαυστα για πράγματα που στην πραγματικότητα ο ίδιος δεν τα καταλαβαίνει και πολύ. Μετατρέπεται λοιπόν σε έναν ακροατή-«όμηρο» ακούγοντάς τον να μιλάει μανιακά και εμμονικά για διάφορα θέματα στα οποία επανέρχεται συνεχώς και το ένα μπαίνει μέσα στο άλλο σαν μουσικά μοτίβα, προσθέτοντας τις δικές του νότες όταν και αν του το επιτρέπει ο Μπρουσκόν.

Άρης: Στο έργο υποδύομαι τον γιο του κεντρικού ήρωα, τον Φερούτσιο που ο πατέρας του τον έχει κάνει ηθοποιό και μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια περιοδεύουν στην ευρωπαϊκή επαρχία παίζοντας το έργο του πατέρα τους, τον «Τροχό της Ιστορίας». Είναι μέρος ενός «βουβού» διδύμου, μαζί με την αδερφή του την Σάρα, οι οποίοι ανήκοντας στον πυρήνα της οικογένειας του Μπρουσκόν, υπομένουν, διατηρούν και άλλοτε πυροδοτούν με την σιωπηλή ύπαρξή τους το καταιγιστικό των μονολόγων και των απαιτήσεων του πατέρα τους. 

Δήμητρα: Υποδύομαι την κόρη του Μπρουσκόν, τη Σάρα.Μαζί με τον αδερφό της και τη μητέρα τους συγκροτούν τον περιπλανώμενο θίασο του Μπρουσκόν. Τα δυο παιδιά είναι σχεδόν βουβά πρόσωπα μέσα στο έργο. Η σιωπή τους απέναντι στον ακατάπαυστο λόγο του. Παρουσίες μέσα από τις οποίες αποτυπώνεται ο αντίκτυπος της συμπεριφοράς του. Ευνουχισμένες,καταπιεσμένες και εξίσου καταδικασμένες. Αποδέκτες των εμμονικών και βίαιων ξεσπασμάτων της μεγαλομανίας του με διαφορετικό τρόπο, όμως πάντα εξουσιαστικό και χωρίς διαφυγή. Στη Σάρα η υποβολή αυτή γίνεται σε πιο συναισθηματικό επίπεδο και ο δικός της τρόπος να υπομένει είναι βασανίζοντάς τον με την ανεπίδεκτη συμπεριφορά της και σαρκάζοντας εις βάρος του.

 «Το θέατρο είναι μια διαστροφή χιλιετιών που η ανθρωπότητα έχει ξετρελαθεί μαζί της». Τι είναι για εσάς το θέατρο; 

Νικήτας: Το θέατρο είναι η μορφή τέχνης που απεικονίζονται κι εξιστορούνται πραγματικά ή φανταστικά συμβάντα με σκοπό την τέρψη και την επιμόρφωση των θεατών. Από την εποχή της αρχαίας Ελλάδας ήταν ένα πεδίο διαλόγου των καλλιτεχνών και των θεατών ώστε να θίξουν πολιτικά, κοινωνικά, φιλοσοφικά θέματα τα οποία απασχολούσαν και απασχολούν τους ανθρώπους μέχρι σήμερα. Μέσα από τη διήγηση ιστοριών και την απεικόνιση επιχειρείται μέσα στο θέατρο να δοθούν απαντήσεις και να τεθούν νέα ερωτήματα και προβληματισμοί.

 Μέσα από το θέατρο ο συγγραφέας, οι ηθοποιοί κι όλοι οι συντελεστές παρουσιάζουν μπροστά στο κοινό και μοιράζονται τις βαθύτερες σκέψεις, τους μεγαλύτερους προβληματισμούς τους, εκθέτουν τις ιδέες, τις απόψεις, τους εαυτούς τους και τα εσώψυχά τους. Τα βγάζουν σε κοινή θέα και ξεγυμνώνονται μπροστά στο κοινό. Ένα κοινό που έχει έρθει να παρακολουθήσει όλη αυτή τη διαδικασία μέσα από τη θεατρική σύμβαση και αφήνεται να ταξιδέψει για λίγο στον κόσμο της παράστασης.

Το θέατρο είναι ένα παιχνίδι που όσοι συμμετέχουν σε αυτό, καλλιτέχνες και θεατές, αποδέχονται τους κανόνες του. Ίσως τελικά όντως είναι μια διαστροφή...που δεν μας φαίνεται όμως καθόλου περίεργο το ότι η ανθρωπότητα είναι ξετρελαμένη μαζί της.

Άρης: Μα σίγουρα «το θέατρο είναι μια διαστροφή χιλιετιών που η ανθρωπότητα έχει ξετρελαθεί μαζί της». Τι πιο ωραία διατύπωση από αυτή;

Δήμητρα: Με αυτήν τη φράση ο Μπέρνχαρντ κάπως παράδοξα αλλά και πολύ γοητευτικά εκφράζει την αγάπη του για το θέατρο. Μιλάει για τη μαγεία του θεάτρου που είναι το συναρπαστικό και τεράστιο ψεύδος του! Προσωπικά, ότι είναι ένας δρόμος μέσα από τον οποίο εκφράζω και εκφράζομαι ισχύει, όμως δεν απαντά ουσιαστικά σ'αυτό το ερώτημα. Νομίζω ότι όσα αδυνατώ να λεκτικοποιήσω είναι για μένα το θέατρο.Σίγουρα το «ψεύδος» του με συναρπάζει και όσο δε με απασχολεί να καταλάβω «τι είναι για μένα το θέατρο» αυτό παραμένει ζωτικό..

Δεύτερη συνεργασία με τον Ακύλλα Καραζήση. Πώς αισθάνεστε; Τι Σας κέρδισε και ξανασυνεργαστήκατε; 

Άρης: Τον Ακύλλα Καραζήση από το πρώτο έτος της δραματικής σχολής του Εθνικού που τον είχα καθηγητή, τον εκτιμώ τόσο ως άνθρωπο, όσο και ως καλλιτέχνη. Εκτιμώ απεριόριστα το πνεύμα του και την αντίληψή του για τη ζωή και την τέχνη και νιώθω πως υπάρχει μία πνευματική συγγένεια μεταξύ μας που μόνο υπέρ δημιουργικών διαδικασιών μπορεί να λειτουργήσει. Οπότε, προφανώς χαίρομαι πάρα πολύ που μας έχουν δοθεί αυτές οι ευκαιρίες μέχρι τώρα να συνυπάρξουμε σε αυτές τις δύο παραστάσεις.

 «Μιλώ άρα υπάρχω», μια φράση που χαρακτηρίζει τα κείμενα του Μπέρνχαρντ. Κι όμως οι ρόλοι σας δεν περιλαμβάνουν πολλά λόγια. Πόσο εύκολο είναι να μη μιλά κανείς πάνω στη σκηνή, αλλά να στηρίζεται στην κίνηση του σώματος; 

Νικήτας: Το να αναμετρηθείς με έναν ρόλο που ενώ βρίσκεται στη σκηνή δε μιλάει πολύ κι όμως πρέπει να υπάρξει και να μην περιφέρεται ανούσια αποτελεί μια τεράστια πρόκληση για εμένα αλλά και για κάθε ηθοποιό νομίζω. Ξεφεύγεις από την ασφάλεια του να υπάρχεις μέσω της ομιλίας και πρέπει να υπάρξεις μέσω της παρουσίας σου.

Από την άλλη το σώμα αποτελεί το βασικό εργαλείο του ηθοποιού. Δουλεύει με το σώμα του όσο και με το λόγο και το χρησιμοποιεί είτε μιλάει είτε όχι. Το σώμα μας μιλάει πριν από το στόμα μας. Και στο θέατρο και στη ζωή, ό,τι να θέλουμε να πούμε, να εκφράσουμε, περνάει πρώτα από την αντίστοιχη σωματικότητα, δημιουργώντας μια ολοκληρωμένη εικόνα. Αλλιώς αν στηριζόμασταν μόνο στο λόγο και τη φωνή θα ήταν σαν να κάνουμε ραδιόφωνο. Στην πραγματικότητα το σώμα δεν έχει την ανάγκη του λόγου για να εκφράσει σκέψεις, συναισθήματα, καταστάσεις. Τα σώματα μπορούν να συνομιλήσουν ορισμένες φορές χωρίς καν να χρειαστεί η φωνή.

Έτσι και στο έργο, οι ρόλοι που δεν εκφράζονται πολύ με λόγια, στην πραγματικότητα βρίσκονται σε μια διαρκή συνομιλία, έναν διάλογο, με τον Μπρουσκόν που μιλάει συνεχώς κι ακατάπαυστα, του δίνουν ερεθίσματα να συνεχίσει και έχουν το δικό τους νήμα και τη δική τους πορεία μέσα στην ιστορία.

Πριν λίγα χρόνια βραβευτήκατε από την Ακαδημία Σίλβιο ντ’ Αμίκο της Ρώμης με το
πρώτο βραβείο. Τι ειδικό βάρος έχει αυτό το βραβείο για εσάς;

Δήμητρα: Ήταν ένας διεθνής Διαγωνισμός Νέων Ηθοποιών στον οποίο είχε προσκαλεστεί και η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Συμμετείχαν ηθοποιοί που είχαν αποφοιτήσει πρώτοι εκείνη τη χρονιά από την Εθνική Δραματική Σχολή της χώρας τους με έναν μονόλογο της αρεσκείας τους διάρκειας τεσσάρων λεπτών. Είχα προετοιμάσει ένα κομμάτι από τον ρόλο της Κασσάνδρας στον Αγαμέμνονα του Αισχύλου. Σε όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας με βοήθησαν -και τους ευχαριστώ πάρα πολύ- η καθηγήτριά μου Φιλαρέτη Κομνηνού και ο υπεύθυνος σπουδών της σχολής μας Βίκτωρ Αρδίττης. Το βραβείο ήταν για μια μένα μια ενθάρρυνση λίγο πριν κάνω τα πρώτα μου βήματα μετά τη σχολή. Η εμπειρία όμως ήταν πραγματικά ανεκτίμητη. Θαύμασα και γνώρισα νέους,ξένους,πολύ ταλαντούχους ηθοποιούς με το ίδιο πάθος και την ίδια λαχτάρα για το θέατρο μέσα σ'ένα κλίμα χαράς. Όλοι παίζαμε στη γλώσσα μας μιλούσαμε όμως την ίδια γλώσσα.Υπέροχο!

 Τέλος, μιλήστε μας για τα μελλοντικά σας σχέδια.

Νικήτας: Υπάρχουν διάφορα στο μυαλό μου για τα οποία δε μπορώ ακόμη να μιλήσω καθώς βρίσκονται σε πολύ πρώιμο στάδιο. Ο πιο άμεσος στόχος είναι η ολοκλήρωση της παράστασης Mixdoor με την ομάδα θεάτρου στο δημόσιο χώρο Motus Terrae, της οποίας είμαι μέλος, για την οποία δουλεύουμε εδώ κι αρκετό καιρό. Στην παράσταση συνεργαζόμαστε με ομάδες από πέντε διαφορετικές χώρες κι από πέντε διαφορετικούς αλλά συναφής χώρους ( θέατρο, μουσική, κάθετο χορό, τσίρκο, 3D προβολές ) υπό την αιγίδα του Creative Europe με σκοπό να δημιουργηθεί μια site specific παράσταση. Η αρχή θα γίνει στη Βουδαπέστη τον Ιούνιο και στην Ελλάδα θα παρουσιαστεί το Σεπτέμβριο στα πλαίσια των Αισχυλείων στην Ελευσίνα.

Άρης: Τα άμεσα σχέδια είναι μια ταινία μικρού μήκους που αυτές τις μέρες ξεκινάω γυρίσματα και από τις 7 μέχρι τις 10 Ιουλίου η παράσταση των blitz 6 a.m. How to disappear completely που παρουσιάστηκε τον Οκτώβρη του '15 τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών που θα συμμετάσχει στο Festival της Avignon.

Δήμητρα: Θεατροποιός σε σκηνοθεσία Ακύλλα Καραζήση κάθε Παρασκευή και Σάββατο στο Θέατρο Πόρτα, μέχρι 23/4. Το καλοκαίρι θα συμμετέχω στην παράσταση της Αντιγόνης που σκηνοθετεί ο Στάθης Λιβαθινός στην Επίδαυρο. 

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ

Φωτογραφίες και βίντεο: Ελεονόρα Λύτρα